Siedzieliśmy na trawie za szkołą i podziwiałyśmy chłopców grających w kosza. Byłam pełna podziwu, że potrafili oni tak szybko się poruszać. Do tego dochodził widok Johnsona bez koszulki. Westchnęłam głośno, kładąc się na brzuchu. 

- Aria chyba zaraz oszaleje - zachichotała Vanessa czytająca jakieś czasopismo. 

Wysłałam jej mordercze spojrzenie, kiedy reszta dziewczyn się śmiała. 

- Nie dziwię się, J ma całkiem niezłą klatę - przytaknęła Charlie. 

- Ale ja i tak wolę mojego Jacka - mruknęła Nina i położyła się w tej samej pozycji obok mnie. 

- Robimy coś, kiedy chłopcy skończą? Może skatepark? - zaproponowała latynoska. 

- Ja wracam do domu, mam jutro test z literatury - jęknęłam zrozpaczona. 

- A ja mi się nie chce, szczerze mówiąc. Ta pogoda kompletnie mi nie służy, jest prawie październik, a tak gorąco! - pisnęła Lottie. 

- A ja muszę pomóc G wkuwać do algebry, chłopak nic kompletnie nie ogarnia - westchnęła Nina. 

- Już widzę, jak wkuwacie, ale chyba prędzej anatomię! - krzyknęła ruda, a ja wybuchnęłam śmiechem. 

- Oj tam, przesadzacie. Poza tym biologia to również bardzo ważny przedmiot - zachichotała brunetka. 

- Wielkie dzięki, dziewczyny - fuknęła Vanessa - Też nigdzie nie będę z wami wychodzić. 

- Już to widzę. - Wywróciła oczami Nina. 

- Może pójdziesz gdzieś z Samem i Johnsonem? - zapytałam. 

- Jack nigdzie nie pójdzie bez ciebie, a ja nie zamierzam zostać sam na sam z Wilkiem. 

- Mówiłaś, że między wami jest okej. - Zmarszczyła brwi Charlotte. 

- Tak, kiedy jesteśmy w grupie, gdy zostaniemy sami, znowu może się coś takiego wydarzyć! - pisnęła, chowając twarz w dłonie. 

- Musisz wiedzieć, czego chcesz. Czy czujesz coś do niego, czy była to tylko chwila słabości? Bo długo tak nie pociągniesz - rzuciłam. 

- Wydawało mi się, że wiem, czego chcę, ale, jak jestem z nim, to nagle mi się wydaje, że... Ajjj, to takie trudne! - krzyknęła. 

- Co jest trudne? Matma? No wiem, też nie umiem zrobić, ale liczę, że jutro pożyczysz mi zeszyt. - Mrugnął okiem Sam, pojawiając się nagle razem z chłopcami. 

Razem z dziewczynami wysłałyśmy sobie porozumiewawcze spojrzenia, ale chyba Wilkinson nie słyszał naszej rozmowy. Wtedy byłoby naprawdę źle. 

- Nadzieja matką głupich - mruknęła Vanessa. 

- Czy ty sugerujesz, że jestem głupi?- spytał szatyn. 

- Nie - odparła dziewczyna - Ja mówię ci o tym wprost!

W trakcie mówienia tych słów Vanessa poderwała się do góry. Widząc wściekłe spojrzenie chłopaka, zaczęła  uciekać w stronę szkoły, a Sammy podążył tuż za nią. 

- Idioci - mruknęła Lottie, nawet nie odrywając wzorku od gazetki. 

Nawet nie zauważyłam, kiedy chłopcy rozsiedli się obok nas na trawie. 

- Co tutaj robicie? - spytał Gilinsky, usilnie próbując pocałować swoją dziewczynę. 

- Aria chciała obejrzeć Johnsona, a my postanowiłyśmy jej towarzyszyć. I odsuń się ode mnie, jesteś cały spocony! - pisnęła, dotykając dłonią jego nagiej klatki piersiowej. 

- To nieprawda! - zaprzeczyłam od razu, a moje policzki pokryły się czerwienią. 

- To prawda - mruknęła Lottie, wpatrzona w tekst, a ja miałam ochotę ją zabić. 

- Może pod prysznicem też być chciała mnie obejrzeć? - zapytał z nonszalanckim uśmiechem na twarzy. 

Zatkało mnie. Czułam, jak moja twarz zamieniała się w pomidora, a wszyscy się z tego śmiali. 

- Hmmm... Nie wiem, czy warto - odparłam wymijająco. 

