Koniec marca dalej dawał im nie zbyt dobrą pogodę, jednak zdecydowanie zaczynało robić się cieplej. Harry'emu udało się zorganizować spotkanie z Anne i Desmondem. Od rana latał po mieszkaniu, chcąc aby wszystko było dopięte na ostatni guzik. Louis w tym czasie jeszcze spał, na noc złapała go wena i nie wrócił do łóżka, dopóki nie wyczerpał jej. Harry próbował na niego jakoś wpłynąć. Zwłaszcza, że od kilku tygodni miał bliski kontakt ze swoimi rodzicami i chciał, aby ich spotkanie wyglądało dobrze.

Nie chciał, żeby cokolwiek zepsuło to dzień. Zwłaszcza, że organizacja jego i Louisa ślubu  rwała zastraszająco szybko do przodu i nie chciał, aby któreś z jego rodziców nie przyszło na tak ważny dla niego dzień.

Od kilku tygodni nie był też w domu dziecka przez zapracowanie, ale ciągle miał w głowie Amelię. Miał nadzieję, że ta się dobrze trzymała i może łapała z kimś kontakt. Dziewczynka naprawdę zasługiwała na dobre życie i ta myśl pojawiała się w głowie omegi coraz częściej. To była krucha istotka, która potrzebowała domowego ciepła. Możliwe, że Harry trochę widział w niej siebie.

Dosłownie jakby mu ktoś czytał w myślach, zadzwonił jego telefon i zobaczył numer dyrektorki domu dziecka na ekranie. Sięgnął po urządzenie i bez namysłu odebrał. W końcu ta musiała mieć powód, żeby do niego dzwonić. Zwłaszcza, że prosił ją aby dzwoniła gdyby coś się działo.

- Halo? - wiedział, słysząc jakiś szmer.

- Dzień dobry Harry. Przeszkadzam ci? Czy możemy zamienić dwa zdania? - spytała kobieta - Prosiłeś, żebym informowała i jakiś zmianach, wiec poczułam się zobowiązana.

- Mam czas, mam - obiecał, odpowiadając na przywitanie i usiadł na krześle w kuchni - Coś się stało? Mam się martwić?

- Kiedy ciebie nie było u nas, pewne małżeństwo przychodziło odwiedzać dzieci. I spędzali dużo czasu z Amelią. Wszystkie procedury mieli już za sobą i dziś padła decyzja o adopcji, podpisali dokumenty i wzięli ją już ze sobą do domu - kobieta starała się delikatnie to opisać.

Coś ciężkiego osiadło na żołądku omegi, a uśmiech opadł na jego wargach. Amelia znalazła swój nowy dom i nie był on nim.

To jakby w niego uderzyło, w tym momencie, co naprawdę czuł do dziewczynki.

- J-Ja... To cudowne. Mam nadzieję, że są to naprawdę dobre osoby, ona jest tak delikatna - wychrząkał.

- Rodzina naprawdę porządna Harry, alfa zarabia na cała rodzine, a omega w domu ma czas na wychowywanie dziecka i zapewnienie mu opieki. Do tego maja dom pod Londynem. Dobre warunki dla szczenięcia. Wiem jak ważna dla ciebie była, podbiła ich serca swoim charakterem - wyjaśniła dyrektorka.

- Nie dziwię się... Ja, dziękuję za informację. Jestem naprawdę szczęśliwy z jej powodu - zagryzł niemalże boleśnie swoją dolną wargę. Dosłownie chwilę jeszcze porozmawiali, nim zakończyli rozmowę.

Kompletnie nie potrafił wrócić do swoich obowiązków, siedział na krześle w kuchni cały czas trzymając telefon w dłoni. Nie spodziewał się takiej wiadomości, nie dziś. Był świadomy, że jego myśli krzyczały aż, że jest samolubny w swoim myśleniu, jednak nie potrafił inaczej spojrzeć na sytuację. Za późno zrozumiał czym naprawdę była jego troska i dlaczego jego omega niemal wyła, widząc jak jakiś inny wilczek źle traktował inną istotkę.

Był tak głupi...

- Dzień dobry, wyspałem się i mogę funkcjonować normalnie. Tylko czułem jak wstajesz z łóżka, ale nie byłem w stanie nic więcej zrobić - przyznał się alfa, wchodząc do kuchni i przecierając swoją twarz.

Brunet zadrżał i uniósł wzrok na partnera.

- Amelia została adoptowana - powiedział tylko, wyciągając na przód dolną wargę.

