20 gwiazdek+5komentarzy= rozdział.

Jechaliśmy w ciszy, jedynie z radia leciała muzyka. Między nami była cisza, ale raczej nie była to cisza nie zręczną.

Mój telefon zawirował wiec wyciągłam go z kieszeni i odblokowałam.

Od Nieznany:

Jestem u ciebie w domu, mam nadzieję, że nie długo będziesz, bo mam ochotę się zabawić.

Damian.

Moje serce przyspieszyło, miałam wrażenie, że zaschło mi w gardle.

Do Nieznany:

Wal się.

Odpisałam trzęsącymi się ze strachu dłońmi i zablokowałam telefon, a następnie schowałam go do kieszeni.

-Zawieziesz mnie do Rafała?- zapytałam drżącym głosem.

-Stało się coś?- zapytał i spojrzał na mój profil, w odpowiedzi pokręciłam przecząco głową i zacisnełam ręce, żeby nie widział jak się trzęsą.- Przecież widzę.- dotknął dłonią moich, a po moim ciele przeszedł dreszcz, ale nie był to dreszcz strachu wywołany domkiem, był to raczej przyjemny dreszcz.

-Proszę.- wyszeptałam.

-Dobrze ale najpierw odwiózę Sami.- pokiwałam głową, że rozumiem i spojrzałam na nasze dłonie.

Po chwili zatrzymaliśmy się pod blokiem, przed którym stała kobita podobna do Sami. Brunet odwrócił się w stronę dziewczynki.

-Idź mam czeka.- powiedział do niej.

-Zobaczymy się jeszcze?- zwróciła się do mnie za nim zamknęła drzwi od samochodu.

-Nie wiem, może.- starałam się żeby mój głos brzmiał radośnie.- Pa.

-Pa- zamknęła drzwi i pobiegła do mamy.

Droga do domu Rafała minęła szybko. Od razu gdy się zatrzymaliśmy, wysiadłam z samochodu i nie czekając na Alana poszłam do domu blondyna.

-Stało się coś?- zapytał gdy zobaczył mnie w wejściu do salonu.

-On jest u mnie w domu.- powiedziłam ze strachem.

-Kto?- zapytał zdziwiony.

-Damian.-odpowiedziałam.

-Co Damian robi w twoim domu?- zapytał Alan.

-Mała, myślę że czas powiedzieć mu i wszystkim.- powiedział Rafał.

-O czym powiedzieć?- zapytał brunet.

-O tym co wydarzyło się podczas porwana.- powiedział cicho i usiadłam na sofie w salonie, a Alan na przeciw mnie.

-Co tam się wydarzyło?- spojrzał na mnie pytająco.

-Nie chciałam ci mówić, bałam się, że mnie zostawisz, ale zrobiłeś to bez tego.- powiedziłam i uśmiechnęłam się smutno.

-Rafał zostaw nas samych.-powiedział brunet za nim zdążyłam co kolwiek powiedzieć.

Blondyn opuścił pomieszczenie, a chłopak przesiadłem się na kanapę koło mnie.

-Przez pierwsze chyba dwa lub trzy dni, nic mi nie robili- skłamałam.

-Nic?- zapytał podejrzliwie.

-Bili- przyznałam, a ciało chłopaka się spieło.- Chyba czwartego dnia pojawił się Damian i on zabrał mnie do tego pokoju, w którym mnie znalazłeś...

-Chcecie coś do picia?- przerwał mi blondyn.

-Nie przerywaj.- warknął brunet, na co lekko zadrżałam.

-Chciałem być miły- podniósł ręce w geście obronnym i opuścił pomieszczenie.

-On zabrał mnie do tego pokoju i...- przerwałam, żeby wziąść oddech. Powstrzymywałam szloch, a wspomnienia wracały jak by wydarzyło się to wczoraj.

-Jak nie chcesz to nie mów.- objął mnie ramieniem, na początku zadrżałam co poczuł- Nie bój się nie zrobię ci krzywdy.- niepewnie wtuliłam się w niego i w środku zbierałam się na odwagę żeby mu powiedzieć.

-Chce, tylko po prostu...- sam nie wiem jak to nazwać.- Boję się.- przyznałam.

-Przy mnie nic cię nie będzie.- pokiwałam głową, że rozumiem i zbierałam w sobie resztę odwagi.

-On zabrał mnie do tego pokoju, na początku mówił coś, ale nie pamiętam co bo płakałam. Po tem zaczął mnie rozbierać, szarpałam się i wyrwałam mu ale to był na nic był silniejszy.- ciało chłopaka cały czas było spięte, al w tamtym momencie poczułam, że spina się jeszcze bardziej.

-To dlatego, bałaś się mojego dotyku, a ja cie zostawiłem.- powiedział z bólem, spojrzałam w jego oczy i pokiwałam głową.- Co ja zrobiłem- przetarł twarz dłońmi.

-Nic nie zrobiłeś, nie wiedziałeś nie twoja wina.

-Ale widziałem jak cierpisz. On cię zgwałcił?

-Nie do końca- przerwałam szukając odpowiedniego słowa.- On mnie obmacywał.- powiedział cicho ze spuszczoną głową.

-Zabije go- warknął. Zadrżałam przestraszona jego tonem.- Przepraszam.- przyciągnął mnie bliżej siebie.- Nie masz pojęcia jak za tobą tęskniłem- pocałował mnie w czubek głowy.

-Wiem, ja też tęskniłam- mimo wolnie powiedziałam to łamliwym tonem.

Mój telefon znowu zawirował, powoli wyciągłam go z kieszeni i przeczytałem wiadomość. Zastygłam w bez ruchu gdy zobaczyłam co w niej jest.

Od Nieznany:

Już nie żyjesz suko.

Wiedziałam, że wiadomość jest od niego, to było pewne.

-Co się...- przerw w połowie zdania gdy zobaczył treść wiadomości.- Gdzie jest.- wysyczał przez zęby.

-U mnie w domu.- powiedziałam drżącym głosem.

-Zabiję go.-warknął, a ja przestraszona jego zachowaniem zadrżałam.

-Nie rób tego- powiedziałam drżącym głosem.

-On cię obmacywał.- warknął.

-Alan, to że go zabijesz nic nie zmieni.

-Masz rację, nie zabije go ale z nim porozmawiam. Zostać z Rafałem ja jadę do ciebie.

-Jade z tobą- zaprotestowałam.

-Nie ma mowy, jeszcze coś ci się stanie.

-Nic mi nie będzie.

-Nadia.

-Alan.

-No dobrze, ale zostaniesz w samochodzie.- westchnął, a ja pokiwałam głową, że rozumiem.

20 gwiazdek+5komentarzy= rozdział.

Co sądzicie o nowej okładce?