Louis zrobił pyszny sernik, co trwało trochę dłużej niż zwykle, ale było warte efektu końcowego. Dzieci od paru dni były u dziadków, zadbał o to Harry. Brunet starał się zaplanować wygląd biura jak i załatwiał sprawy techniczne dotyczące firmy. Dlatego też Louis postanowił wziąć  pokrojone ciasto i pójść te kilka kroków do męża. Zieolonooki był kompletnie zatracony w tym ci robił, nie zauważył swojego gościa. Louis przyglądał się uważnie wszystkiemu. Było tu tak nowocześnie.

- Hazza?

- Loueh - uniósł wzrok i zmarszczył czoło.

- Mam ciasto? - pokazał na małą blaszkę i położył na białym biurku.

- Nie powinieneś dźwigać, a sernik jest ciężki - upomniał go.

- Ale nie niosłem tak długo - zrobił oczy szczeniaczka - Hazza...

- Ale to cała blacha Lou - westchnął.

- Hazza - przeszedł do drugiej strony biurka, gdzie stał jego mąż i się do niego przytulił - Jesteśmy cali.

- Ale nie będziesz go niósł z powrotem - pokręcił głową.

- Nie będę - obiecał - Ale tęskniłem i tak bardzo się nudziłem sam w domu.

- Też tęskniłem - przyznał.

- Dlaczego tu wszystko robisz, a nie w domu? - westchnął w jego pierś.

- Tu mi się lepiej myśli - mruknął.

- A co w domu jest złego? - zdenerwował się i odsunął od męża.

- Louis nic - westchnął - Tutaj będę pracował, więc chciałbym się oswoić z tym miejscem.

Szatyn zmarszczył brwi i ułożył ręce na klatce piersiowej.

- Tu masz ciasto, ja wracam do domu.

- Louis nie obrażaj się - złapał go za ramię.

- Nie robię tego - sam starał siebie przekonać, ale hormony od ciąży już od kilku dni u niego buzowało.

- Widzę kochanie - przyciągnął go z powrotem do klatki piersiowej.

Louis dopiero po chwili odetchnął i przytulił Harry'ego. Ostatnio mu urósł też bardziej brzuszek.

- Już przeszła złość? - zaśmiał się brunet.

- Nie denerwuj mnie - powiedział delikatnym głosem, z nutką śmiechu.

- Hormony szaleją - ucałował skroń starszego.

- Tak, ale to dobrze. Znaczy, że maleństwo jest całe - odparł, wciąż się martwił o tę ciążę.

- I tak będzie do końca ciąży - mruknął.

- Mam nadzieję.

- Zjemy ciasto? - spytał.

- Po to je przyniosłem - uniósł kącik ust.

- A talerzyki? - spojrzał na blaszke.

- Pokroiłem na małe kawałki... - pokręcił głową, złapał za jeden kawałek i włożył do buzi bez żadnej szkody.

- Cudownie - odparł i spapugował po mężu.

- Nie chciałem więcej nosić - wyjaśnił, sięgając po kolejny.

- Dobrze. - skinął.

Stali tak i jedli przez jakiś czas.

- Jakieś plany jeszcze na dziś? - spytał Harry po trzecim kawałku.

- Za dużo mi nie pozwalasz, H - uświadomił go ze śmiechem.

- No wiem, ale to dla twojego dobra Lou - przypomniał ciężarnemu.

- Chyba, dla dobra maluszka - poprawił męża i usiadł na jego fotelu

- Dla was obu - skinął.

- Nie wiem, jak wytrzymam tak do końca ciąży - pokręcił głową - Chciałem chodzić na te zajęcia nasze.

- Zobaczymy jak się będziesz czuł później, ale zero ćwiczeń... - odparł.

- To akurat lubię - zachichotał.

- Leniuszek mój - uśmiechnął się.

- Znasz mnie - wyszczerzył się.

- Myślę że całkiem nieźle - skinął.

- Tylko tyle? To kogo masz za męża? - uniósł brew.

- Uroczego, niskiego, szatyna - przewrócił oczami.

- Ja ci dam niskiego, wieżowcu - pogroził mu palcem.

- I co mi zrobisz?

- Nie chcesz nawet myśleć - droczył się otwarcie.

- No dalej - oblizal wargi.

Louis wstał i podszedł do męża.

- Masz sporo pracy, prawda? - położył rękę na jego biodrze.

- Trochę? - uniósł brew.

- Ale wiesz, jestem dobrym mężem - niewinnie zjechał ręką na jego męskość ukryrą pod spodniami.

- Mhm... - głos ugrzązł mu w gardle.

Louis pocierał go, aż stał się twardy i zadowolony odsunął się od męża.

- To jest twoja kara, ja wracam do domu - ruszył w stronę drzwi.

- Louis! - sapnął.

- Taak? - stanął przy drzwiach z niewinną miną.

- Zbyt brutalna kara - burknął.

- Dlaczego tak sądzisz? - złapał za klamkę.

- Bo nie skupie się teraz - westchnął.

- A od czego masz rączki?

- Tak? W porządku - usiadł wygodniej w fotelu.

- Tyko uważaj, masz odsłonięte okna - wskazał na nie, nim wyszedl.

Harry jęknął, bo nie spodziewał się że szatyn rzeczywiscie wyjdzie. Nagle usłyszał wibracje.

Louis: "Idę do naszej sypialni..."

Harry: " Okej?" - odpisał wstając z fotela.

Louis: "Nie chcesz się ze mną kochać? :("

Harry: "Kusisz skarbie, ale nie wiem czy to dobre dla twojej ciąży"

Louis: "Ale ja pisałem do naszego lekarza :/ Powiedział, że musimy być bardziej ostrożni, ale to nie zaszkodzi maluszkowi"

Harry: "I na pewno dobrze się czujesz?"

Louis: "Od kilkunastu dni, Hazz bo tracę ochotę!"

- Już jestem - mruknął wchodząc do sypialni.

Louis leżał na środku ich łóżka, w samej koszulce bruneta.

- Ktos tu na mnie czekał? - spytał brunet

- A co z twoją pracą? - pokiwał jednak głową.

- Później - machnął ręką i podszedł do łóżka.

Louis zagryzł dolną wargę. Kochał to, kiedy mąż stawiał go na pierwszym miejscu.

- Tylko moja koszulka - oblizał wargę.

- I majteczki - podwinął ją i pokazał na rozkoszną koronkę.

Louis zaczął ją nosic, gdy dowiedział się, że Harry to lubi.

- Najlepsze połączenie - wdrapał się na łóżko.

- Tak myślisz? - rozszerzył nogi, robiąc przy tym miejsce dla bruneta.

- Jestem tego pewny - wykorzystał miejsce.

Szatyn objął jego kark, z niewinnym uśmiechem.

- Kocham cię, Harry.

- Kocham cię Lou - pochylił się, by dosięgnąć ukochanych ust.

Starszy prędko oddał delikatną pieszczotę. Harry naprawdę ostrożnie wisiał nas ciałem Louisa. Obaj nie chcieli skrzywdzić ich nienarodzonego dziecka. Brunet nie mógł się powstrzymać i zjechał do jego obojczyków, na których zostawił fioletowe ślady. Louisowi ugrzązł oddech w gardle. To było takie przyjemne. kochał czuć się w ten sposób. Harry mimo wszystko był dla niego bardzo delikatny, a każdy jego ruch przemyślany. Kochali bardzo mocno siebie.

Kola 💙💚💙💚