Niegdyś, gdy zderzyły się multiversa, granice między światami się zatarły. Świat rzeczywisty zaczął przedzierać się do Multiversów, a mieszkańcy tamtych światów zaczęli słyszeć głosy. Głosy, których zignorować nie mogli.

*****

Killer spojrzał na znak wiszący na drzwiach od kuchni. Po raz setny przeczytał widniejący na nim napis: Killerowi wstęp wzbroniony.

Potraktował to jako wyzwanie. Przecież to nie możliwe, by dostał zakaz wstępu do kuchni jedynie za podpaloną wodę na patelni, wrzucenie ogórków kiszonych do kartonu z mlekiem i wyrwany kran.

W sumie głos podsunął mu pewien pomysł. Lekcje gotowania byłyby niezłym sposobem na dostanie się do kuchni.

-Hoooorroooor!- krzyknął Killer i wbiegł do kuchni.

-nie widziałeś znaku?!- krzyknął Horror pokazując chochlą na znak na drzwiach.

-chcę, byś mnie nauczył gotować!- odparł Killer pełen entuzjazmu.

-nigdy w życiu!- krzyknął Horror i rzucił w Killera patelnią.

*****

Horror spojrzał na drzwi, za którymi zniknął Killer. Wbita w nie była patelnia.

Dlaczego gotowanie sprawia mu przyjemność? Chyba po prostu lubił dzielić się z innymi tym, czego sam przez długi czas nie doświadczył. W jego świecie jedzenia brakowało i oddanie komuś swojego jedzenia było znakiem, że się o tego kogoś dbało. A on kochał swoją rodzinę i chciał im dać to, co najlepsze. Dawał z siebie wszystko, by oni mieli przyjemność z jedzenia, a gdy widział, że im to smakuje, był szczęśliwy.

A teraz mógł podzielić się tą przyjemnością z kimś jeszcze.

Podszedł do drzwi, wyjął z nich patelnię i otworzył je.

-Killer! Wracaj, nauczę cię gotować, ale weź ze sobą trzy czy cztery gaśnice!

*****

Dream zamyślił się. Jego pierwszą myślą było to, że byłby lepszym bratem i nie dopuściłby do tego, by Night zjadł Czarne Jabłka, ale...

Spojrzał na brata. Gdyby wtedy nie zjadł tych jabłek, nie stworzyłby rodziny. Dust, Cross, Killer, Horror, Error...oni wszyscy byliby samotni i nieszczęśliwi. I Night też. Dream wstydził się do tego przyznać nawet przed samym sobą, ale Nightmare nigdy nie byłby z nim szczęśliwy. Nie był nigdy wcześniej, więc dlaczego miałby być szczęśliwy, gdyby cofnął czas?

Więc nie, nie zmieniłby nic. Teraz w końcu jego brat był szczęśliwy. Miał rodzinę, miał chłopaka. A on? Nie był mu potrzebny do szczęścia.

Mógł jednak pomóc mu tu i teraz, być przy nim w tym życiu i nadrobić te stracone lata.

I to właśnie zamierzał zrobić.

***********
Oto pierwszy rozdział aska.

Zachęcam do komentowania i zadawania pytań, jednak proszę o informację do której książki się odnosicie.