- Oh, to dla jej dobra Harreh, źle znosiła dom dziecka - szatyn momentalnie kucnął koło narzeczonego i chwycił jego dłoń - Wiem, że się zżyliście.

- Chyba nawet za mocno Lou - zamrugał kilkukrotnie - Dopiero teraz to zrozumiałem, że mam do niej matczyne instynkty i dosłownie czuję się rozwalony emocjonalnie.

- Miałem tak wrażenie, ale nie chciałem za bardzo w to ingerować jakby wiesz... Nie znam się do końca na sprawach domu dziecka, adopcji... Jednak widziałem jak patrzysz na nią i jaka troska od ciebie biła - pocałował wierzch dłoni omegi.

Harry pociągnął nosem, starał się panować nad swoim wilkiem, ale było to cholernie ciężkie. To odkrycie sprawiło, że stał się emocjonalny.

- Nie mogę tego znieść w środku - szepnął.

- Musisz uwierzyć kochanie, że będzie jej dobrze w nowym domu, będzie szczęśliwa i da powód do dumy nowym rodzicom - wstał i pociągnął młodszego do góry, aby przyciągnąć go do swojej klatki piersiowej.

- Teraz tylko bardziej chcę naszego szczeniaka - mruknął w pierś Louisa, zaciskając dłonie na jego ciele.

- Wiesz, że po ślubie jedziemy w trasę. Nie chcę zostawiać cię samego w ciąży w Londynie - starał się uświadomić młodszego, mimo że patrząc na niego byłby w stanie dać mi co tylko chciał, byle zobaczyć jego uśmiech.

- Wiem, ale robię się stary i dopiero to odczuwam - w pewnym sensie nawiązał do ich wilczej historii.

Tam młodo miało się szczenięta, mężów. A taki wiek, w jakim był Styles, oznaczał nic dobrego dla samotnej omegi.

- Weźmiemy niedługo ślub, pojedziemy w trasę i potem postaramy się o szczenię tak? Ja wezmę sobie trochę wolnego od wydawania muzyki, poświęcę się tobie i naszemu dziecku w stu procentach.

- Mhm - zgodził się z mruknięciem, wdychając zapach Louisa - Mogę na to przystać kochanie. Dobrze, że tym razem będzie to mniejsza trasa.

🐾🐾🐾🐾

Desmond był tym, który przyjechał jako pierwszy. Nie zapomniał o kwiatach dla swojego syna oraz dodatkowo przywiózł butelkę wina. Miał też drugi bukiet, który podejrzewali, że był dla Anne. Nie było między nimi ciszy. Rozmawiali wesoło we trójkę, a Harry kończył obiad. Kiedy wszystko zostało położone na stole, dzwonek do drzwi mówił o przyjściu Anne.

- Ja otworzę - Louis się zaoferował i szybkim krokiem przeszedł do drzwi, gdzie wpuścił kobietę, witając się z nią krótkim uściskiem.

Przejął od niej małą torbę z prezentem i pomógł rozebrać się z wierzchnich rzeczy, nim weszli w głąb apartamentu.

Rodzice Harry'ego spotkali się pierwszy raz na przestrzeni tylu lat.

- Anne... - alfa wstał i poprawił swoją marynarkę, a następnie sięgnął pomnikowy kwiatów, przygotowany specjalnie dla niej.

- Des. Cześć, dużo lat minęło - kobieta uśmiechnęła się, podchodząc do byłego partnera - Nie sądziłam, że dzięki naszemu dziecku ponownie się spotkamy.

- To dość niespodziewane, jednak fantastyczne. Są dla ciebie - podał kobiecie bukiet - Wyglądasz naprawdę dobrze, mimo upływu lat, sądzę że poznałbym cię na ulicy.

- To miłe, dziękuję - przyjęła bukiet i spojrzała na młode narzeczeństwo - Mogę gdzieś wsadzić kwiatki, są za śliczne by zwiędły od razu.

- Wstawię je do wody - zaoferował Louis i przejął bukiet - Zapraszam do jadalni, Harry czeka z nakrytym stołem.

Przeszli do wymienionego pomieszczenia. Na początku wydawało się, że będzie ciężko... Ale nie mogło być to bardziej omylne.

Anne i Dan wyjaśniali sobie wszystko z przeszłości. Obwiniali się też, bo gdyby może więcej zrobili, to Harry wychowywałby się w normalnej rodzinie. Z nimi. Louis co raz ściskał lekko udo omegi, chcąc przypomnieć mu, że jest obok i wspiera go całym sobą. To było dobre uczucie, jeść obiad z rodziną narzeczonego, w końcu sam mógł poczuć tą atmosferę. Czas mijał, a im języki się nie zamykały. To był ogromny postęp w dobrą stronę. Zwłaszcza dla wewnętrznego dziecka, drzemiącego w brunecie.

