Dzień trzeci.

Z perspektywy Briana.

-Widziałeś Aillen?- zapytałem chłopaka, który chodził z nią do klasy.

-Nie ma jej w szkole.- wzruszył ramionami i powrócił do pisania czegoś na swoim telefonie.

Kurde wiem, że nie ma jej w szkole, w końcu mamy razem lekcje. Myślałam, że się spóźni, ale już trzecia lekcja, a jej nie ma. I nie powiem, że się o nią nie martwię, bo się o nią martwię.

Gdy wczoraj odwoziłem ją i jej brata do domu zobaczyłem, że zbladła gdy zobaczyła samochód na podjeździe i była zdenerwowana. A rysunek Bena kazała wyrzucić do kosza.

Coś było nie tak i dobrze o tym wiedziałem. Ale ona nie chciała nic powiedzieć i mówiła, że wszystko w porządku.

Jeszcze tylko cztery lekcje i będę mógł do niej pojechać. Jestem pewien, że coś się stało.

Z perspektywy Aillen.

Ben nie może zasnąć wiec zrobiłam mu w nocy kakao i przeczytałam bajkę. Ale nawet to nie pomogło. Bał się i pytał co mi się stało ale odpowiedziałam mu, że nic. Pytał kim był mężczyzna, który krzyczał ale nie odpowiedziałam mu. Powiedziałam mu żeby się nie martwił i zasnął.

Ja też byłam i jestem śpiąca ale nie mogę teraz spać. Nie teraz gdy nie mam pewności, że jest bezpieczny.

Dzwonek do drzwi zadzwonił, a ja zadrżałam. Przykryłam szczelniej chłopca kołdrą i pocałowałam w czoło. Wolała bym żeby się teraz nie obudził bo dopiero co zasnął.

Zeszłam na dół i podeszłam na palcach do drzwi spojrzałam przez judasza i zobaczyłam Briana.

-Aill, wiem, że mnie słyszysz otwórz.- otworzyć mu czy nie?

Wzięłam głęboki oddech i schyliłam lekko głowę, tak żeby nie widział mojego policzka. Przekręciłam klucz i otworzyłam powoli drzwi. Chłopak od razu wszedł do środka, a ja zamknęłam za nim drzwi I skierowałam się do kuchni, a on za mną.

-Chcesz coś do picia?- zapytałam nie patrząc na niego.

-Nie.- odpowiedział. Wyciągałam jedna szklankę i nalałam sobie soku pomarańczowego.

Przerzuciłam włosy na lewą stronę, tak żeby zasłaniały mój policzek i odwróciłam się w jego stronę.

-Dlaczego nie było Cię w szkole?- zapytał.

-Ben źle się czuje i zostałam z nim w domu.- odpowiedziałam cicho i spojrzałam na niego.

-Aillen?- zapytał.- Wszystko w porządku?- pokręciłam bezradnie głową i podniosłam głowę do góry. Chłopak gwałtownie wciągnął powietrze i wstał od stołu. Stanął przede mną i podniósł rękę, a ja zamknęłam oczy, nie wiedząc co chce zrobić.- Boisz się mnie?- zapytał, a ja otworzyłam oczy.

-Nie- odpowiedziałam.

-Kto cię uderzył?- zadał kolejne pytanie.

-Nie ważne- odpowiedziałam.

-Aillen- warknął, a ja zadrżałam.- Kto cię uderzył?- zapytał po raz kolejny.

-Brian, nie mogę ci powiedzieć.

-Boisz się go?- zapytał.

-Jego nie- prychnęłam.- Ale martwię się o Bena. Więc jeśli możesz, mów ciszej bo dopiero zasnął.

-Co się wczoraj stało?- zapytał. Zamknęłam oczy i wzięłam głęboki oddech.

-Brian, to na prawdę nic. Bywało gorzej.

-Bywało gorzej?- zapytał z oburzeniem.- On cię już wcześniej bił?- patrzyłam wszędzie byle nie na niego.- Aillen?

-Nie mieszaj się w to- powiedziałam.

-Dziewczyno on cię uderzył, a z tego co wnioskuję nie pierwszy i nie ostatni raz.- powiedział głośno.

-Nie chce o tym rozmawiać.

-Aillen...

-Nie Brian- przerwałam mu.- Nie mogę cię w to mieszać.- powiedziałam łamiącym głosem.

Chłopak objął mnie ramionami i przyciągnął do siebie, a ja się w niego wtuliłam.

-Dlaczego nie chcesz o tym porozmawiać?- zapytał po chwili.

-Bo to tajemnica i przeszłość. A do przeszłości nie powinno się wracać.

-Czasem trzeba, żeby zmienić przyszłości.- odpowiedział.

-Ale to nie takie proste.- powiedziałam i odsunęłam się od niego. Poczułam ogromne zmęczenie, ziewnęłam lekko a chłopak się zaśmiał, a ja się zaczerwieniłam.

-Spałaś w nocy?- pokręciłam przecząco głową, a on spojrzał na mnie szeroko otwartymi oczami.- Zwariowałaś?

-Ben nie mógł zasnąć, a po za tym obawiam się że on tu wróci.

-Mała, musisz odpocząć.

-Nie mogę, bo on może tu wrócić. I co wtedy?

-Zostanę z tobą.

-Nie, napewno masz jakieś plany.- zaprotestowałam.

-Mam, zostać tu z tobą i dopilnować żebyś się przespała. Chociaż godzinkę.

-Ale...

-Nie ma żadnego ale.- przerwał mi.- Idziesz spać i koniec.

-Nie idę.- zaprotestowałam.

Na twarzy chłopaka pojawił się uśmiech. Pochylił się i przerzucił mnie przez ramię.

-Co ty robisz?- zapytałam

-Zaniosę cię do łóżka, żebyś sobie pospała. I nie kłóć się ze mną. Zostaję i koniec.

Uznałam, że nie ma sensu się z nim kłócić więc się poddałam.