Noah

Wszystkie wytypowane miejsca, gdzie mógł ukryć się Adornetto okazały się puste. Moja wściekłość rośnie mieszając się z poczuciem bezradności i bezsilności. Jestem na granicy załamania. Staram się ze wszystkich sił powstrzymać moją ciemną stronę przed przejęciem nade mną kontroli.

-Niech, to szlag!!!

-Noah, uspokój się. -prosi Damien

Odwracam się ku niemu.

-Powiedz jak?! Jak kurwa mam być spokojny! - pytam

-Rozumiem twój gniew, ale...

-Pierdolisz! Nie rozumiesz! Nikt z was nie wie jak się teraz czuję.

-Może i nie wiemy, ale wszyscy dajemy z siebie sto procent, żeby ci pomóc ją odnaleźć. - odzywa się Ethan

-Tylko nie przynosi, to żadnych rezultatów. - warczę

Patrzę bratu w oczy i widzę, że budzi się w nim jego własna mroczna strona. Nie tylko ja jeden noszę mrok. On też dostał go trochę po naszym ojcu.

-Mam już tego serdecznie dość! Wszyscy od małego chodzą koło ciebie na palcach, żeby ta twoja ciemność cię nie pochłonęła. Prawdą jest, że ty tego chcesz! Wmawiasz nam, że z nią walczysz, że starasz się być lepszy, ale to są same brednie. Pierdolone mydlenie oczu! Udajesz kogoś kim nie jesteś. Taka jest prawda, a ty boisz się stawić jej czoła.

-Tak uważasz? A ty, to co? Święty się znalazł. Już zapomniałeś ile razy wyciągałem cię z bagna, kryłem twoje wyskoki przed rodzicami? No tak. Rozpieszczony syn, któremu wszystko uchodziło na sucho. - rzucam bratu prosto w twarz

Między nami staje Moore.

-Dajcie już spokój. Innym razem będziecie wytykać sobie jakieś stare żale. Mamy zadanie do wykonania i na tym się skupmy.

Emma

Kręcę się z boku na bok. Mimo iż jestem strasznie zmęczona, to nie mogę usunąć. W głowie kłębi mi się tyle myśli, że sen szybko nie przyjdzie. Wzdycham i wstaje z łóżka. Chce mi się pić, więc kieruje się w stronę kuchni. Niestety drzwi do mojego pokoju znów są zamknięte. Po powrocie z kolacji nie słyszałam, aby Klaus zamykał je na klucz. Widocznie z drugiej strony musi być jakaś zasuwa. Wracam spowrotem do łóżka. Resztę nocy rozmyślam jak osłabić jego czujność i spróbować uciec.

Noah

Stoję na tarasie, a chłodny wiatr studzi moją złość. Staram się skupić i odłożyć wszystkie uczucia, które zaburzają moje jasne myślenie, gdzieś daleko w kąt. Mam nadzieję, że to pomoże. Biorę głęboki oddech i wracam do środka.

-Wymyśliłeś coś? - pyta Damien

-Coś mi wpadło do głowy, ale musicie mi powiedzieć, czy nie za bardzo ponosi mnie fantazja. - odpowiadam

-Słuchamy. - mówi Elliot

-Gdzie jest najciemniej?

-Rozwiń. - zachęca Moore

-Pod tak zwaną latarnią,czyli na własnym podwórku.

-Czy ja dobrze rozumiem, że sugerujesz iż On jest gdzieś na naszym terenie? - pyta mój brat

-Właśnie tak. Mamy sporo lasów i ziemii poza miastem, której nikt nie dogląda. Klaus jest sprytny. Nie jest zwykłym przestępcą. Miał dość czasu, żeby wszystko przygotować, ale nie wziął jednego pod uwagę.

-Ciebie i tego, że potrafisz myśleć tak jak On. - dodaje Moor

-Zgadza się. Elliot ściągnij wszystkie akty ziemi należącej do Statków, które znajdują się poza miastem. Musimy je dokładnie przejrzeć.

Mike Ross/Klaus Adornetto

Świta. Spoglądam na drzwi za którymi znajduje się Emma. Próbowała je w nocy otworzyć, ale bez skutku. Myślałem, że będzie bardziej uległa, ale pod wpływem Starka zmieniła się. Nie wiem, czy mi się, to podoba. Nie nastawiałem się na taki opór z jej strony. Będę musiał włożyć więcej wysiłku w udobruchanie jej. Tylko, czy moja cierpliwość mi na, to pozwoli? Okaże się wkrótce. Biorę się za śniadanie.

Emma

Znów siedzę naprzeciwko mojego porywacza i jem przyrządzone przez niego śniadanie. Próbował do mnie zagadać, ale ja uparcie milczę. Boję się, że znów wyprowadze go z równowagi i tym razem pożałuje tego,więc wolę się niepotrzebnie nie narażać. Mama nadzieje, że Noah jest już blisko i ten koszmar niedługo się skończy.

CDN...