Poprosimy o komentarze! Dzięki temu Karo się lepiej sprawdza! Akcja motywacja 💙💚

Harry siedział nad jednym z projektów, plan zajmował cały jego stół. Chodził wokół niego, nie mogąc się zdecydować, gdzie nanieść jeden ze swoich pomysłów. Jego nogi dawały już skę we znaki, a brzuch robił się coraz cięższy. Na ustach ciągle czuł zachciankę czegoś domowego i pysznego.

Westchnął, słysząc dzwonek do drzwi, obiecał sobie, że jeśli to znowu Liam, to zatrzaśnie mu drzwi dosłownie przed nosem.

- Hej Hazz! Zrobiłem ciasto i pomyślałem, że mogę się z tobą podzielić. - przywitał się z czerwonymi policzkami Louis.

- Oh. Jasne. Zapraszam.- zrobił krok do tyłu. Był zaskoczony, ale była to naprawdę miła niespodzianka.

Szatyn niepewnie wszedł do środka, poprawiając dalerz w dłoniach - Mam nadzieję, że nie przeszkadzam.

- Nie, no co ty. I tak nie mam weny. - mruknął, składając plan, kiedy weszli do salonu.

Tomlinson pokiwał głową i położył talerz pełen ciasta na pustym już stole.

- Pachnie dobrze, co to? - mruknął pakując się do dużej teczki.

- Ciasto marchewkowe, mój własny przepis. - oblizał usta - Ale jest też orzechowiec, nie miałem co robić w domu.

- Czytasz mi chyba w myślach. - jęknął, jego kubki smakowe prędko wprawiły się w ruch.

- Zachcianki? - zachichotał - Chyba mamy podobne...

- W takim razie, gorąca czekolada do tego? - spojrzał na szatyna.

- Tak, proszę. - jego oczy zabłyszczały.

- Chodźmy do kuchni. - zasugerował.

Starszy sięgnął po talerz i ruszył za młodszym - Mamy podobne ułożenie mieszkania. - zauważył po chwili.

- Są nie duże, ale wygodne. - przyznał brunet.

- Nie takie nie duże - zachichotał i z ulgą usiadł na krześle - Gemma bardzo rzadko mnie tu zapraszała, bardziej szaleliśmy u mnie.

- Nigdy nie wspominała mi o tobie. - zastawiał się zielonooki, grzebiąc w lodówce.

-Nie mówiła o żadnym Boo? - zawsze go tak nazywała.

- Chwila... Boo to Ty? - zaczął się śmiać.

- Tak? - zmarszczył brwi.

- Myślałem, że to jakiś dzieciak z jej sąsiedztwa. - uspokoił się trochę.

- Mama tak mnie zawsze nazywa i ona to podłapała. - przyznał, przyglądając się poczynaniom młodszego.

- Zapamiętam. - mruknął, mieszając w kubkach.

Szatyn westchnął, kiedy mała się rozbudziła i zaczęła kopać go intensywnie od środka. Tyle z jego spokoju.

- Coś się stało? - Harry zobaczył minę swojego gościa.

- Mała atakuje. - przyznał, wciąż się krzywiąc.

- Oooh, więc to dziewczynka? - uśmiechnął się.

- Te parę dni temu się dowiedziałem, chyba nie spostrzegłeś jak się zwracam mówiąc o brzuchu. - zaśmiał się - Ale tak, to ona.

- Możliwe. - przyznał.

- A ty czujesz już ruchy?

- Dalej nie. - mruknął, odwracając wzrok.

- Hej no. - niemal od razu zauważył jego zachowanie - Mów co tam się dokładnie dzieje w tej twoiej lokatej głowie.

- Trochę się martwię, ale jutro mam wizytę, więc zapytam. - westchnął.

- Mogę ci powiedzieć z mojego doświadczenia... Mam szóstkę rodzeństwa. - mruknął - Ruchy można odczuć od piątego, ale nawet znacznie później.

- Woah, dużo was. - przyznał.

