Sakusa zerknął na swojego kuzyna znad napoju. Siedzieli wspólnie w kawiarni, a z inicjatywą spotkania tradycyjnie wyszedł Komori.

- Dlaczego mam ci w tym pomóc? - Spytał z westchnieniem Kiyoomi - Masz jakieś ukrte cele ku temu? Czy po prostu chcesz jakoś wesprzeć finansowo szkołę?

- Kojarzysz może Shiori z trzeciej klasy? - Spytał, upijając łyk zimnego napoju.

- Nie. - Siatkarz wzruszył ramionami.

- Dziewczyna, która przepisała się jakiś czas temu do naszej szkoły. - Sprostował Libero.

- A bo to jedna?

- Ta, za którą od pewnego czasu ciągle latam. - Burknął podirytowany już szatyn.

- Mhm... - Sakusa zmierzył go kpiącym wzrokiem - A więc i ciebie w końcu dorwało, panie idealny. - Parsknął.

- Mniejsza o to. Chcę jej pomóc. - Powiedział, twardo patrząc bratu w oczy - Dowiedziałem się, że jej wzrok jest bardzo zły z powodu choroby. Nie ma też wystarczająco pieniędzy na operację.

Czarnowłosy obserwował kuzyna z uwagą.

- Jeśli zrobimy mecz charytatywny, wpłynie to pozytywnie na naszą drużynę! W końcu każda okazja do treningu jest dobra!

Oczy Motoyi przypominały w tamtym momencie oczy szczeniaka. Były pełne blasku i ekscytacji pomieszanej z nadzieją.

- Pomyśl tylko, Kiyoomi! Nasza pasja może sprawić, że ktoś będzie wiódł lepsze życie!

Atakujący przetarł twarz i zamieszał swój napój słomką. Zerkał co jakiś czas na kuzyna, ale ten wciąż wpatrywał się w niego wyczekująco.

- Nawet jeśli trener i szkoła się zgodzą... - Zaczął i od razu mógł zaobserwować, jak szatyna niemalże emocje rozsadzają - To z kim niby mamy grać ten mecz?

- Co powiesz na Inarizaki? - Spytał z szerokim uśmiechem - Albo po powiesz na zorganizowanie turnieju?! Co prawda będzie to charytatywny, ale... Myślę, że wiele drużyn by przystało na ten pomysł!

Kiyoomi nagle spochmurniał. Zacisnął szczękę, ale w jego głowie zrodził się genialny plan.

Motoya zdziwił się, gdy Sakusa odwzajemnił jego uśmiech, choć delikatnie.

- Myślę, że to doskonały pomysł. - Rzekł tajemniczo.

***

- Woah, to świetny pomysł! - Kita z aprobatą pochwaliła myśl Motoyi i poklepała go po plecach - Musimy przygotować jakieś plakaty! I ulotki!

- Dokładnie, wtedy więcej osób przyjdzie. - Poparła ją Toshie.

- Mogę załatwić plakaty. - Tania podniosła rozłożoną dłoń - I zrobić wideo. Trzeba będzie zadzwonić do chłopaków o zrobienie paru zdjęć i filmików.

- Ile mamy tak właściwie czasu? - Rudowłosa spojrzała na brata i kuzyna.

- Dwa miesiące.

Toshie westchnęła i postukała się palcem w policzek.

- To mało czasu...Ale damy radę! W końcu mamy przed sobą ważny cel! - Kita potarła ramię kuzynki - Ja i Toshie możemy roznosić ulotki!

Motoya uśmiechnął się wzruszony, że ma tak oddaną rodzinę i przyjaciół. Choć Sakusa nie wydawał się zadowolony, to i tak Komori wiedział, że chciał pomóc. Po prostu ciężko było mu okazać pozytywne emocję.

~

Zapału im nie brakowało, Tania zajęła się plakatem i wideo zapowiadającym mecz, poświęcając swój cały wolny czas.

Kita i Toshie dzielnie roznosiły ulotki w centrum miasta, starając się, by jak najwięcej osób wiedziało o nadchodzącym meczu.

Motoya zajął się zapraszaniem poszczególnych drużyn, pozyskując numery od trenera.

A Kiyoomi...Można powiedzieć, że zadbał o środki czystości na nadchodzące mecze charytatywne.

Kita z uśmiechem przekazała kolejną ulotkę pewnemu młodemu chłopakowi. Szatyn zlustrował ją wzrokiem, po czym spojrzał z zaciekawieniem na czarnowłosą.

- Każda drużyna może wziąć udział? - Spytał, podchodząc bliżej nastolatki.

- Oczywiście! - Zawołała Sakusa, gdy podeszła do niej także Toshie - Ale prosilibyśmy o wcześniejszą informację, jeśli chcesz zgłosić swoją drużynę.

- Jaką szkołę reprezentujecie i... - Spojrzał jeszcze raz na obszerną ulotkę - Z jakiej to okazji te sparingi? - Uniósł jedną brew.

- To będą mecze charytatywne. - Wytłumaczyła Toshie - Chcemy zebrać pieniądze na operacje wzroku naszej koleżanki ze szkoły. - Wskazała paznokciem na lewą stronę ulotki - My reprezentujemy Instytut Itachiyamy.