🐾🐾🐾🐾

- Jestem kiepski w wybieraniu garnituru... - marudził Louis - Wiem, że ślubny to inna sprawa, ale poważnie to będzie męczarnia zarówno dla ciebie jak i da mnie.

- Może masz w tym troszkę racji miłości - zgodził się z partnerem, rozglądając się po ekskluzywnym sklepie, gdzie obsługa aż za dobrze wiedziała, jak traktować takich gości - Nie chcemy niczego okropnie ciasnego, prawda?

- Dokładnie i zero krawatów czy muszek - zaznaczył - Będziemy brać ślub na plaży, nie może być zbyt sztywno - zaśmiał się - Dopiero ci się oświadczałem.

- Poleciałbym nawet w inne standardy - wyznał Harry, mało przekonany do typu strojów, dotykając lekko dłonią jedną z bliskich propozycji.

- Co masz na myśli kochanie? - zainteresował się alfa, patrząc na swojego narzeczonego.

- Eleganckie spodnie, lekko przed kolano plus bardziej zwiewne koszule. Mamy bardzo dobre prognozy pogody, alfo - wyjaśnił mężczyźnie swoje spostrzeżenia.

- Podoba mi się ten pomysł. Spróbujmy coś takiego przymierzyć. To nasz ślub i musimy czuć się dobrze tego dnia - jego humor od razu się poprawił.

Harry musnął delikatnie policzek starszego wargami, nim weszli głębiej w sklep przez swoje poszuiwania.

- Za tydzień ślub Zayna i Nialla, a wciąż nie mamy dla nich prezentu - przypomniał.

- Ciężko się z czymś wstrzelić, próbowałem podejść jakoś Zayna, ale nic mi nie podpowiedział - westchnął i zaczął przekładać kolejne spodnie na wieszakach.

- Ja myślałem coś o wyjeździe tygodniowym, gdzieś na jachcie. Niall mi się skarżył, że Zayn przez to wszystko nie może wziąć go na miesiąc miodowy - przypomniał sobie - Ale to dość duży wydatek...

- W takim razie mamy plan, wyślemy ich na małe wakacje. - skinął Louis - Skontaktuje się z moją znajomą, która ma biuro podróży. Na pewno coś zorganizuje fajnego.

- Tylko w takim razie musimy dobrać odpowiedni czas, żeby nie mieszało się to z pracą. A wiem, że masz z nim kompatybilny kalendarz... - złapał za czarną, prześwitującą lekko koszulę i przyłożył do ciała swojego narzeczonego - Pięknie. Będzie prześwitywać leciutko twoje tatuaże.

- Jest całkiem ładna. Jest podobna biała, będziesz dobrze w niej wyglądał. - zasugerował Tomlinson. - Wrzucę im wycieczkę zgodnie z kalendarzem, żeby nic się nie nakładało.

Harry sięgnął po białą koszulę i wydął dolną wargę, widząc że są same za duże rozmiary, a bardzo mu się ona podobała.

- Cóż. Będę miał sukienkę - wzruszył ramionami.

- Panna młoda z prawdziwego zdarzenia? W białej sukni? - droczył się szatyn - Biel to kolor czystości, coś tu chyba nie do końca pasuje - poruszył brwiami.

Harry zmroził wzrokiem swojego narzeczonego, marszcząc przy tym uroczo nosek.

- Jeszcze nie dotknąłeś mnie w czasie gorączki... - znalazł mały haczyk, wiedząc jakie to ważne w wilczym związku.

- To akurat prawda - potwierdził - Ale to kwestia twoich tabletek. W innym wypadku sprawy miałyby się inaczej - alfa wziął z wieszaka spodnie - Czarne chyba będą w porządku? Nie widzę się w innych przy tej koszuli.

- Będą nawet bardziej niż w porządku - uśmiechnął się, dotykając dobrej jakości materiał - A co do gorączki, jakoś o tym nie rozmawialiśmy.

- Ciągle byliśmy zajęci i trasa. Ja nie chciałem też, żebyś miał gorączkę przy teamie, są w nim alfy - przypomniał młodszemu - Sam wstrzymuje ruję przecież.

- Masz rację, bez połączenia i dostać gorączkę to spore niebezpieczeństwo - spojrzał na Louisa - Wystarczy mi już na całe życie natrętnych alf.