Byłam z siebie dumna, że udało mi się odbić pałeczkę. Praktycznie nigdy nie żartowałam ani nie flirtowałam z chłopakami, ale było to nawet miłe uczucie. 

- Uwierz mi, warto - powiedział, lekko się do mnie przybliżając. 

- Wątpię. - Zaczęłam oglądać swoje żelowe paznokcie, by pokazać swoją ignorancką postawę, chociaż w rzeczywistości serce biło mi jak oszalałe. 

Nagle J złapał mnie za rękę, zmusił do wstania, po czym przerzucił przez ramię. Byłam zaskoczona jego siłą, ponieważ nie należałam do najlżejszych osób. 

- Dziewczyny, pomóżcie! - pisnęłam, odwracając się w stronę przyjaciółek. 

- Nie mogę przeciwstawić się mojemu chłopakowi! - odrzekła ze śmiechem Nina, którą trzymał G. 

- A ja nie mogę zostawić tego ciekawego artykułu o Selenie Gomez - dodała Lottie, a ja mimowolnie wywróciłam oczami.

Zaczęłam bić chłopaka pięściami po plecach, lecz zaprzestałam, gdy poczułam lekki ból w nadgarstku. 

- Gdzie mnie ciągniesz? - spytałam, kiedy przekroczyliśmy próg szkoły. 

Jack szedł w stronę szatni, a ja nie miałam pojęcia, co chodziło mu po głowie. 

- Już nigdy nie odważysz się podważać mojego zdania - zaśmiał się. 

Z hukiem weszliśmy do szatni męskiej. 

- Jack, proszę, Jack, nie, Jack - marudziłam głośno bez skutku. 

Blondyn mnie postawił, jednak nie wypuścił ze swoich objęć. Staliśmy pod prysznicem. 

- Nawet się nie waż! - wrzasnęłam, a w tym samym czasie polała się zimna woda. 

Piszczałam, przytulając się do chłopaka. 

- Przeproś - zażądał. 

- Przepraszam! - rzuciłam piskliwym głosem. 

Kran został wyłączony, a ja odetchnęłam z ulgą. Nastała cisza. Patrzyliśmy sobie w oczy. Uśmiechnęłam się lekko. Nagle usłyszałam dziwny dźwięk. 

- Słyszałeś to? - szepnęłam przerażona, rozglądając się, a blondyn przytaknął.

Złapał moją rękę i powoli ruszył w stronę szafek. Czułam się jak w jakimś horrorze. Serce biło mi bardzo szybko, sama byłam przerażona. Wysunęliśmy się zza szafek, lecz tam nikogo nie zastaliśmy. Mimowolnie odetchnęłam z ulgą, może nikogo tutaj nie było, a nam się tylko wydawało? Jakby na znak, ponownie usłyszeliśmy ten sam dźwięk, tylko z drugiej strony. Przypominał mi on ruch metalowych drzwiczek. 

- Zostań tu, a ja to sprawdzę - szepnął J mi na ucho, gdy doszliśmy do drugiego korytarzyka utworzonego z szafek. 

- Nie zostawiaj mnie! - pisnęłam, przyciągając go bliżej do siebie. 

Jack jedynie uśmiechnął się znacząco, a ja ponownie spłonęłam rumieńcem. Nie zastanowiłam się nad tym, po prostu to powiedziałam. Trzymając dłonią ramienia chłopaka, a drugą jego ręki, wysunęliśmy się na przód. Wrzasnęłam, dostrzegając dwie osoby i zaczęłam lekko podskakiwać, co musiało wyglądać dosyć komicznie. J krzyknął zaskoczony, a owe osoby jedynie wybuchnęły głośnym śmiechem.

- Co z wami jest nie tak? - warknęłam, próbując się uspokoić. 

Na ławce stała Vanessa oraz Sam, którzy nie mogli przestać się z nas nabijać. Stali blisko siebie, chłopak trzymał dłoń na talii latynoski. Nie miałam pojęcia, co oni tam robili.

- Gdybyście widzieli swoje miny - rzucił Wilk na jednym wydechu. 

- Idioci - mruknął Johnson, ale też zaczął się śmiać. 

Razem wyszliśmy z szatni, a ja przebrałam się w suche ubrania, które przeznaczone były na zajęcia sportowe. Krótkie, czarne spodenki z neonowymi, różowymi paseczkami oraz cienka, biała bokserka z głębokim dekoltem to nie był ubiór idealny, lecz nie miałam innego wyjścia. Mokre włosy postanowiłam zostawić rozpuszczone, a rozmazany makijaż zmyłam wodą i mydłem. Rozmawiając z Niną, ruszyłam na parking. Miałam nadzieję, że Nate był w domu i mógł po mnie przyjechać, bo powrót autobusem to ostatnie, na co miałam ochotę. 

