Kilka ostatnich dni minęło całkiem szybko. Codziennie chodziłam do pracy na popołudniowe zmiany dzięki czemu często widziałam się z Hisashim.  Nie zapominałam przy tym o przyjaciołach. Ranki spędzałam na popijaniu kawy z Susan. Bangtani niestety całe dnie przesiadywali w wytwórni, przez co miałam z nimi kontakt jedynie telefoniczny. 

 Nadeszła sobota i wcześniej umówione poznanie Nari. Nie stresowałam się. Wiedziałam, że Namjoon jest z nią szczęśliwy, a to mi wystarczyło. 

 Właśnie się przymierzałam do zapukania do drzwi dormu chłopaków. Kiedy w końcu to zrobiłam, niemal natychmiast stanął przede mną lider z wielkim uśmiechem. Zaprosił mnie uprzejmie do środka. Przeszliśmy do salonu. Bangtani musieli chyba się ulotnić. Na kanapie siedziała już dziewczyna o długich, ciemnych włosach, wielkich oczach i małym prawie szpiczastym nosem. Miała duże usta pomalowane czerwoną szminką. Wyglądała na niezadowoloną z mojej obecności, ponieważ gdy posłałam jej przyjemny uśmiech na przełamanie pierwszych lodów odwzajemniła mi grymasem. Wstała z kanapy wygładzając swoją piękną sukienkę. Stała tak czekając aż to ja do niej podejdę, co zrobiłam przez moje dobre maniery. Ukłoniłam się.

 - Jestem SaraMi. Miło mi cię poznać.

 - Mnie już znasz z imienia, więc nie muszę się przedstawiać. - przewróciła oczami. Nam spojrzał na nią błagalnie. Starał się byśmy miały dobry kontakt jednak widząc jej chęci tracił na to nadzieję. Dziewczyna odpuściła i delikatnie skinęła głową. - Jestem Nari. - rzuciła z powrotem siadając. 

 Mogła chociaż udawać miłą ze względu na chłopaka. 

 Zajęłam miejsce na fotelu przy niskim stoliku do kawy. Obserwowałam gospodarza jak nachyla się do długowłosej i mówi coś cicho. Po chwili wyprostował się. Spojrzał na mnie miło.

 - Napijesz się czegoś? - spytał.

 - Jeśli macie to zieloną herbatę. Dziękuję. - odparłam.

 Namjoon ruszył do kuchni zostawiając nas same. Nie chciałam się opierać tylko na pierwszym wrażeniu dziewczyny. Przecież nie mogła być aż tak okropna jak ją opisują. Musi być w niej coś wspaniałego skoro raper ją kocha.

 - Jak się poznaliście? - zaczęłam zwracając się do niej.

 Odwróciła się w moją stronę piorunując mnie wzrokiem. Wstała i podeszła tak blisko mnie, że aż poczułam delikatny zapach jej perfum.

 - Nie chcę się z tobą zaprzyjaźniać, czy coś. Szczerze to jesteś mi obojętna. - westchnęła odgarniając włosy z twarzy. - Bardzo się przyjaźnicie, prawda?

 - Tak, on...

 - Nie chcę byście mieli jakikolwiek kontakt. - przerwała mi. - Odczep się od niego, albo nie skończy to się dobrze ani dla ciebie, ani dla zespołu. Jeśli usłyszę od niego jakiekolwiek słowo o tobie, to obiecuję, że zniszczę cię w jego oczach. Dla niego będziesz nikim. Znikniesz z jego życia. - prychnęła śmiechem. - W sumie to nic się nie zmieni. - nachyliła się ostrożnie. - Umowa stoi? Pamiętaj, że nie jesteś jedyną zagrożoną. Chyba nie chcesz wpłynąć źle na reputację chłopaków, prawda?

 Nie mogłam uwierzyć w to co słyszę. Naprawdę się wystraszyłam. Podniosłam się z fotela cały czas patrząc Nari w oczy. Spojrzałam w stronę kuchni.

 - Namjoon. - powiedziałam cicho, ale on mnie usłyszał i wychylił się zza ściany. - Muszę wracać do domu. Zapomniałam, że muszę dziś załatwić parę rzeczy. - spuściłam głowę. - Na razie. - poszłam do przed pokoju. Z prędkością światła zakładałam sznurowane buty.