- My Tomlinsonowie kochamy duże rodziny. - zachichotał, mówiąc całkowicie poważnie.

- Chciałbym mieć dużą rodzinę. - postawił kubek przed szatynem.

- Witaj w klubie, ty dopiero poznasz płeć? - upewnił się.

- Jeśli wszystko pójdzie dobrze, to jutro. - skinął i usiadł wygodnie.

- Jeśli będziesz miał chłopca, to mam kilka rzeczy do oddania, bo kupiłem za dużo... -  przyznał z nieśmiałym uśmiechem.

- Kupowałeś dla chłopca? - spytał, unosząc brew.

- Tak, na początku napaliłem się na niego, bo chciałem mieć kogo uczyć w piłkę grać...

- Jeśli będę miał synka, będziesz mógł go uczyć. - zaśmiał się.

- Będę najlepszym wujkiem! - wystawił w jego stronę język i podziękował, kiedy otrzymał kubek.

- Ja co najwyżej umiem rysować, tak myślę. - przyznał po dłuższej chwili namysłu.

- To będziesz pomagał mojej małej. - uniósł brwi i upił łyka ciepłego napoju. Niemal nie mruknął na przyjemny dla języka smak.

- To jest pyszne. - jęknął, jedząc pierwszy kawałek ciasta.

- Dziękuję, lubię gotować... - przyznał -  Piec...

- Mi to średnio wychodzi. - skrzywił się.

- W takim razie zapraszam na moje obiadki, obu nam przyda się towarzystwo. - zabrał się za swoje marchewkowe pyszności.

- dogadamy się. - jego oczy zabłyszczały. Oczywistym było, że nie odmówiłby domowym obiadom, których ostatnio mu brakowało. Był okropnie słabym kucharzem.

Szatyn skinął głową, przyjemnie było zjeść w nowym, miłym towarzystwie. Po chwili rozdzwonił się telefon, tym razem Harry przewrócił oczami i spojrzał na ekran.

- Kontrola? - spytał cicho Louis.

- Liam, aż nie mam ochoty odbierać. - westchnął.

- To nie rób tego. - wzruszył ramionami - Potem powiesz, że miałeś drzemkę.

- Mam nadzieję, że nie przyjdzie mu do głowy, żeby przyjść. - wyciszył urządzenie.

- Zobaczymy. - odsunął od siebie pusty talerzyk.

- Jak daleko byłeś w ciąży, jak się o niej dowiedziałeś?

- Prawie w czwartym miesiącu, dość późno. Zemdlałem i przyjeli mnie do szpitala. - opowiedział, to nie było aż tak dawno temu - A ty?

- Dziewiąty tydzień. Miałem okropne nudności, na początku wmawiałem sobie że przejdzie, jednak odwodniłem się i mama mnie siłą do lekarza zaprowadziła. - mruknął, krzywiąc się na samo wspomnienie.

- Owh. - sam miał nietęgą minę - To od razu się dowiedziała.

- Tak, była w niezłym szoku, tak jak i ja. - skinął.

- Moja obiecała uciąć kutasa mojemu byłemu. - przypomniał sobie jedną z wielu rozmów.

- Przydałoby się mu. - zaśmiał się Harry - Moja dalej próbuje wyciągnąć ode mnie kto jest ojcem.

Szatyn pokręcił głową, to wszystko było takie dziwne.

- Ale po co mówić? Rzucę imieniem i nazwiskiem, którego i tak nie zna. To nie zmieni jej życia.

- Tu masz rację. - ziewnął - Przepraszam, czas drzemki się zbliża.

- No jasne, ja dziś wyjątkowo dobrze się mam. - stwierdził.

- Zobaczymy później.- mimo wszystko, zachichotał.

- Pewnie się zdrzemnę. - wzruszył ramionami.

W końcu jednak szatyn musiał wyjść na swoją dzienną drzemkę. Harry naprawdę polubił tego chłopaka i miał nadzieję, że ich znajomość nie urwie się za szybko. Mogli stać się przyjaciółmi, prawda?

Kola 💚💙💚💙