Niespodzianka?

- Wszystko masz? - dopytał Harry.

Louis rozejrzał się i pokiwał głową.
- A i Harry?

- Tak? - mruknął i spojrzał na męża.

- Mam tu dla ciebie - podszedł do poduszki i wyjął spod niej USG - Nasze dziecko.

- Kruszynka - oczy młodszego zabłyszczały.

- Tak - zagryzł dolną wargę i oddał mu wydruk.

- Dziękuję kochanie - pocałował krótko szatyna.

- Nie ma za co, schowaj to sobie - polecił

Brunet od razu umieścił wydruk w portfelu. Starszy uśmiechał się na to szeroko. Kochał swojego męża i jego reakcje.

- Gotowy? - spytał.

- Już tak - złapał za kurtkę i nałożył ją na siebie.

- Kai okropnie tęskni - odparł.

- Moje małe dziecko - sapnął.

- Oh, odbierzemy ich jutro?

- Tak, tak myślę - skinął i wziął torbę starszego.

Louis po chwili się o niego oparł i powoli poszli po wypis. Lekarz przypomniał im jeszcze najważniejsze zalecenia i pozwolił im udać się do domu. Harry obiecał, że będzie wszystko pilnować uważnie.

- Zamówiłem taksówkę - odparł kiedy byli przy wyjściu.

- Teraz  jesteśmy bez samochodu, przepraszam - skrzywił się.

- Przestań Lou, już rozglądam się za czymś nowszym - uspokoił go.

Szatyn pociągnął nosem, ale pokiwał głową

- To ja powinienem cię przepraszać - westchnął.

- Obaj mamy troszkę winy - skrzywił się.

- Tak, ale to ty byłeś w niebezpieczeństwie - mruknął otwierajac drzwi od taksówki.

- Wiem, ale jesteśmy cali - spiął się, kiedy wstał do środka. Nie potrafił tego powstrzymać.

Brunet wsiadł z drugiej strony i zapiął pasy starszego, a potem swoje. Kiedy ruszyli, Louis ścisnął ręce na swoich udach i starał się spokojnie oddychać.

- Lou? - Harry wyciągnął dłoń w jego stronę.

- Ja... Boję się? - z jego ust wyszło jakby pytanie.

- Mogłem się domyślić - skinął.

Louis przymknął oczy i złapał mocno dłoń Harry'ego, którą ścisnął z jeszcze większą siłą, kiedy skręcali. Harry przyjmował wszystko co Louis mu dawał, aż nie dojechali pod dom. Louis na trzęsących się nogach wysiadł. Brunet szybko uregulował wszystko i chwycił starszego pod rękę.

- Nie sądziłem, że tak zareaguję - szepnął, łapiąc się mocno jego ciała

- Stres pourazowy kochanie.

- Nie chcę go - jęknął.

- Przejdzie, a jeśli nie pójdziemy do specjalisty - obiecał.

Louis skinął głową i z ulgą wszedł do domu, nawet jeśli nie bylo go tylko dobę w domu. W środku panowała niezwyczajna cisza, zazwyczaj Kai i Andrea, zapelniali cały dom swoimi postami.

- Do sypialni? - upewnił się starszy

- Tak, jak najwięcej odpoczynku dla ciebie - przyznał.

- Nie chcę - jęknął i rozebrał się z ciuchów wierzchnich nim poszedł bardzo niechętnie na schody.

- Loulou - westchnął brunet.

- Jak będę zajmować się dziećmi? Albo gotować? - dramatyzował.

- Pomogę ci, plus wizyty u lekarza i będziemy obserwować jak twój organizm na wszystko reaguje.

- Będę bezużyteczny - otworzył drzwi od ich sypialni.

- Nie mów o sobie w ten sposób - upomniał go Harry.

- Ale tak się czuję - usiadł na ich łóżku.

- Niepotrzebnie - kucnął na przeciwko niego i ujął jego dłonie - Kocham cię i masz w brzuszku nasze maleństwo.

- Ja ciebie też kocham - odparł spokojnie - Ale boję się kolejnych dni.

- To normalne Lou, jesteś po wypadku. Ale przejdziemy przez to razem.

- Położymy się? Przez tę noc nie mogłem spać bez twoich ramion wokół mnie - wyznał.

- Oczywiście kochanie - zgodził się.

Louis patrząc wprost w zielone oczy zaczął się powoli rozbierać do bokserek. Harry poszedł w jego ślady, uchylił okno, wpadło świeże powietrze i wrócił do łóżka. Louis niemal od razu ich przykrył i przytulił się do silnego ciała. Harry bawił się włosami starszego, tak jak wiedział, że ten lubi.

