Emma 

Znów próbuje dominować. Robię co w mojej mocy, by oddawać mu takie same mocne pocałunki. Ta gra zaczyna coraz bardziej mi się podobać. Coraz bardziej mnie
wciąga. Wiedzę, że mój sprzeciw i opór wyprowadzają go z równowagi, ale też cholernie podniecają. Opara mnie o balustradę przy schodach i puszcza nadgarstki. Lewą dłoń kładzie na moim biodrze, lekko je ściskając i przyciąga ku swoim. Prawą dłoń wplata w moje włosy, pociągając za nie. Odchylam głowę, a on odrywa się od moich ust, by zacząć całować szyję. Przygryzam dolną wargę, by z moich ust nie wydobył się żaden jęk aprobaty. Nie dam mu tej satysfakcji. Moje ręce odzyskują wolność, więc chwytam się balustrady. Nie dotknę go choćby nie wiem co.

-Pięknie pachniesz. Długo będziesz mi się jeszcze opierała? 

Przechodzi mnie kolejny dreszcz pożądania. Zaciskam mocniej dłonie.

-Do skutku, aż ci się znudzi i dasz mi spokój. - mówię 

Na jego twarzy pojawia się cwaniacki uśmiech.

-Zdajesz sobie sprawę, że swoim zachowaniem podnosisz mi poprzeczkę i zachęcasz do działania?

-Niby jakiego?! - 

-Żeby nie odpuszczać. Będziesz moja. - stwierdza pewny siebie

-Chyba w snach! - warczę

Odpycham go kolejny raz i schylam się po kopertówkę, którą upuściłam, gdy mnie znów zaatakował. Moje ruchy stają się nerwowe. Zauważa to.

-Kolacja już na nas czeka. Chodźmy zjeść i napić się wina. Myślę, że to drugie pomoże nam obojgu trochę ochłonąć.

Chce znów chwycić mnie za rękę, ale robię unik i zaczynam schodzić po schodach na dół. Podąża za mną.

_

Noah 

Kolację jemy w milczeniu. Mogę ją trochę poobserwować. Jest naprawdę piękna. Na pewno też inteligentna. Zawód lekarza tego wymaga. Bije od niej naturalność. Chyba, to mnie do niej przyciąga. Zero sztuczności. W wyglądzie jak i w zachowaniu. Tego typu kobiety zawsze chcą "więcej ", dlatego zawsze wybierałem te dla, których liczył się tylko wygląd i mój gruby portfel. Emma jest tak inna od tamtych, że nie potrafię sobie jej odpuścić. Wnosi powiew świeżości do mojego, ostatnio trochę nudnego i przewidywalnego życia. Nie zrezygnuję z tej odmiany. Nawet jeżeli miałaby trwać tylko chwilę.

Odkładam sztućce na pusty już talerz i sięgam po kieliszek z winem. Emma robi, to samo.

-Dlaczego zostałaś lekarzem? - pytam chcąc zacząć rozmowę

Bierze łyk czerwonego wina, po czym odstawia kieliszek i odpowiada.

-Chciałam pomagać ludziom.

-Można, to robić na wiele innych sposobów. - stwierdzam

-Owszem, ale ja chciałam robić coś, co będzie ratowało ludzkie istnienia.

-Ktoś cię zainspirował? - dopytuje 

-Można tak powiedzieć.

-Zdradzisz szczegóły? - nie daje za wygraną 

-Dłuższa historia. - wzdycha wyraźnie nie chcąc mi jej opowiedzieć

-Mamy czas. - oświadczam 

-No dobra. W dzieciństwie byłam świadkiem wypadku samochodowego. Dzięki szybkiej interwencji lekarza, który znalazł się tam całkiem przypadkiem i udzielił fachowej pierwszej pomocy, a nawet zrobił więcej bo miał uprawnienia, poszkodowani w wypadku przeżyli. Słyszałam po przyjeździe karetki jak jeden z sanitariuszy mówił do drugiego, że gdyby nie tamten człowiek, to kobieta siedząca za kierownicą jednego z samochodów biorących udział w wypadku, nie przeżyłaby. Są zawody, które wykonujemy nie tylko w wyznaczonych miejscach. Policjanci, Lekarze i tym podobni są na służbie innym cały czas. Tamten człowiek mnie zainspirował. Uratowanie drugiemu człowiekowi życia... Tego nie da się z niczym porównać.

Słucham jej bardzo uważnie. Widać było, że kocha ten zawód, że jest on jej powołaniem.

-A Twoja specjalizacja, to? - pytam mimo iż już wiedziałem o tym z raportu Dana

-Chirurgia ogólna.

-Ambitnie. - stwierdzam

Nagle wstaje od stołu i  oświadcza. 

-Koniec wywiadu. Zjadłam z tobą kolację tak jak prosiłeś. Teraz ty dotrzymaj słowa i po moim wyjściu nie szukaj ze mną kontaktu.

Również wstaje.

-Musisz mieć moją zgodę. 

Marszczy brwi.

-Na co? - pyta zdziwiona

-Na opuszczenie mojego apartamentu.

-Chyba sobie kpisz!?! - wykrzykuje 

Zaczynam iść ku niej.

-O nie! Nie zbliżaj się do mnie! Mam już dość tego cyrku. - mówi cofając się

Tak oto znajdujemy się przy jednej z sof stojących w salonie. Emma zatrzymuje się, gdy jej długie nogi natrafiają na tą przeszkodę. Podchodzę do niej.

-Dlaczego nie chcesz ulec? 

-Bo już nigdy więcej nie stanę się czyjąś własnością! Żaden mężczyzna nie będzie miał nade mną kontroli. - odpowiada wściekła

-Masz na myśli swojego byłego, tak? Jak mu było? Aaa tak, Mike Ross.

Panna Benett zaciska usta, gdy z moich pada imię jej niedoszłego męża.

-Wiem, że Cię zdradził. - kontynuuje, ale mi przerywa

-Nie Twoja sprawa! Wydaje ci się, że wiesz o mnie wszystko, ale jesteś w błędzie.

-Więc daj się poznać. - proszę 

Patrzy się na mnie jakbym oszalał i zaczyna się śmiać.

-Noah, nie bądź śmieszny. Oboje wiemy, że tobie zależy tylko na dobrym rżnięciu.

Jej słowa są jak mocny policzek w twarz. Jestem wściekły! Mrok mojej duszy zaczyna przejmować nade mną kontrolę.

-A ty przestań udawać, że mnie nie pragniesz. Wychodzi Ci, to gorzej niż moje próby uwiedzenia cię. - warczę

-Widzę, że chcesz coś zaproponować. Słucham. - mówi

-Wyjdźmy sobie naprzeciw.

-Co masz na myśli? - dopytuje

-Skonfrontujmy swoje temperamenty podczas zbliżenia.

-Żadnych ograniczeń?

-Jedynie walka o dominację.

-To bez sensu. Czemu miałoby, to służyć? - wzdycha

Nie odpowiadam tylko przystępuję do działania. Popycham ją na sofę. Wydaje cichy pisk, gdy obracam ją na brzuch i szybkim ruchem rozsuwam suwak sukienki. Chce się podnieść, ale przyciskam ją kolanem i pochylam do jej ucha, zachęcając. 

-Walcz bardziej.

######################

Czy Emma przystanie na propozycje Noaha? Stawi mu czoła i będzie walczyła, czy może ulegnie by w końcu mieć święty spokój? Jak myślicie?

Czekam na wasze opinie w komentarzach! :-D

❤