- Wejdź - powiedziałam i wpuściłam go do domu. Byłam strasznie zdziwiona tym, że chłopak przyszedł. Niby mówił wczoraj, że dziś przyjedzie, ale nie wierzyłam. Nie powinien tu przychodzić. Przecież my się nie znamy, jedynie z widzenia, wiemy jak mamy na imie i tyle.

- Mówiłem, że przyjdę - powiedział z uśmiechem. - Jak ręka?

- Dobrze - uśmiechnęłam się w jego stronę niepewnie i skierowałam się do kuchni, a on za mną. - Chcesz cos do picia? - zapytałam wyciągając szklankę z szafki.

- Wody. Po co ci to? - Kiwnął głową w stronę rzeczy wyciągniętych z apteczki. Podniosłam lewą dłoń do góry, a chłopak się zaśmiał.

- To nie śmieszne - próbowałam być poważna, ale przez to, że on się miał ja też wybuchłam śmiechem. Miał taki fajny śmiech. Czekaj stop powiedziałam do siebie w myślach. On wcale nie ma fajnego śmiechu. Opanowałam się i nalałam do szklanki wody. Podałam ją chłopakowi, wziął ją ode mnie i powiedział ciche dzięki. Schowałam rzeczy do apteczki.

- Nie opatrzysz ręki? - zapytał brunet. Pokręciłam przecząco głową i już miałam wejść na szafkę, żeby odłożyć apteczkę, poczułam duże ręce na swoich biodrach. Przez moje ciało przeszedł dreszcz. Mam nadzieje, że on tego nie poczuł. - Daj ja odłożę -  wziął ode mnie apteczkę i odłożył ją na miejsce, w którym powinna być.

- Dzięki - powiedziałam nieśmiało i odwróciłam się przodem do niego. Gdyby Alan się ode mnie nie odsunął na krok, to stykalibyśmy się ciałami, ale on się odsunął i posłał mi ten swój piękny uśmiech. Ja tego nie pomyślałam, ten uśmiech wcale nie jest piękny. Zaprzeczam sama sobie. Do cholery, przecież ja go nie znam. Nie powinnam tak o nim myśleć. Chociaż musze przyznać, że mi się podoba. Zaprzeczam sama sobie. Potrząsnęłam głową, żeby odepchnąć od siebie te myśli. Wydaje mi się, że teraz są troszkę nie na miejscu.