Wattpad ostatnio mnie nie lubi, więc mam pytanko: wyświetlił wam się rozdział 10?

Jako niepełnoletnia, Florence nie mogła opuszczać terenu watahy, mało tego, gdyby ktokolwiek dowiedział się, że zabieram córkę Alfy za granicę, na spotkanie z człowiekiem, nawet pozycja wilczej swatki by nie pomogła.

A jednak teraz biegłam z nią w stronę zachodniej granicy, przedzierając się przez krzaki, żeby uniknąć spotkania kogoś na drodze.

Jak ja się w to wpakowałam? I dlaczego w ogóle się na to zgodziłam? Może kierowała mną chęć pokazania przyjaciółce świata poza watahą, może chciałam podzielić się z kimś tajemnicą albo po prostu miałam już dość jej narzekania i wytykania mi tchórzostwa...

Teraz to i tak już nie miało znaczenia, stało się i trzeba było doprowadzić całą akcję do końca, przy okazji najlepiej nie dając się złapać.

Zerknęłam na Flo, która podekscytowana pędziła przed siebie. Do granicy było już niedaleko.

- Wendy! - szepnęła, chwytając mnie za rękę. - Wilki. Po lewej. - dodała i nie zatrzymując się ani na chwilę, pociągnęła mnie w przeciwnym kierunku.

- Są blisko? - zapytałam, między oddechami.

- Nie. Wiatr wieje na naszą korzyść. Myślę, że nawet nas jeszcze nie wyczuli, ale lepiej się trochę oddalić. - oceniła.

Kierowałyśmy się lekko w prawo, po skosie w stronę granicy. Adrenalina buzowała mi w żyłach, chociaż tak naprawdę nic takiego się nie działo. W najgorszym razie dostałybyśmy tylko reprymendę i szlaban do końca życia.

Odetchnęłam z ulgą dopiero, kiedy wybiegłyśmy z lasu, tym samym zostawiając za sobą teren stada. Dla pewności zwolniłyśmy do marszu dopiero kawałek dalej. Odtworzyłam w głowie drogę do domu Jake'a i poprowadziłam przyjaciółkę w prawdopodobnie zupełnie innym kierunku. A jednak, mój zmysł orientacji wyjątkowo nie zawiódł i po chwili stałyśmy już pod domem chłopaka, który rozpoznałam głównie po zadbanym ogrodzie i starej żelaznej furtce.

- To tutaj? - spytała Florence, a ja kiwnęłam głową i z cichym skrzypnięciem otworzyłam drzwiczki. - Wow! Jaki niesamowity ogród! Patrz ile tu kwiatów! - uśmiechnęłam się pod nosem, widząc szczęśliwą przyjaciółkę.

Pociągnęłam rozkojarzoną blondynkę w stronę budynku i zadzwoniłam dzwonkiem, na co Flo skrzywiła się lekko. Jak widać wilczy słuch, nie zawsze był taki fajny.

- Emm... Flo? Jeszcze zanim wejdziemy, posłuchaj dobrze? - spróbowałam skupić jej uwagę na sobie. - Więc pamiętaj, ludzie mają inne zwyczaje, dlatego postaraj się nie robić żadnych głupstw. Żadnego wąchania, przemiany w wilka, czy skakania z pierwszego piętra. Ludzie tak nie robią, jasne? - powiedziałam, a przyjaciółka, wyraźnie podekscytowana tylko kiwnęła głową.

Po chwili, drzwi się otworzyły i w progu stanął Jake, którego kroki Flo prawdopodobnie słyszała już od dłuższej chwili.

- Hej! Śmiało, wchodźcie. - powiedział chłopak i gestem zaprosił nas do środka.

Pierwsze co rzuciło mi się w oczy to włosy przyjaciela. Tym razem od połowy były niebieskie, co oczywiście musiałam skomentować:

- Och, co za zmiana. Kiedy przefarbowałeś?

- Wczoraj. Jakoś tak... Zielony już mi się znudził. - wzruszył ramionami.

Skierowaliśmy się w stronę schodów, po drodze witając się z babcią, która powitała nas ze śmiechem: "Och, Jacob, dzisiaj już dwie dziewczyny? Nie masz może jakiś kolegów?"

- Dzień dobry, jestem Florence.

- Miło mi Cię poznać, kochanie! Mów mi babciu Jane albo po prostu Jane! - przytuliła zaskoczoną dziewczynę. - Lećcie na górę, a ja przyniosę wam ciasteczka. - dodała i wróciła do kuchni.

- Tak, więc... to moja babcia. - Jake, nerwowo podrapał się po karku i ruszył przodem, prowadząc nas do swojego pokoju.

- Tutaj pachnie tak bardzo... ludzko. Ty tak nie pachniesz. - szepnąła mi na ucho Flo, kiedy szłyśmy po schodach.

Rzuciłam jej tylko rozbawione spojrzenie i zwróciłam się do Jake.
- Więc tak oficjalnie jeszcze się nie poznaliście. - zaczęłam. - Jake, to jest Florence. Florence, to Jake. - powiedziałam, od niechcenia machając przy tym rękami.

- Hej. - powiedzieli równocześnie, po czym nadal jednocześnie się zaśmiali.

