Wszechogarniający mrok.

Ciemność niosąca ukojenie, otaczająca mnie z każdej strony.

Miałam wrażenie, jakbym unosiła się w jakiejś pustce. Była to jednak całkiem przyjemna pustka. Czułam jakbym trwała w głębokim śnie, w którym nie istniał ból. 

Przynajmniej do czasu, kiedy ciemność zaczęła się rozjaśniać. Czerń była stopniowa zastępowana przez biel. Wszystko stało się jasne i przejrzyste. Już się nie unosiłam, a leżałam. Wracało do mnie czucie i czułam tępy ból w każdym zakamarku ciała.

Podniosłam się powoli, rozglądając dookoła. Wszędzie była biel, ciągnęła się aż po horyzont.

— Alex — serce mi zamarło, kiedy usłyszałam ten głos.

Odwróciłam się powoli. Daleko przede mną stał mężczyzna. Odległość jednak nie była na tyle duża, abym go nie rozpoznała. 

— Tato — szepnęłam i puściłam się biegiem w jego stronę. 

Po chwili zatrzymałam się jednak gwałtownie i zachwiałam. Przede mną znajdowała się ogromna przepaść. Nie mogłam dostrzec jej dna. Rozciągała się, aż po horyzont i była zbyt szeroka, żeby ją przeskoczyć. Zaczęłam rozpaczliwie szukać sposobu, żeby znaleźć się po drugiej stronie.

— Dlaczego nie mogę przejść? — zapytałam, a moje oczy się zaszkliły. 

Chciałam go przytulić. Wpaść w jego ramiona, tak, jak wtedy, kiedy byłam dzieckiem. Był tak blisko i tak daleko jednocześnie.

— Nie jesteś jeszcze do końca martwa, Al. Ocierasz się o śmierć, ale jeszcze żyjesz.

— Nie chcę żyć! — powiedziałam bez zastanowienia. W tamtym momencie, stojąc na przeciwko swojego taty, ale nie mogąc go dotknąć, chciałam tylko znaleźć się po drugiej stronie. Nawet jeśli to oznaczało śmierć. — Chcę być z tobą! — krzyknęłam, a łzy zaczęły spływać mi po policzkach.

— Wiem, kochanie — powiedział łagodnie i uspokajająco, tak, jak tylko on potrafił — ale to nie jest możliwe. Jeszcze nie teraz. Musisz żyć — powiedział dobitnie. — Kocham cię, Al.

Jego postać zaczęła robić się coraz bardziej niewyraźna, znikając powoli.

— Nie! — krzyknęłam. — Nie zostawiaj mnie samej! 

Skoczyłam. Nie udało mi się jednak dostać na drugą stronę, aby zostać przy tacie. Zaczęłam spadać w przepaść. Z każdą sekundą otoczenie stawało się coraz ciemniejsze. Zanim jednak ciemność znów mnie otoczyła, usłyszałam jeszcze jego ostatnie słowa.

— Nie jesteś sama, Al...

Wpadłam w ciemność. Tym razem jednak nie była kojąca. Czułam okropny ból, jakby obrażenia, które zdobyłam podczas walki, wróciły dając o sobie znać dwa razy mocniej. Brzuch rwał nieznośnie, a miejsce, w którym była kula paliło, niczym żywy ogień. Unosiłam się sparaliżowana w pustce, a wokół mnie echem roznosiło się wycie syreny pogotowia i głosy, które mieszały się ze sobą. 

Miałam wrażenie, że unoszę się tak przez wieczność. Sama pośród mroku. A ból? Ból był jedynym przypomnieniem, że jeszcze żyję.

***

Miarowe pikanie drażniło moje uszy. Ostre światło oślepiło mnie na chwilę, kiedy otworzyłam oczy. Kiedy mój wzrok już się do niego przyzwyczaił, mogłam z łatwością stwierdzić, że byłam w szpitalu. Do klatki piersiowej miałam przyczepione elektrody z kabelkami, które monitorowały mój stan. Rurka wokół mojej twarzy, kończyła się w nosie, doprowadzając tlen. Czułam wyraźnie sztywny opatrunek na brzuchu. Miałam również unieruchomioną prawą rękę z ramieniem i opatrunek, który usztywniał mi nos. Do wenflonu w mojej lewej ręce wpływały powoli płyny z dwóch kroplówek, wiszących obok łóżka. 

Pomieszczenie było małe i całkiem przytulne, przeznaczone tylko dla jednego pacjenta. Pod ścianą stał stał stolik i dwa fotele. Na jednym z nich siedział Tony. Wyglądało na to, że przysypiał. Otworzył jednak natychmiast oczy, kiedy próbując podnieść się do pozycji siedzącej, wydałam z siebie jęk bólu.

