Alan zadzwonił dzwonkiem, a ja stałam obok niego i starałam się opanować drżenie rąk, w czym wcale nie pomagał mi gips.

-Nie denerwuj się- szepnął mi chłopak na ucho i przygryzł delikatnie jego płatek. Uśmiechnęłam się i ścisnełam  mocniej jego rękę.

Drzwi otworzyły się, a prze de mną stanęła kobieta w wieku mniej więcej 35 lat.

-Cześć ciociu- przywitał się z nią brunet.

-Dzień dobry.- powiedziłam niepewnie. Kobieta spojrzała na mnie z uśmiechem.

-Witaj- powiedziała radośnie.

-Mam na imię Nadia- przedstawiałam się i wyciągłam rękę, żeby ją uścisneła, ale kobieta tego nie zrobiła, za miast tego zlustrowała mnie od góry do dołu, przez co czułam się nie pewnie.

-Jestem Alison.- przedstawiła się radośnie i zamiast wyciągnąć dłoń przytuliła mnie do siebie, niepewnie oddałam gest z uśmiechem na twarzy. Alan miała rację jest bardzo miła.

-Chodźcie do środka nie będziemy tak tu stać.- powiedziła po chwili i gestem zaprosiła nas do środka. Niepewnie weszłam i ściągłam buty.

-Widzisz, nie jest tak źle.- szepnął Alan, a ja kiwnęłam głową.

-Sami- krzyknęła nie głośno kobieta.- Mamy gości.

-Kto?- zapytała dziewczynka zbierając  po schodach.

-Alan- powiedziła z uśmiechem i chciała do niego podbiec, ale zatrzymała się i spojrzała na mnie
- Nadia- powiedziła rozpromieniona i podbiegła do mnie.

-Zdrajca- powiedział Alan z uśmiechem gdy zobaczył, że dziewczynka najpierw podbiegła do mnie.

-Samanta, zachowuj się- skarciła ją mama.

-Nie szkodzi- powiedziłam z uśmiechem.

-Napijecie się czegoś?- zapytała kobieta.

-Ja wodę, a ty skarbie?- moje policzki lekko się zarumieniły na określenie jakiego użył w obecności swojej cioci, która najwidoczniej była szczęśliwa tym, że tak mnie nazwał, bo uśmiech na jej twarzy się poszerzył.

-Sok pomarańczowy jeśli można.- powiedziłam i spojrzałam na nią lekko zawstydzona. Kobieta uśmiechnęła się i skierowała w stronę zapewne kuchni.

-Usiądźcie w w salonie zaraz przyniosę- poinstruowała nas, a Sami jak na zawołanie ujęła moją dłoń i pociągnęła w stronę pomieszczenia, oglądałam się za siebie, żeby zobaczy czy Alan za nami idzie. Szedł z wielkim uśmiechem na twarzy.

-A ze mną to już się nie przywitasz?- zapytał blondynkę, gdy usiedliśmy na sofie, a ona usiadła na moich kolanach.

-Cześć- powiedziła z uśmiechem.

-Zdrajca- syknął z rozbawieniem Alan i poczochrał jej włosy.

-Ejj...- rzachneła się dziewczynka.

-Proszę- do salonu weszła kobieta i postawiła napoje na stoliku przed nami.

-Dziękuję- Powiedziłam i wzięłam lewą ręką szklankę.

-Co ci się stało w prawa rękę- zapytała dziewczynka ze zdziwieniem i dotknęła gipsu.

-Sami, nie wolno tak pytać- skarciła ją mama, ale widziała, że ona też była ciekawa co mi się stało.

-Wypadek przy pracy- powiedziłam z uśmiechem.- Miałam spotkanie z rowerzystą- dodałam i upiłam łyk soku.

-Jak długo będziesz nosić gips?- zapytała kobieta z uśmiechem.

-Za dwa dni jedziemy go ściągnąć- odpowiedział za mnie Alan i upiłaś swojej wody.- I dostanie opaskę usztywniającą nadgarstek, z tego co mi wiadomo.

-Jesteś bardzo dobrze poinformowany- zauwarzyła jego ciotka.

-Mieszkamy w jednym domu- wytłumaczył Alan, kobieta spojrzała na nas z uśmiechem,  a ja jedynie mogłam się domyślać co sobie pomyślała, przez co moje policzki znów stały ciepłe.

-Mówiłaś o jakimś liście czy coś- wtrącił Alan.

