Kunsztem życia, ideałem,
U celu w sumie już stałem,

Nie bacząc na własne zdrowie,
I nie słuchając skarg w cudzej mowie.

Kochać to? Zawsze kochałem,
I starałem się sobie być ideałem.

Drogą krętą wciąż stąpałem,
A pogody życia już nie znałem.

Do dnia, gdy ktoś mnie złapał nagle,
Otoczył opieką, wiatr dał w me żagle.

Pustymi słowami nie raczył,
Prolog lepszej drogi na mapie zaznaczył.

Och, gdyby jednak chciał żyć...