— Nie podnoś się — powiedział, podchodząc do mojego łóżka i siadając na krawędzi. — Możesz zerwać szwy. — Zmierzył mnie zmartwionym spojrzeniem. — Jak się czujesz? 

— Jakbym otarła się o śmierć — wychrypiałam. W gardle miałam suszę, ale byłam pewna, że do nieprzyjemnej chrypy przyczynił się również ból, po próbach podduszania.

Zapanowała cicha, którą po chwili przerwałam.

— Jak to się stało, że żyję?

Stark westchnął i podrapał się szyi.

— Cóż... szczerze mówiąc miałem w tym swój udział. — Spojrzałam na niego pytająco, a on odchrząknął i wyjaśnił: — Przed misją wszczepiłem ci w kark pewne maleńkie urządzenie, miało pobudzić twoje komórki do szybszej regeneracji, jeśli coś by ci się stało. Spełniło swoje zadanie, gdyby nie to, lekarze nie daliby rady... — urwał. Nie chciało mu to przejść przez gardło.

Patrzyłam na niego osłupiała. 

— Tony — zaczęłam łagodnie, choć ciężko mi się mówiło. — Chcesz powiedzieć, że wsadziłeś mi jakieś małe metalowe gówno do ciała, bez mojej zgody?

— Właściwie nie do końca z metalu, ale tak. Tak, wsadziłem.

— Dzięki — mruknęłam cicho. Spojrzał na mnie zdziwiony. Najwyraźniej spodziewał się ochrzanu. — Uratowałeś mi życie — oświadczyłam zgodnie z prawdą. — Sama nie dałabym rady...

 Nie jesteś sama, Al...

Poczułam dłoń Tony'ego zaciskającą się na mojej w pokrzepiającym geście.

— W końcu jestem twoim wujkiem — odparł z prostotą, która zbiła mnie z tropu. — Tylko tak do mnie nie mów. Kiedy miałaś pięć lat to było słodkie, teraz czuję się staro...

Spojrzałam na niego z uniesionymi brwami i wybuchłam śmiechem, który szybko przerodził się w kaszel z powodu bolącego gardła. Kaszel z kolei boleśnie wpłynął na zabandażowany brzuch. Przymknęłam oczy, czując ulgę, kiedy po chwili rana przestała mnie rwać, a gardło piec.

— Ile jeszcze będę musiała tu leżeć? — zapytałam.

— Obstawiam tydzień — odparł, a ja posłałam mu zdziwione spojrzenie. Spodziewałam się o wiele dłuższego pobytu. — No co? Wykonałem świetną robotę. Nie jest to cudowne serum mojego braciszka, ale nie umarłaś, prawda? — Tony odchrząknął, kiedy zorientował się co powiedział. — W każdym razie, niedługo powinni cię wypuścić. 

Patrzyłam na niego poważnie. Wydawał się mieć wyrzuty, że nie ugryzł się w język. Tym razem to ja, ścisnęłam jego dłoń.

— I wrócimy do domu — powiedziałam. Tony wydawał się zaskoczony moją wypowiedzią, ale po chwili uśmiechnął się szeroko.

— Tak, wrócimy do domu.

*W tym samym czasie*

Miarowe kroki niosły się przez cały korytarz, który przemierzał młody, brązowowłosy mężczyzna. Ubrany był w ciemny strój, typowy dla wszystkich agentów T.A.R.C.Z.Y. 

Piętro było wyjątkowo puste, a przynajmniej tak mu się wydawało, dopóki nie został nagle wciągnięty do jednego z pomieszczeń przez pewnego blondyna. Mężczyzna postawił szatyna przed sobą i zamknął drzwi. Byli sami.

— Co z nią? — zapytał natychmiast blondyn.

— Żyje — odpowiedział krótko drugi mężczyzna. — Swoją drogą nie mogłeś po prostu podejść i zapytać? Omal zawału nie dostałem... Takie akcje nie są w twoim stylu.

Blondyn zignorował wypowiedź swojego towarzysza i podszedł do okna, wpatrując się w widok, który się za nim znajdował.

— Jest bezpieczna?

— Na razie Hydra jej nie zagraża — odpowiedział nieco wymijająco szatyn. — To świetny moment, żeby jej powiedzieć. Pomyśl, wszystko się ułożyło. 

— Jeszcze nie...

— Nie możemy jej dłużej okłamywać. Nie wiesz, co ona przeżywa. Co miała w oczach, jak mówiłem, że wyjeżdżam!

— Po tak długim czasie, kilka miesięcy nie robi różnicy.

— Ethan, ona myśli, że nie żyjesz!