- Rozumiem... - Nastolatek kiwnął głową - Co prawda jestem już absolwentem, ale myślę, że mogę wam pomóc i sprowadzić moją byłą drużynę.

- Będziemy wdzięczni. - Toshie skłoniła się w geście wdzięczności, co powieliła także Kita.

- Um...Jeśli to nie problem, to chciałabym wspomnieć o pewnej rzeczy. - Odezwała się Kita, na co szatyn zwrócił swoją uwagę na nią - Absolwenci również mogą rozegrać mecz ze swoimi drużynami. - Uśmiechnęła się miło.

- No proszę. - Brązowooki uśmiechnął się atrakcyjnie - Na pewno skorzystam z tej informacji.

- Zapraszamy i liczymy na dobrą wspólną zabawę! - Powiedziały i pożegnały nastolatka, odchodząc.

Chłopak wyciągnął wibrujący telefon z kieszeni i odbierając, przyłożył urządzenie do ucha.

- Świetne wyczucie czasu. - Rzekł, nim jego rozmówca zdążył się odezwać - Mam ciekawą propozycję, wręcz nie do odrzucenia, Iwa-Chan.

***

- Tak, tak...Myślę, że dobrze byłoby pojawić się dzień wcześniej.

Rodzeństwo Sakusa weszło do domu kuzynostwa, gdzie powitała ich krzątająca się w kuchni ciotka.

- Toshie siedzi w salonie. - Kobieta wskazała kciukiem za siebie - Dzwoni do różnych drużyn.

Sakusa został w kuchni, by porozmawiać z ciotką o pomyślę, który rzucił Motoya, a Kita odeszła do Toshie.

- I jak ci idzie? - Spytała cicho czarnowłosa, a Toshie pokazała jej palcem, by była cicho.

- Tak...Noclegi są załatwione z zaprzyjaźnioną z naszym Instytutem firmą. - Potarła swoją skroń i zaraz zaczęła zapisywać różne informację - Jeszcze raz poproszę nazwę szkoły...

Kita zaciekawiona usiadła obok niej i obserwowała, jak Komori zgrabnie zapisuje w zeszycie kolejną już szkołe.

- Prefektura Miyagi, o ile się nie mylę? - Spytała, a gdy otrzymała odpowiedź, kiwnęła do siebie głową - Rozumiem. W razie pytań proszę dzwonić pod ten numer. Dziękuję za chęć udziału i do zobaczenia.

Rozłączyła się i zerknęła na kuzynkę.

- Teraz ty się w to bawisz. Załatwiłam dziś trzy szkoły. Dwie z Miyagi i jedną z Tokio.

- Super! Mamy już pięć drużyn, a to naprawdę wiele! - Kita ucieszyła się, kiedy jej telefon zaczął dzwonić - O, to chyba następna drużyna.

Odebrała telefon, a w słuchawce rozbrzmiał głos, który Sakusa kojarzyła.

- Dzwonię w imieniu drużyny Aoba Johsai z prefektury Miyagi.

***

Kita przetarła twarz ręcznikiem i zeszła na parter. W chwili, gdy miała wchodzić już do salonu, drzwi do domu się otworzyły.

Przystanęła i spojrzała na przemoczonego Kiyoomiego, który wszedł do środka w mokrym podkoszulku.

- Gdzie twoja kurtka? - Spytała zaciekawiona siostra i zarzuciła sobie ręcznik na ramię.

- Nie irytuj mnie. - Warknął zły i wszedł wgłąb domu, zamykając za sobą drzwi.

Dopiero wtedy dziewczyna dostrzegła, że kurtkę tak naprawdę trzymał zwiniętą w ramionach. To było dla niej jeszcze dziwniejsze.

- Chcesz się rozchorować? - Dopytała, wciąż niezbyt łącząc fakty - Czy może tak bardzo nie chcesz widzieć się z innymi na meczach? To sabotaż?

W odpowiedzi chłopak położył kurtkę na podłodze. Dwójka nastolatków stała i wpatrywała się w nią przez dłuższą chwilę, aż tu nagle, przedmiot delikatnie się poruszył.

I przewrócił na bok.

Kita zamrugała szybciej, łapiąc chwilową zawiechę. Nie minęło kilka sekund, a spod materiału wyłoniła się mała, tłuściutka bestia.

- Skąd go masz? - Wskazała palcem na zwierzę u podniosła wzrok na brata.

- Jeśli myślisz, że dobrowolnie poszedłem i go wziąłem, to jesteś w błędzie. Wpadłem po drodze na jakiegoś gościa, wcisnął mi psa i spieprzył.

Rodzeństwo dalej patrzyło na szczenię, które szurało ogonem po podłodze i patrzyło na nich naprzemiennie.

- Może kradziony? - Rzuciła Kita w zastanowieniu.

- W razie problemu powiem, że to ty go zawinęłaś. - Odparł kąśliwie siatkarz.

- Hej! - Oburzyła się, na co Kiyoomi parsknął śmiechem, ale po chwili oboje spoważnieli.

