Jimin

Mój współlokator wszystko mi opowiedział.
Muszę to przyznać, odkąd pierwszy raz zobaczyłem Yoongiego od razu wiedziałem, że nie jest to typ, który z łatwością przyznaje się do błędu, a tu proszę.
Ogromne zaskoczenie, Min to zrobił, ale wątpię, że będzie chciał ponownie.
Z zamyślenia wyrwał mnie mój przyjaciel.

Kookie: Ziemia do Jimina! Słuchasz mnie?- powiedział i pstryknął mi palcami przed twarzą.

Jimin: C-co?...A tak...oczywiście, że słucham.- odpowiedziałem nie chcąc wysłuchiwać marudzenia Jeongguka, bo zapewne ta cała jego przemowa o przyjaciołach, którzy zawsze powinni się słuchać i tak dalej potrwałaby jakieś dwie godziny, a nie zamierzam ponownie przez to przechodzić, raz mi w zupełności wystarczy.

Kookie: A więc co takiego powiedziałem?

Jimin: Yyy...Jiminnie aleś ty przystojny?- zapytałem z nutką zdenerwowania w głosie.

Kookie: Wcale mnie nie słuchałeś, prawda?

Jimin: Ależ oczywiście, że t...nie.

Kookie: Jimin!! Ile razy mam ci powtarzać żebyś mnie słuchał? Co się z tobą dzieje?

Jimin: Przepraszam...przepraszam, że znowu jesteś na mnie zły.- powiedziałem ze smutkiem.

Kookie: Jiminnie...nie jestem na ciebie zły, bardziej zawiedziony.

Jimin: Rozumiem...co mogę zrobić byś tak się nie czuł?

Kookie: Być ze mną szczerym, to wystarczy...no i też mógłbyś od czasu do czasu mnie słuchać.

Jimin: Dobrze Jeongguk, zrobię co w mojej mocy byś był ze mnie dumny i więcej się nie denerwował.

Kookie: Bardzo się cieszę Jiminnie.- powiedział i pokazał mi swój śliczny uśmiech oraz rząd śnieżnobiałych zębów co po chwili odwzajemniłem.- Skoro już sobie wszystko wyjaśniliśmy to co teraz robimy?
Może jakaś gra albo oglądanie telewizji?

Jimin: Mam jeden bardzo dobry pomysł.

Kookie: Jaki?- młodszy aż się rozpromienił na tą wieść.

Jimin: Pójdziemy się umyć i spać, podoba ci się?- zacząłem się śmiać gdy zobaczyłem minę swojego przyjaciela. Stał i patrzył się na mnie jakbym co najmniej zabił mu rodzinę.

Kookie: Żartujesz, prawda?

Jimin: Nic z tych rzeczy. Zobacz, która jest godzina. Musimy iść spać żeby nie wyglądać jutro jak trupy, bo jeszcze resztą członków i manager by się wystraszyli.- młodszy zaśmiał się na tą myśl.

Kookie: Właśnie nieświadomie podałeś mi genialny pomysł, trzeba będzie tak kiedyś zrobić. Chciałbym zobaczyć ich miny, już to sobie wyobrażam.

Jimin: Hmm... rzeczywiście, ale to później, gdy lepiej się poznamy. (bez skojarzeń 😏 xD)

Kookie: Całkowicie się z tobą zgadzam Chim.

Jimin: No dobrze, przekonałem cię w końcu?

Kookie: Ehh...no niech ci będzie, ale pamiętaj...słucham cię tylko ten jeden jedyny raz, rozumiesz?

Jimin: Oczywiście panie buntowniku.- odpowiedziałem śmiejąc się i pogłaskałem młodszego po głowie.

Kookie: Mhm...to kto pierwszy zajmuje łazienkę?

Jimin: Możesz ty. Ja w tym czasie doczytam do końca tą książkę.

Kookie: Niech będzie hyung.

Jimin: Jeongguk?- zatrzymałem przyjaciela zanim zdążył zamknąć drzwi od łazienki.

Kookie: Tak?

Jimin: Skoro zamieszkamy teraz wszyscy razem to co zrobimy z tym mieszkaniem? Chyba trzeba będzie to sprzedać, co nie?

Kookie: Emm...nie wiem jak ty, ale ja bym je zostawił, nigdy nie wiadomo kiedy będziemy mieli dość reszty członków. Tutaj będziemy mogli w spokoju pomyśleć i odpocząć.

Jimin: Hmm...to nie taki głupi pomysł.

Kookie: Wiem...bo mój.- puścił mi oczko i szybko zniknął we wcześniej wymienionym pomieszczeniu.

Maraton, rozdział 4/5