Kilka dni później, po śniadaniu, na które mnie i Harry'ego zawołała moja mama, znów znalazłem się w swoim pokoju. Celowo spóźniłem się na posiłek, by zjeść go w samotności. Nie chciałem, by mama zobaczyła moją twarz lub poranione knykcie. Nie wyglądałem źle, bo nie miałem dużo śladów zranienia, które swoją drogą zaczynały się goić, ale były one w pewnym stopniu zauważalne i z pewnością wzbudziłyby podejrzenia u innych. Fakt, nie znikną z dnia na dzień, ale zrobię wszystko, by nikt nie dowiedział się o tym w jaki sposób znalazły się na mnie i jeśli ukrywanie się z nimi pójdzie mi tak dobrze jak dotychczas, będzie wspaniale.

Zająłem miejsce na parapecie zabierając ze sobą paczkę papierosów oraz zapalniczkę. Nie paliłem przez ponad kilkanaście godzin i to była prawdopodobnie moja najdłuższa przerwa od nałogu.

Biorąc w palce papierosa przyjrzałem się moim knykciom i spodobał mi się ich wygląd. Nie pierwszy raz były w takim stanie, bo często brałem udział w bijatykach. Nie oszukujmy się, ale zawsze byłem zawzięty i nie dawałem sobą pomiatać.

Otworzyłem okno, po czym zapaliłem papierosa. Zaciągnąłem się nim i powoli wypuściłem dym spomiędzy moich ust zamykając przy tym oczy. Cieszyłem się smakiem nikotyny i tym, że paląc mogłem wyluzować, czego teraz najbardziej potrzebowałem. Pobyt w Holmes Chapel sprawił, że stałem się kłębkiem nerwów przez wiele rzeczy.

Wyjrzałem przez okno i ucieszyłem się widząc zbliżające się w naszym kierunku ogromne, ciemne chmury.

Burza? Tak, proszę.

Słysząc pukanie do drzwi zgasiłem fajkę i usiadłem tak, by nikt nie zobaczył mojej twarzy oraz piepierosów.

- Tak? - odezwałem się i wtedy drzwi otworzyły się.

- Hej - słysząc Harry'ego westchnąłem rozdrażniony, po czym postanowiłem zapalić ponownie.

- Nie strasz mnie, do cholery - wymamrotałem - Paliłem.

- Przepraszam... ale mam plan.

- Jaki? - spytałem wyciągając papierosa z paczki.

- Powiem ci, jeśli odstawisz to co masz w dłoni - wręcz rozkazał, a ja unosząc brwi ze zdziwienia zaśmiałem się pod nosem.

- A co jeśli tego nie zrobię?

- Nie będę odzywał się do ciebie - powiedział pewnie, czym mnie zadziwił.

- Harry, nie poznaję cię - uśmiechnąłem się odstawiając na bok papierosy - Co chciałeś mi powiedzieć?

- Skoro chcesz unikać mamy, a trudno ją mijać w domu, możemy spędzać całe dni po za nim.

- Pod jakim pretekstem?

- Pod takim, że jako ułożony syn zmieniłeś nastawienie i chcesz pozwiedzać - wzruszył ramionami, a ja zaśmiałem się.

- To będzie podejrzane.

- Poza tym, spędzimy wspólnie czas.

Racja.

- Dobrze, aniołku - powiedziałem schodząc z parapetu, by zamknąć okno - Możemy tak zrobić. Ale skąd w tobie taka pewność siebie?

- Staram się być silny, taki jak ty.

- Nie wiesz co mówisz. Nie chciałbyś być taki jak ja.

Harry zachował ciszę, podczas której podszedłem do niego, by objąć go w talii. Gdy to zrobiłem Harry opuścił głowę, a ja uśmiechając się sprawiłem, że znów na mnie spojrzał.

- Jesteś silny bez tego - powiedziałem - Jestem z ciebie dumny.

- Naprawdę? - zapytał, a jego oczy wręcz zabłysnęły.

- Tak - skinąłem głową - Wiem co mówię.

W tym momencie zdałem sobie sprawę, że takie słowa motywują go i podnoszą na duchu, co jest dobre. Swoją drogą zauważyłem, że on jak i ja zaczęliśmy się zmieniać. On mimo wszystko stawał się silniejszy, a ja zacząłem zwracać uwagę na innych, a chociażby na niego. Stopień mojego egoizmu nieco spadł.

