Żadna ilość uspokajających oddechów nie jest wstanie uspokoić mojego mocno bijącego serca. Piętnaście minut temu wylądowaliśmy na lotnisku Colina, a teraz siedzę w samochodzie z przyciemnianymi szybami i jadę w nieznanym mi kierunku. Za kierownicą siedzi Dominic, a Colin został na lotnisku, tłumacząc że musi uśpić czujność Nathaniela. Cokolwiek to znaczy.

- Gdzie jedziemy? - pytam bez emocji. Moje przeczucie mówi mi, że powrót tutaj to najgłupsza rzecz jaką mogłam kiedykolwiek zrobić.

- W bezpieczne miejsce - spogląda na mnie w lusterku wstecznym. - Zaufaj nam, okey?

- Nie - mówię zjadliwie. - Nie ufam nikomu. Nawet sobie.

- W takim razie przyjmij do wiadomości, że Colin nie pozwoli cię skrzywdzić.

- Nawet mnie nie zna...

- Zamknij się - kwituje. - Jesteś do niego po prostu uprzedzona. Naraża za ciebie życie, a ty grasz rozkapryszoną księżniczkę.

- Nie musi mi pomagać! Nie prosiłam go o to!

- Adele, uwierz mi, że ta sprawa jest powiązana również z nim. Przecież Nathaniel to jego brat. - wzdycham.

- A ty?

- Ja, co?

- Dlaczego pomagasz?

- Przez tego sukinsyna moja siostra nie żyje. Koniec tematu. - zatyka mnie. Wiedziałam, że ten człowiek to chodzące zło, ale dlaczego miałby zabijać tą biedną dziewczynę? Wiem, że Dominic nic więcej mi nie powie, a ja nie powinnam zresztą o to pytać. Te jego prywatna sprawa. Nie jestem nikim ważnym, żeby chciał mi się zwierzyć. Przez resztę drogi wpatruję się w okno, próbując odgadnąć w jakiej części Filadelfii jestem, ale niestety nie znam tego miasta zbyt dobrze.

- Jesteśmy na miejscu. - zatrzymuje samochód przed kilkunastopiętrowym blokiem. - Załóż kaptur i okulary. Najlepiej spoglądaj w dół. - wysiada z samochodu, a mi nie pozostaje nic innego, jak zrobić to samo. Zakładam kaptur i okulary, a potem opuszczam bezpieczne wnętrze samochodu. - Tu będziesz bezpieczna, ale musisz trzymać się wyznaczonych zasad.

- Jakich zasad?

- Naomi ci wytłumaczy.

- Naomi? - nie ukrywam swojego zaskoczenia. Myślałam, że już dawno opuściła to miasto, kraj, a nawet kontynent.

- Mhm - mruczy pod nosem i przywołuje windę. - Adele

- Valerie - poprawiam. - Adele to przeszłość.

- Jak chcesz - wzrusza ramionami. Wchodzimy do windy. - Musisz zdać sobie sprawę, że rozpęta się wojna. Zacieramy twój ślad ponownie, na co Nathaniel się wścieknie. Nie możesz opuszczać tego mieszkania!

- Czyli jestem więźniem. Nic nowego - fukam. - Przyzwyczaiłam się.

- Valerie, inaczej się nie da - spogląda na mnie przepraszająco.- Poczekaj, aż cała sytuacja się uspokoi. Naomi i Jacob będą ci dotrzymywać towarzystwa. Z resztą Colin też pewnie wpadnie. - winda zatrzymuje się na szóstym piętrze. Dominic otwiera drzwi do jednego z mieszkań i przepuszcza mnie w drzwiach.

- ADELE! - Naomi rzuca mi się na ramiona. - Adele - ściska mnie mocno. - Jesteś cała....

****

Colin

Wchodzę do swojego gabinetu jak wściekły pitbull.

- Miałeś kurwa wszystkiego pilnować? - wrzeszczę, mimo że naprawdę chce mi się śmiać. Za tą grę aktorską powinienem dostać jakiś puchar.