- Szkoda, że nie mam z tobą WF-u - mruknął Johnson ze znaczącym uśmiechem, opierając się o samochód swojego przyjaciela. 

- Nie chcę wiedzieć, co by się z tobą działo - zaśmiał się G - Podwieźć cię?

- Nie trzeba, mogę jechać autobusem - zaczęłam. 

- Daj spokój, mamy po drodze.

- Tak, błagam, jedź z nami, bo ja z nimi sama to nie mogę! - krzyknęła Nina, otwierając mi drzwi. 

Wpakowałam się na tylne siedzenie, tuż obok Johnsona. 

- Będziesz z nami jeździć częściej? Błagam! - pisnęła dziewczyna z przedniego fotela. 

- Popieram ten pomysł - dodał J. 

- Ale to samochód Jacka, do niego należy ostatnie słowo - zaśmiałam się. 

- Jutro o 7.40 będę stał pod twoim domem - oznajmił, a ja parsknęłam śmiechem. 

Po kilku minutach Nina wysiadła, a ja tuż za nią. Pożegnałam się z chłopcami i wysiadłam. Cała w skowronkach ruszyłam do domu, a w głowie planowałam sobie harmonogram dzisiejszego popołudnia. 

- Rodzinko, wróciłam! Przepraszam, że tak późno, ale zdjęcia i te sprawy... - Machnęłam ręką, kiedy weszłam do salonu. 

Zastałam tam całą moją rodzinę, nie licząc Mandy. Zmartwieni rodzice siedzieli na kanapie, na fotelach rozsiadł się Nate oraz Any. 

- Co się stało? - Zmarszczyłam brwi. 

Rzuciłam torbę na podłogę, a sama usiadłam na dywanie obok brata. Położył mi rękę na ramieniu, a ja poczułam się jeszcze bardziej zdezorientowana. Anabelle znowu odwaliła jakąś akcję? Od zeszłej soboty zachowywała się idealnie, sama byłam pod wrażeniem. Coś się stało z Nathanielem?

- Babcia jest w szpitalu - oznajmiła mama po chwili niezręcznej ciszy. 

Mama mamy była już stosunkowo stara, ale trzymała się bardzo dobrze. Miała na imię Mariana i mieszkała na wsi dwieście kilometrów stąd. Lubiłam tam przyjeżdżać, choć wtedy czułam się, jakby trafiła na średniowieczną wioskę. Z moim bratem zawsze było tam śmiesznie, a zwłaszcza gdy dołączała do nas Anabelle i Mandy, chociaż ta ostatnia przez całe dnie siedziała z babcią. Mimo tych świetnych chwil, nie byliśmy blisko ze staruszką. Miała trudny charakter, tak jak moja mama i ja, przez co często doprowadzała Stellę do szału. Dochodziła do tego odległość i rzadko ją widywałam. 

- Co się stało? - zapytałam przestraszona, ale starałam się zachować spokój. 

- Okazało się, że ma raka. W zaawansowanym stadium. Jedziemy do niej dzisiaj i chcę, żebyście dojechali w czwartek przez jej zabiegiem. Anabelle już powiedziała, że nie może z powodu ważnego sprawdzianu z algebry, rozumiemy to i szanujemy. Nate jedzie autobusem w czwartek, a ty, Anabelle? Dojedziesz do nas?

- Oczywiście - odpowiedziałam od razu, ponieważ było to dla mnie oczywiste. - Any, nie możesz napisać tego w innym terminie? - zapytałam. 

- Chciałabym, ale nie mogę, bo pan Bennett mi nie pozwoli. Z nim się nie da iść na żadne ustępstwa - mruknęła smutna, a ja powoli pokiwałam głową. 

- A co z Mandy?

- Jedzie dzisiaj z nami. 

- A babcia będzie miała jakieś leczenie? Co z nią?

Mama westchnęła. 

- Nie wiadomo. W czwartek będą wyniki badań, w piątek ma zabieg, a potem zobaczymy - powiedziała, po czym wstała i wyszła. Tata podążył za nią. 

- Myślicie, że będzie dobrze? - zapytałam. 

Nate zszedł z fotela i przytulił mnie mocno, po chwili dołączyła do nas Anabelle. W ciężkich chwilach stawaliśmy się kochającym się rodzeństwem, które zawsze jest gotowe, by wesprzeć drugie.