Pokręciłam zrezygnowana głową.

Poznanie ich ze sobą chyba nie było takim dobrym pomysłem. Szczerzyli się do siebie jak bratnie dusze i dogadywali chyba lepiej niż że mną. Florence miała dar do zawierania nowych znajomości, którego mnie od zawsze brakowało.

Dlatego, kiedy udało jej się namówić chłopaka, by zagrał coś na gitarze, w mojej głowie kłóciły się tylko dwie myśli: "Dlaczego wszyscy zawsze lubią Florence?!" i "Wreszcie usłyszę, jak Jake gra na gitarze!"

W życiu na niczym nie grałam, więc nie miałam za bardzo rozeznania w tym temacie, ale szło mu chyba całkiem nieźle. Grał kawałek jakiejś znanej piosenki, której oczywiście nie znałam w przeciwieństwie do rozpromienionej blondynki, która od razu zaczęła trajkotać o jakimś zespole.

- Flo, zabrałaś mi przyjaciela. - klepnęłam ją lekko w ramię.

- Spokojnie. Nadal jesteś moją przyjaciółką. I dłużej się znamy. - wzruszył ramionami szatyn. - Ale Florence też jest bardzo fajna. Znajdujesz sobie samych czadowych znajomych. Na przykład mnie. - dodał, usiłując zachować powagę, co nie za bardzo się udało i po chwili wszyscy wybuchnęliśmy śmiechem.

- Jak to działa Flo, że wszyscy Cię lubią? - zapytałam, kiedy się już uspokoiliśmy.

- Po prostu jestem zajebista! - powiedziała, parodiując zachowanie Jake'a z przed chwili. - Poza tym lubią mnie prawie wszyscy. Jest jeszcze mój kochany braciszek.

- No tak, James. Ale on to co innego... on Cię nienawidzi. - powiedziałam.

- Czemu go tak nie lubicie?

- Jest irytujący. Zawsze kabluje rodzicom, a sam ciągle mi dokucza. Jest starszy tylko o półtora roku, a zachowuje się jak niewiadomo kto. - wyjaśniła dziewczyna.

- Wolałabyś żeby był młodszy? - dopytał.

- Nie, chyba nie. Jeszcze by mnie zabił żeby przejąć władzę po rodzicach. - palnęła Flo, a ja spojrzałam na nią przerażona. Dopiero po chwili zreflektowałam się, wymuszając śmiech.

- Władzę? - zapytał Jake.

- Florence chodziło o spadek po rodzicach. Jej rodzina tak jak moja jest bardzo konserwatywna. Wszystko przekażą pierworodnemu dziecku. - wymyśliłam na szybko.

- Yhym... - wymamrotał chłopak, chyba nie do końca przekonany, ale na szczęście nie drążył tematu.  - Skąd się w ogóle znacie?

- Nasi rodzice się znali. Mieszkamy teraz bardzo blisko siebie. - tym razem odezwała się blondynka.

- Też mieszkasz w lesie? - dopytał chłopak, a Flo rzuciła mi zdziwione spojrzenie, przytakując.

- Nasze rodziny są dosyć... nietypowe. Florence też uczy się w domu.

- Jeju. Jak wy żyjecie tak całkiem z dala od ludzi? I to w lesie. - zdziwił się szatyn, ale przynajmniej uwierzył nam w tę historyjkę.

•••

Dalsza część spotkania minęła już bez większych problemów. W pewnym momencie sytuację uratowała Jane, przynosząc ciasteczka akurat wtedy, kiedy powrócił niezręczny temat naszych rodzin.

Mimo wszystko poczułam ogromną ulgę, kiedy opuściłyśmy dom Jake'a i spokojnie dotarłyśmy na teren watahy.

- To... Jak Ci się podobało za granicą? - zapytałam.

- Och, Gwen! Było cudownie! - przyjaciółka rzuciła mi się na szyję. - Ojej, przepraszam... Wendy.

- Nic nie szkodzi... Ostatnio chyba jakoś mniej mi to przeszkadza. - powiedziałam, ale widząc że blondynka już chce coś odpowiedzieć,  dodałam szybko: - Ale zostańmy na razie przy Wendy, ok?

- No dobra. A wracając do naszej wycieczki... Naprawdę bardzo dziękuję, że mnie tam zabrałaś. A Jake jest naprawdę super, ludzie są czadowi! I jeszcze te jego włosy... Odwiedzimy go jeszcze kiedyś? - wyrzuciła na jednym oddechu.

- No nie wiem...

- Proszę, Wendyyy - powiedziała, robiąc słodkie oczka, które zignorowałam, a wtedy Flo przemieniła się w swoją wilczą postać, przybierając pozę "małego pieska".

Spojrzałam na ślicznego białego wilka, o dużych, niebieskich oczach i westchnęłam zrezygnowana.

- No dobrze! - przewróciłam oczami, a wilczyca zamerdała ogonem. - Ale musisz się bardziej pilnować.

W sumie ten rozdział wyszedł nawet długi idk.

Miłego nonia (w sensie wiecie, takie połączone NOcy i dNIA, normalnie taki ship xD)

Ehhh te moje nieśmieszne żarty, lepiej pójdę już spać...