-A tak- powiedziła kobieta i spojrzała na córkę.- Sami skarbie, na szafce w sypialni jest koperta przynieś ją proszę.- blondynka kiwnęła głową i  zeszła z moich kolan. Po biegła na górę, a między nami zapadła cisza.

-Nareszcie znalazłeś sobie porządną dziewczynę.- przerwała ją kobieta i spojrzała na bruneta.- Gdzie się poznaliście?

-W szkole.

- Na wyścigach- powiedził Alan zaraz po mnie.- Możesz przy niej mówić, wie- powiedził patrząc na mnie.

-Na wyścigach i w szkole.- poprawiłam.

-Proszę- do salonu weszła blondynka i podała mamie białą ozdobioną kopertę.

-Megan kazała ci to dać i powiedzieć, że przeprasza, że nie może osobiście ale nie dała rady.- powiedziła kobieta i podała kopertę brunetowi.

-Co to?- zapytał za nim ją od niej wziął.

-Z tego co się domyślam zaproszenie na ślub.- odparła kobieta wzruszając ramionami.

Chłopak otworzy kopertę i zaczął czytać.

-Już za dwa tygodnie?- zapytał zdziwiony po chwili.

-Tak, wiem bardzo szybko ale to był jedyny wolny termin w tym roku.

-Wygląda na to że jedziemy na ślub- powiedział Alan patrząc na mnie. Popatrzyłam na niego pytająco.- Moja kuzyna Megan wychodzi za mąż i dostałem zaproszenie z osobą towarzyszącą.

-Czyli będę musiała ubrać sukienkę?- jęknełam cicho, nie nawidzę ich.

-Czyli będziesz musiała ubrać sukienkę- powtórzył Alan z uśmiechem.

-Wspaniale- powiedziła sama do siebie.- Pomożesz mi jakąś wybrać?- zwróciłam się do dziewczynki- Oczywiście jeśli mam pozwoli ci z nami pojechać do sklepu- dodałam i  spojrzałam na kobietę.

-Mogę?- zapytała dziewczynka z nadzieją.

-Kiedy?- zapytała kobieta i spojrzała na mnie i Alana.

-Jutro?- zapytaliśmy się  w tym samym momencie, na co się zaśmialiśmy.

-Jutro- powiedziłam dla potwierdzenia.

-Możesz- powiedziła kobieta do swojej córki,- A teraz zmykaj pobawić się na górę, a ja z nimi porozmawiam.

-Mogę wziąść ze sobą Nadie?

-Nie, będę z nią i Alanem rozmawiać, zobaczysz się z nimi jutro- odpowiedziała kobieta. Dziewczynka zeszła z moich kolan i wyszła z pokoju.

   Rozmawialiśmy z ciocią Alana jeszcz prze jakąś godzinę, a po tem przyszedł czas żeby się zbierać. Wstałam z sofy i wzięłam do ręki nasze szklanki.

-Zostaw ja zaniosę- powiedziła kobieta.

-Zaniosę- powiedziłam i  uśmiechnęłam się.

-Pójdę z tobą, Alan zobacz co robi Sami.- powiedziła kobieta i wstała. Alan podszedł do mnie za nim wyszedł z salonu i szepnął mi na ucho żebym się nie stresowała. Od powiedziłam mu uśmiechem i ruszyłam za kobietą do kuchni.

-Jest pani dla Alana kimś więcej niż ciocią prawda?- zapytałam przerywając ciszę.

-Tak- westchnęła kobieta i zabrała się za mycie szklanek.- Jego mama zmarła gdy miał sześć lat, jego ojciec się trochę załamał wiec ja zajęłam się Alanem. Po kilku latach jego ojciec znalazłem nowa partnerkę i stanął na nogi pobrali się mają dzieci, a Alan się do nich przeprowadził.

-Nie wiedziałam- powiedziłam sama do siebie ale kobieta to usłyszała.

-On o tym nie mówi. Mimo wszystko to dobry chłopak, jest czasem wybuchowy ale to dobry chłopak.

-Wiem- przyznałam z uśmiechem.

-Jak się wam układa?- jej pytanie mnie zdziwiło.

-Dobrze- odpowiedziałam z zdziwiona jej pytaniem.

-To dobrze, uważaj na niego, mimo wszystko. On cię kocha.

-Ja jego też- przyznałam z uśmiechem ale poczułam zakłopotanie gdy zorientowałam się, że powiedziłam to na głos. Kobieta zaśmiała  się widząc moją reakcję.

-Nie wstydź się uczuć- powiedziła patrząc na mnie ciepło.

***
35🌟+10💬= Następny rozdział.