- Nawet nie wiem, kiedy to się stało! Reece powinien za to oberwać!

- Reece jest managerem! Ty za to miałeś pilnować wszystkiego,kretynie! Wiedziałem, że jesteś kurwa leniwy, ale nie sądziłem, że doprowadzisz do tak wielkich strat!

- Widzę, że ta cała Lorelei nie dała się przelecieć, bo wściekasz się na takie gówno!

- GÓWNO? Człowieku, ktoś włamał się do pieprzonej serwerowni i ukradł wszystkie dane! To jest kurwa gówno?

- Weź wyluzuj - prycha. - Skoro już wróciłeś to się tym zajmiesz. Ja mam ciekawsze rzeczy to zrobienia.

- Kanapa, telewizor i piwo? - naprawdę muszę się mocno powstrzymywać, żeby nie wypowiedzieć trzech zupełnie innych słów. Broń, Krew, Adele

- Dokładnie - mija mnie. - Wiem, że sobie poradzisz z tym bałaganem - wraz z tymi słowami opuszcza mój gabinet. Kręcę głową i siadam za biurkiem. Mimowolny uśmiech pojawia się na moich ustach. W końcu w pracy. Kocham to biuro i lotnisko. Ale w obecnej sytuacji schodzi ono na drugi plan. Teraz czas najwyższy rozliczyć się z kochanym braciszkiem. Wyjmuję z torby laptopa, a potem loguję się do programu pocztowego. Wcześniej dostałem list od Leah, którego oczywiście nie miałem czasu przeczytać. Prycham. Raczej, nie chciałem.

Od: Leah Williams
Do: Colin Williams
Temat: Jesteś świnią!

Colin, proszę zastanów się jeszcze raz Może wcześniej działałeś pod wpływem emocji i podjąłeś tą karygodną decyzję. Rozwód nie jest konieczny. Proszę daj nam jeszcze jedną szansę. Pójdziemy na terapię małżeńską. Rozwiążemy swoje problemy, wierzę w to! Nie skreślaj nas jeszcze! Błagam!

Twoja kochająca żona,

Leah.

Od: Colin Williams
Do: Leah Williams
Temat: Poprawka : żona kochająca moje pieniądze!

Spierdalaj Leah!

Twój były mąż

Colin.

- Suka - mówię do siebie.

- Kto? - śmieje się Reece. - Sorka, że tak bez pukania, ale puknąć to można kobietę.

- Ha ha ha ale mądrości - odpowiadam sarkastycznie. - Co cię do mnie sprowadza?

- Interesy.

- Oho. Chcesz podwyżki?

- A mogę? - prycha.

- Zapomnij - śmieję się. - Co jest?

- Trzeba ogarnąć renowację pasa startowego - wzdycham. Ledwo wróciłem do pracy, a już czeka mnie mnóstwo pracy. Przynajmniej zajmę myśli czymś innym niż Valerie.

***

Nathaniel

W końcu wrócił Colin, więc spokojnie mogę zająć się Adele. To pieprzone lotnisko zabrało mi mnóstwo cennego czasu. Wchodzę do swojego biura i od razu sięgam po nowe cygaro. Muszę zapalić, zanim zacznę pracować.

- Szefie - no kurwa. Wściekły spoglądam na Jakea.

- Czego?

- Sprawdziłem Lorelei, o której wspominał pański brat.

- No i? Jakaś dupa? Czy znów taka brzydka jak jego żonka?

- Jest śliczna, ale ma męża.

- Uhu, braciszek bawi się w trójkąciki? No no - siadam za biurkiem i z oczekiwaniem spoglądam na Jakea.

- Jej mąż to Dominic Bestybay.

- Nic mi nie mówi to nazwisko.

- A Bruno Miller? - moja mina rzednie.

- Bruno? Ten Bruno? Moja prawa ręka?

- Tak, Lorelei to jego żona.

- KURWA MAĆ!

-----
Hej misie ❤️
Życzę zdrowia wszystkim tym, co chorują. Mnie tym razem też dopadło 😥
Miłej nocy 😘
Buziole ❤️