- Ja będę tylko natrętnym alfą dla ciebie - pochylił się i pocałował krótko młodszego - Po trasie wszystko sobie odbijemy. Nasze wilki pójdą na całość.

- W końcu szczenię ma z teg wyjść - szepnął, a jego twarz rozpromieniała. Brunet złapał jakieś pasujące do swojej długiej koszuli spodnie, w odrobinę brudnym białym kolorze.

Przeszli do przymierzalni, gdzie szybko włożyli na siebie ubrania, aby sprawdzić jak leżą oraz czy będą dobrze się w nich czuć. O dziwo czuli się lepiej niż się spodziewali. Wyszli zadowoleni ze sklepu, gdzie ich torby zabrał czekający na nich ochroniarz. Harry trzymał mocno dłoń alfy, zaraz okiem łapiąc dość znajomy szyld.

- Louuuu - jęknął, zwalniając odrobinę ich ruchy.

- Co jest? Widzę ten wzrok co wymyśliłeś? - zatrzymał się szatyn i skupił wzrok na narzeczonym - Dalej Harreh. O co chodzi?

- Chcę wejść do Victoria Secret - ruchem głowy wskazał na dany sklep, jego oczy błyszczały.

Obaj wiedzieli, że chodzi o wspólną noc poślubną.

- Mam iść z tobą czy wolisz sam? - oblizał wargi, na samą myśl jakieś seksownej bielizny w której Harry zawsze wyglada bardzo dobrze.

- Możesz wejść. Może znajdziemy coś więcej - jego kolekcja odrobinę się pomniejszyła, odkąd z Louisem nie potrafili trzymać rąk z dala od siebie.

Weszli do sklepu, który miał charakterystyczny styl, otaczało ich dużo różowego koloru oraz błyszczące elementy. Louis właściwie nigdy nie był w takim sklepie, jego wzrok nie był w stanie skupić się na jednej rzeczy. Brunet puścił dłoń szatyna, czując się jak ryba w wodzie. Nie mógł się oprzeć i wybrał sobie prześwitujący, biały szafroczek, który nawet nie zakrywał do końca jego tyłka. Odnalazł też idealną ślubną bieliznę, która po prostu sama sobą mocno kusiła. Louis wyprzedził też Harry'ego i przyłożył swoją kartę do czytnika, zanim młodszy w ogóle wyciągnął portfel. Kobiety na kasie chichotały, jedna z nich wyraźnie ich poznała.

- Nie dość, że wziąłeś dodatkową bieliznę, to zapłaciłeś - marudził Styles, podążając za Louisem do wyjścia.

- Wiesz, że to dla mnie nie problem - machnął dłonią Louis - To przyjemność dla nas obu, uwielbiam patrzeć jak leży na tobie ta bielizna.

- Ale mimo to mogłem zapłacić, we wcześniejszym sklepie też mnie wyprzedziłeś - fukął niezadowolony, pozwalając na to, żeby Louis go objął

- No już nie bocz się tak na mnie. Przecież wiesz, że kasa to dla mnie nie problem - przypomniał brunetowi - Jestem za to głodny i jeśli bardzo chcesz, możesz zapłacić za coś dobrego do jedzenia.

- No dobrze - uśmiechnął się lekko, układając głowę na jego ramieniu - Gdzie jest Paul? - dopytał, nie mogąc znaleźć wzrokiem ochroniarza.

- Chwila... - spojrzał na telefon - Przestawił się na parking za budynkiem, bo za duży ruch tutaj był, a do tego fanki go poznały i zaczęły czatować.

- Nie dobrze - zadrżał na samą myśl o dużym tłoku zrobionym przez fanki - Gdzie pojedziemy zjeść? - dopytał, kierując się do windy.

- Mam ochotę na burgera, co ty na to? - zaoferował - Nic wymyślnego, chce dobrze napełnić żołądek bez zabawy w czekanie i jedzenie porządnie.

- Czyli Paul pojedzie pod jakiś fast food, a my nie będziemy mieli strachu przed tłokiem - rozpromienił się, naciskając piętro minus jeden.

- Tak, na spokojnie. Nie mam dziś ochoty na zabawę w autografy i zdjęcia. Mamy dzień dla siebie i tak powinno zostać - postanowił - Wrócimy sobie do domu i będziemy mogli poleżeć sobie.

- Brzmi perfekcyjnie - wyszczerzył się.

Do ślubu przyjaciół został krótki czas, a do ich lekko dwa miesiące. Zapowiadały się szalone dni.

🐾🐾🐾🐾

Kola 💙💚💙💚