- Moje szczęście - westchnął szatyn, kładąc swoją nogę na biodrze Stylesa.

- Tylko twoje - mruknął.

Rozmawiali po cichu przez dłuższy czas, nim zmozyl ich sen.

💙💙💙

Gdy Louis się obudził, był sam w ich duży łóżku. Miejsce obok niego było zimne, co oznaczało że Harry wstał już dobrą chwilę temu. Zmarszczył brwi i usiadł na łóżku, sięgnął po koszulę bruneta z szafy i wyszedł po cichu z sypialni. Słyszał stlumiony głos męża, ale nie mógł go zlokalizować. Łapiąc się ramy powili zszedł na doł.

- Jest zmeczony mamo - westchnął brunet do telefonu - Śpi.

Szatyn trochę pewniej wszedł do kuchni i przytulił się po cichu do pleców męża.

- Okej. Jak chcecie - westchnął i przykrył dłoń starszego swoją.

Szatyn nic  nie mówił, nie chcąc mu przeszkadzać w rozmowie.

- My jesteśmy cały czas w domu, jutro tylko chcemy odebrać dzieci - odparł.

Chwilę później brunet odłożył telefon na blat. Starszy mruknął, nim zabrał głos.

- Twoja mama?

- Tak. Już wstałeś? - odwrócił się do męża.

- Tak - skrzywił się na brak ciepła - Wyczułem brak twojej obecności.

- Nie chciałem ci rozmawiać nad uchem - przyznał.

- Rozumiem, co mówiła? - zaciekawił się, siadając przy stole.

- Chcą nas odwiedzić i pytała się jak się czujesz - odparł.

- Oh, to może przyjadą jutro? - mruknął do męża.

- Przyjadą i przywiozą dzieci. - mruknął.

- Zostaną na noc? - nie zauważył, jak zaczął głaskać swój brzuszek. To była jego podświadomość

- Nie wiem, nie pytałem o to - wzruszył ramionami.

- Miło by było, może zadzwonię ich zaprosić? Co na o tym myślisz, ty narazie pracujesz, a twoi rodzice mi pomogą.

- W porządku, jeśli chcesz - skinął - Powiemy im od razu o wszystkim.

- Kocham cię - odparł, wciąż masując skórę.

- Kocham cię też. - uśmiechnął się.

Louis oddał uśmiech, nie wiedząc co było jego przyczyna

- Potrzebujesz czegoś? - spytał.

- Mam ochotę na ciasto, może zaraz zrobię jedno.

- Jesteś na siłach? - dopytał.

- Nic nie mów, jak nie myślę, to nie czuje -  skarcił męża.

- Przepraszam - mruknął.

- Nie masz za co, kochanie... Ale mógłbyś wyjąć cięższe rzeczy z szafek potrzebne do tiramisu.

- Tiramisu? - spojrzał na męża.

- No tak, tiramisu. Coś nie tak? - niebieskooki spojrzał na młodszego nie rozumiejąc co złego jest w tej słodkości.

- Lou, kawa jest w nim - mruknął.

Do niebieskich oczu napłynęły łzy.

- To... To nie chcę ciasta.

- Loueh - jęknął brunet.

- No co? - zmarszczył nos i wstał, podszedł do lodówki, którą płynnym ruchem otworzył.

- Hormony... - westchnął.

Louis fuknął i wyjął czekoladowy serek.

- Masz zamiar być obrażony?

- Nie - odparł, sięgając po łyżeczke z szafki, jak i zdjął górną folijkę, którą wrzucił.

- Właśnie widzę - westchnął.

- W poprzedniej ciąży też miałeś takie humorki? - pokręcił głową i objął starszego.

- Nie wiem - powiedział z łyżeczką w buzi - Spytaj Zee...

- Spytam na pewno - mruknął.

- Przecież nie jest tak źle! - próbował się bronić.

- Nie denerwuj się Lou, tylko się drocze - zapewnił go.

Szatyn dokończył serek i odsunął się od męża, by wyrzucić opakowanie, jak i włożyć do zlewu łyżeczkę.

- Przepraszam.

- Kochanie - mruknął - Kanapa i film? - zaproponował.

- I tuli? - zrobił maślane oczy łapiąc większą dłoń.

- Z tobą zawsze - skinął.

Więc zrobili to, poszli razem do salonu, gdzie spędzili bardzo miły czas razem. Harry trzymał męża mocno w swoich ramionach. Mimo tego wypadku... Dobrze im zrobił czas tylko we dwójkę.

Kola 💙💚💙💚