Harry skradł mi całusa w policzek, co mnie zaskoczyło, ale zadowoliło. Odsunąłem się od niego, by podejść do szafy, w której aktualnie znajdowały się moje rzeczy i wyciągnąłem z niej czarną bluzę.

- Co robisz? - zapytał.

- Idziemy na spacer - uśmiechnąłem się, a on podchodząc do mnie zrobił to samo.

Unikając spojrzeń naszych mam wyszliśmy z domu i zaczęliśmy iść w dół ulicy. Spojrzałem na niebo, na którym przybywało ciemnych chmur i to sprawiało, że dziwiłem się, że mimo tego Harry wyszedł ze mną z domu.

Możliwe, że nie zwrócił uwagi na pogodę, ale będę złym człowiekiem i nie powiem mu, że nadchodzi burza.

- Gdzie idziemy, aniołku? - zapytałem i wtedy miałem ogromną ochotę złapać go za rękę.

Nie mogę tego zrobić. Co jeśli sobie czegoś nawyobrażam i tym samym zranię Harry'ego, gdyby do czegoś pomiędzy nami doszło, a ja nigdy bym tu nie wrócił?

I właśnie takie ciągłe myślenie o nim sprawia, że w nim się zakochuję.

Czekaj, co?

- Co ty na to, by pójść pod wiadukt?

Właśnie tam doprowadziłem Harry'ego do płaczu za co mnie znienawidził, ale po tym wydarzeniu zrozumiałem kilka rzeczy, dzięki którym zmieniłem się i teraz nasze relacje są bardzo dobre.

Mam do tego miejsca naprawdę mieszane uczucia.

- Dobrze, prowadź.

- W sumie to... - odetchnął.

- Co jest? - spytałem, gdy zmieniliśmy kierunek drogi, by pójść we wyznaczone miejsce.

- Idąc tędy przejdziemy obok... No wiesz - powiedział przebierając palcami przez zdenerwowanie.

- Domu Alexa?

- Uhm, tak.

- Mówiłem ci, że nawet na ciebie nie spojrzy. Poza tym, zagroziłem mu, że jeśli komuś powie, że to ja go pobiłem, nie będzie miał okazji komukolwiek i kiedykolwiek coś powiedzieć.

W tym momencie Harry otworzył szerzej oczy będąc widocznie przestraszony lub zszokowany.

- Czy ty chcesz go... Uhm, zabić? - spytał na co się zaśmiałem.

- Chciałbym, ale tego nie zrobię - odpowiedziałem, a Harry głęboko odetchnął.

- Jesteś chory, wiesz? - podniósł brew, a ja byłbym głupi, gdybym się z nim nie zgodził.

- To nie tak, że kiedyś trafiłem do szpitala przez bójkę, z której ja i pewien frajer prawie nie wyszliśmy cało - powiedziałem i wtedy Harry zatrzymał mnie ciągnąc za moje przedramię.

- Obiecasz mi coś?

- Co takiego?

- Już nigdy nikogo nie uderzysz i nie będziesz przez to wprowadzać się w kłopoty. Dobrze? - rzekł patrząc w górę, prosto w moje oczy.

- A co jeśli tego nie obiecam?

- To będę na ciebie naprawdę zły, bo nie chcę, by coś złego tobie się działo.

- To urocze, Harry - z uśmiechem na ustach uszczypnąłem go w policzek, a gdy odsunął się przez to, zaśmiałem się.

- W porządku - westchnąłem - Jeśli będziesz czuł się z tym lepiej, to obiecuję tak się nie zachowywać.

- Naprawdę?

- Tak, chyba że ktoś będzie ciebie zaczepiał.

- Troszczysz się o mnie! - uradował się przygryzając wargę, a ja chciałem stąd pójść, bo miał rację i czułem się z tym dziwnie.

- Tak, a teraz chodź - powiedziałem szybko, po czym automatycznie chwyciłem go za dłoń idąc na przód, a gdy zdałem sobie z tego sprawę, przygryzłem wargę czując tworzące się rumieńce na moich policzkach.

Kurwa, Horan, co z tobą?

Ignorowałem ten fakt udając, że zrobiłem to od tak, a gdy Harry właściwie splótł nasze palce, byłem szczęśliwy jak nigdy wcześniej.

Nie wiem jak to zrobiłeś, ale zdobyłeś moje twarde serce, Harry.