- Co z nim zrobimy?

- Czy to nie oczywiste? - Kita kucnęła i wyciągnęła dłoń ku zwierzęciu - Przecież nie oddasz go do schroniska. Jest przeuroczy.

- Nie urzekł mnie.

Kita spojrzała na niego dziwnym wzrokiem. Jej uśmiech ociekał sztucznością.

- Ty też nie powalasz na kolana. - Powiedziała zabawnym, przedrzeźniającym głosem.

Kiyoomi podniósł gwałtownie dłoń, udając, że chce ją uderzyć, na co Kita zabrała psiaka i od razu uciekła do salonu ze śmiechem.

- Uh...Trzeba będzie to wyprać. - Mruknął, podnosząc w opuszkach palców kurtkę - Ile zarazków... - Jęknął zrezygnowany.

~

Kiyoomi wpadł do pokoju Kity niczym burza. Dziewczyna aż podskoczyła przez zaskoczenie.

Spojrzała na brata, a jej wyraz twarzy ukazywał strach. Doskonale widziała, co oznaczała chustka na głowie swojego brata i gumowe rękawice.

- Kiyoomi, ni-

- Kiyoomi, tak! Dawaj tego brudasa pod prysznic! Już!

Podszedł i zabrał szczeniaka, po czym skierował się z nim do łazienki swojej siostry.

W końcu jego łazienka nie mogła być narażona na zarazki, nawet tej uroczej bestii.

Kita wstała i poczłapała za nim, chcąc zobaczyć, jak skbie poradzi. Chłopak bez owijania w bawełnę nalał ciepłej wody do wanny, w której leżał już ręcznik i umieścił w niej szczeniaka.

- Nie. Nie patrz na mnie tym wzrokiem, jesteś brudny. - Mruknął, patrząc w oczy zwierzęcia.

Kita usiadła na brzegu wanny i obserwowała całą sytuację z rozbawieniem. Kiyoomi wychodząc wcześniej do sklepu, zaopatrzył się w antybakteryjny szampon dla psów i inne duperele.

Ze względu na spokojny charakter psa, jego kąpiel przebiegła szybko i bez większych komplikacji.

Kiedy zwierzę wykąpane i osuszone wyleciało z łazienki, Sakusa spojrzał na swoją siostrę i powoli skierował w jej stronę słuchawkę prysznicową z tajemniczym błyskiem w oku.

- Spróbuj. - Burknęła.

- Spróbuję. - Uśmiechnął się szeroko i przekręcił kurek kranu, a woda, warto dodać, że zimna, wystrzeliła z zwrotną prędkością w stronę czarnowłosej.

Dziewczyna zdążyła uciec, jednak nie powstrzymało to jej brata przed zmuszeniem jej przed wrzuceniem pod prysznic.

~

- Jest boski! - Tania przytuliła do siebie psa, gdy razem z Kitą i Toshie siedziały w salonie.

- Wróciliśmy! - Usłyszały głos Motoyi.

Chłopcy weszli, ro środka z zakupami na noc filmową. Oczywiście Kiyoomi tradycyjnie był wszystkiemu przeciw, jednak koniec końców za namową Tanii i Kity chłopak uległ.

Czarnowłosa siedziała na kanapie i myślała nad zbliżającymi się meczami. Była tak pochłonięta swoimi przemyśleniami, że nie reagowała nawet na głośne nawoływania.

Po prostu siedziała na kanapie z jednym podciągniętym kolanem i patrzyła w podłogę, bawiąc się materiałem swojej bluzy. Wyglądała niczym w transie.

- Kita? Kita...Kita! - Toshie w końcu popchnęła ją delikatnie.

Dziewczyna spojrzała na nią nieobecnie i mruknęła coś pod nosem.

- Osamu dzwoni. - Poinformowała ją ostrożnym głosem, obserwując zachowanie Kity.

Kita rozejrzała się i faktycznie, ekran połączenia wciąż był widoczny. Westchnęła, podniosła się i odeszła w ustronne miejsce z komórką.

- Halo?

- Cześć, kochanie. - Usłyszała jego ciepły głos po drugiej stronie - Jak się czujesz?

Momentalnie mały uśmiech wstąpił na jej twarz. To było jego standardowe pytanie przy każdej rozmowie.

- Wszystko dobrze. - Usiadła na parapecie i spojrzała przez okno w niebo.

Osamu wyszedł na moment z hali i usiadł na schodkach. Oparł się bokiem o barierkę.

- Dzwonię, bo mam dobrą wiadomość. - Nie mógł powstrzymać cichego śmiechu - Przyjedziemy parę dni wcześniej, niż zamierzaliśmy.

Nastolatka otworzyła usta z zaskoczenia. A gdy pierwsze wrażenie przeszło, zaczęła przezabawnie piszczeć do telefonu, co rozbawiło Miye.

- Spokojnie, to jeszcze nie powód do takiej eurofii. Możesz piszczeć, jak mnie zobaczysz. - Roześmiał się, a Kita razem z nim.

- To cudowna wiadomość! - Zawołała i dotknęła dłonią swojego zarumienionego policzka.

- Też się cieszę.

×××