- Ambar wiesz, że jesteś piękną kobietą? - zapytał po dwóch lampkach wina.

- Dziękuje, ale jest o wiele piękniejszych ode mnie dziewczyn. - odpowiedziałam.

- Ty jesteś jedyna w swoim rodzaju. - mówił dalej. - Dlaczego nie masz chłopaka? - spytał podchądząc bliżej mnie.

- Nie spotkałam jeszcze swojego księcia z bajki. - mruknęłam odsuwając się lekko od niego.

- Ten książe jest bliżej niż myślisz. - odparł. Czułam jego oddech na swojej szyi. Nie podobało mi się to. - Ambar spójrz na mnie. - poprosił, a ja wykonałam jego polecenie. - Bardzo mi się podobasz. - przyznał delikatnie gładząc mój policzek.

- Za dużo pan wypił. - powiedziałam i wstałam z kanapy.

- Prosiłem Cię w samochodzie, abyś nie była taka oficijalna. - upomniał mnie.

- Pójdę już. - odparłam.

- Nie. - chwycił mnie za ramię. - Zostań jeszcze chwilę. - poprosił. - Nie chcę zostać sam w tak wielkim domu. - dodał.

- Niestety muszę wracać do domu. Obiecałam siostrze, że jej przeczytam bajkę na dobranoc. - powiedziałam pierwsze lepsze kłamstwo, jakie przyszło mi do głowy.

- Rozumiem. - przyznał. - W takim razie poproszę Carlosa, aby cię odwiózł. - dodał. Carlos jest szoferem pana Patrica.

Nie musiałam długo czekać, gdyż po dwóch minutach dosłownie przybiegł Carlos. Mężczyzna był niewiele starszy ode mnie.

- Już jestem. - zawiadomił nas.

- Ambar mam nadzieje, że spotkamy się niedługo. - powiedział i pocałował mój policzek. - Do zobaczenia. - pożegnał się.

- Do widzienia. - odparłam i wyszłam.

- Nie powinnaś się do niego tak zbliżać. - powiedział Carlos kiedy wsiedliśmy do jego samochodu.

- Wiem to. - mruknęłam.

- To dlaczego to robisz? - zapytał.

- Bo nie mam innego wyjścia. - odpowiedziałam. - Muszę być dla niego miła...- przerwał mi.

- To tak to teraz nazywasz. - powiedział.

- O co ci chodzi? - spytałam.

- Jeżeli chcesz mu skoczyć do łóżka to po prostu zrób to, a nie bawisz się z nim w kotka i myszkę. - odparł.

- Zatrzymaj się! - wrzasnęłam.

- Nie. - powiedział spokojnie. - Muszę odwieźć  cię pod sam dom. - dodał.

- Zatrzymaj się, albo sama wysiądę. - nie dawałam za wygrane. Carlos mnie obraził.

- Nie. - mruknął i zablokował drzwi.

- Carlos! - krzyknęłam.

- Uspokuj się. Za chwilę będziemy. - warknął, a ja odpuściłam.

Nie minęło nawet dziesięć minut, a byliśmy pod moim domem. Wysiadłam wściekła bez słowa i wbiegłam do domu.

- O już wróciłaś? - zdziwił się mój tata.
- Tak nudziło mi się. - odparłam i poszłam do mojego pokoju. Rzuciłam się na łóżko po chwili dostałam smsa.

Patric: Jesteś już w domu?

Ja: Tak dziękuje za troskę.

Kiedy chciałam odłożyć telefon usłyszałam ponownie dzwięk przychodzącej wiadomości.

Nieznajomy: Wyjeżdzasz z jednym wracasz z drugim. Kim jesteś i ile bierzesz za godzinę?

Prychnęłam pod nosem. Niech ten dzień się, już skończy. Rzuciłam telefonem na koniec łóżka i przyłożyłam głowę do poduszki...

Psotkamak