Zapewne teraz zastanawiacie się jak wygląda wytatuowany chłopak z masą kolczyków na twarzy oraz z fioletowymi włosami idący za rękę z niepozornym, niższym od siebie szatynem, którego rumieńce na twarzy sprawiają, że ten pierwszy się uśmiecha?

Powiem wam, że cudownie.

~

Ciemne chmury goniły nas i naprawdę było blisko do opadu deszczu. Jednakże zanim zaczęło padać dotarliśmy na polanę przy ogromnym wiadukcie, który swoją drogą był dobrze kojarzony z miejscem, w którym mieszkam już miesiąc.

- Okej, co teraz? - zapytałem, a Harry puścił moją dłoń, by się rozejrzeć, a mi zaczęło brakować ciepła, które utworzyło się pomiędzy nimi.

- O nie - powiedział cicho patrząc w niebo - Nie ma mowy.

- Nadchodzi burza, co? - westchnąłem dotykając jego ramienia.

- T-tak i dlaczego tego nie zauważyłem?!

Bo spędzaliśmy ze sobą dobrze czas, nie sądzisz?

Wtedy zaczęło kropić, a Harry wpadał w panikę.

Mogłem to przewidzieć i mu o tym powiedzieć.

- Schowamy się pod wiaduktem i wszystko będzie dobrze - powiedziałem, a on od razu tam podążył i to dość szybko, więc potruchtałem za nim.

- To przez ciebie - powiedział - Na pewno widziałeś chmury! - oburzył się siadając pod ceglaną kolumną wiaduktu.

- Jesteś teraz na mnie zły?

Szliśmy za pieprzone ręce, co było niewyobrażalne, a teraz tak po prostu przejmujesz się głupim deszczem?

Harry nie odpowiedział, więc usiadłem obok niego, kiedy on objął swoje kolana i odwrócił głowę w bok, by na mnie nie patrzeć.

- Przez pół godziny tego nie widziałeś i po prostu szedłeś szczęśliwy. To znaczy... tak myślę? - zmarszczyłem czoło.

- Bo tak było.

- A teraz jesteś bezpieczny - powiedziałem i wtedy nad nami rozległ się grzmot, przez którego Harry wręcz przytulił się do mnie.

- Dlaczego tak sądzisz?! Przecież...

- Bo jestem przy tobie - powiedziałem cicho i wtedy chłopak automatycznie się uspokoił. Chciał objąć mnie swoimi drobnymi ramionami, ale wyprzedziłem jego ruch i sam go przytuliłem. Po chwili usadowiłem go na swoich udach, a on siadając na nich wygodniej rozkrokiem uśmiechnął się do mnie delikatnie.

Aktualnie siedziałem oparty o ceglaną ścianę, a przy dźwięku spadającego deszczu mogłem wpatrywać się ze wzajemnością w oczy chłopaka, który sprawiał, że stawałem się kimś zupełnie innym, lepszym i szczęśliwszym.

- N-niall? - odezwał się i szczerze mówiąc wyglądał na spiętego.

- Tak? - zapytałem kładąc dłonie na jego biodrach.

- Chciałbym ci coś powiedzieć.

- Słucham - uśmiechnąłem się pokrzepiająco.

- Dużo dla mnie zrobiłeś - zaczął - Pomogłeś mi stać się silnym i za to ci dziękuję.

- Nie ma za co, Harry. Cieszę się, że taki jesteś - uśmiechnąłem się lekko, a on nerwowo przygryzł wargę patrząc gdzieś w bok. - Hej, coś nie tak? - spytałem zmartwiony dotykając jego policzka.

- J-ja nie wiem. To dziwne.

- Co takiego?

Harry wziął głęboki oddech, by po chwili niespokojnie wypuścić z siebie powietrze.

- W sumie to nic - pokręcił głową.

- Zacząłeś mówić, więc wypadałoby dokończyć, prawda?

- Nie będziesz zły?

- Ani trochę - pokręciłem głową, a Harry odbył próbę szybkiego uspokojenia się, po czym rozluźnił się i spojrzał prosto w moje oczy.

- Uhm...

- Proszę, mów.

- Kocham cię - powiedział i wtedy moje serce razem z otaczającym mnie światem zatrzymało się, a jedyne co słyszałem to odtwarzające się w mojej głowie słowa, które zostały przez niego wypowiedziane.