 - SaraMi, zaczekaj... - mówił idąc za mną. Patrzył na mnie zawiedziony i zmartwiony. Nie chciałam go ranić, ale też nie mogłam dopuścić do zniesławienia zespołu. Podjęłam decyzję.

 - Nie Nam... To ważne. Po prostu... Na razie. - wyszłam jak poparzona z dormu. 

 Nieznośny głos Koreanki dudnił mi w uszach stając się echem. W tym momencie moim celem stało się moje mieszkanie. Ze łzami w oczach szłam ruchliwą ulicą. Wyciągnęłam komórkę z kieszeni. Od razu pomyślałam o Yoongim, ale nie chciałam mu mówić co się stało. Stwierdziłam, że im nie powiem. Pewnie od razu poszliby z tą informacją do lidera oczekując wyjaśnień.

 Wybrałam numer do Hisashiego. Odebrał po paru sygnałach.

 - Hej SaraMi, co słychać? - miał przyjemny i miękki głos.

 - Hisa, miałbyś może czas po pracy? - spytałam przez ciche łzy.

 - Ty płaczesz? - zdziwił się. - Postaram się skończyć jak najwcześniej i od razu do ciebie przyjadę. Obiecuję.

 - Dziękuję. - odparłam pociągając nosem. Rozłączyłam się.

 Znalazłam się pod drzwiami do mieszkania. Na moje nieszczęście, albo i szczęście Susan również wracała właśnie do domu. Na mój widok pobladła. Od razu chwyciła mnie za rękę i weszłyśmy do mojego lokum. Zalewając się łzami opowiadałam jej o tym co się stało. Komentarze typu "jaka szmata" rozbrzmiewały co chwila.

 Rozmawiałyśmy krótko, bo niecałe piętnaście minut gdy usłyszałyśmy dzwonek domofonu. To był Japończyk. Żegnając się z sąsiadką wpuściłam chłopaka do siebie. Na przywitanie objął mnie ciepło. Wtuliłam się w niego. W jego ramionach czułam spokój. Przestałam płakać. Szanowałam w nim to, że nie wypytywał o to co się wydarzyło. Po prostu był i dodawał mi otuchy. 

 Usiedliśmy na kanapie gdzie Hisashi cały czas trzymał mnie za rękę.Ramię, którym mnie obejmował przyciągało mnie do niego coraz bardziej, aż w końcu oparłam głowę na jego obojczyku. Słyszałam jego przyspieszony oddech.

 - SaraMi, ja wiem, że to nie jest odpowiednia pora, ale mam pytanie. - zaczął cicho. Podniosłam się tak, że mogłam na niego spojrzeć. - Znamy się od niecałego tygodnia, ale już po pierwszym dniu zgodziłaś się ze mną spotkać. Czy tym razem zgodziłabyś się na randkę? Na oficjalną randkę, a nie pod przykrywką przejścia się jak poprzednim razem.

 - Zgodziłabym się. - odparłam zawstydzona.

 Resztę wieczoru spędziliśmy na rozmowach o niczym. Zjedliśmy razem kolację i obejrzeliśmy film. Czułam się przy nim dobrze. Momenty kiedy mnie przytulał pozwalały mi choć na chwilę zapomnieć o okropnej dziewczynie mojego przyjaciela. 

 Około godziny pierwszej w nocy musieliśmy się pożegnać. Było to dla nie ciężkie, ale nie chciałam by źle o mnie pomyślał. Dlatego z zapartym tchem wyczekiwałam naszego następnego spotkania.

 Oczywiście, że nadal martwiłam się o Bangtanów, ale bałam się, że groźby Nari mogą stać się realne. 

 Kładąc się do łóżka myślałam o raperze. Moment, w którym poszedł za mną do przedpokoju odtwarzał się w mojej głowie. Słowa dziewczyny znów dudniły mi w uszach. Pamiętam cały czas co powiedział mi przed laty. "Jestem tutaj po to by cię bronić. Ze wszystkim możesz przyjść do mnie. Z każdym problemem jaki trapi twoją główkę." Westchnęłam cicho.

 - Jak będziesz mnie bronić przed samym sobą? - pytałam pustkę otaczającą mnie.