-Spakowałeś wszystko?- dopytałem.

- Tatuś!- westchnął ciężko Freddie.

- Dodatkową parę ciepłych skarpet?

- Tatuś!

- A bieliznę termo aktywną?- zapytałem a chcąc się jednak upewnić skierowałem się do komody syna.

- Błagam Tatuś.- chłopak stanął przede mną.- Spakowałem już wszystko. Naprawdę.- zapewnił spokojnie.

- A spakowałeś...- zacząłem, ale nie dany było mis kończyć.

- Tato!- krzyknął Freddie na cały dom a w pokoju zaraz zjawił się Harry.

- Co wy wyprawiacie?- zapytał widząc chłopaka barykadującego dostęp do swojej komody.

- Tato proszę zabierz go, bo zaraz spakuje mi cały pokój.

- Lou.- westchnął brunet.

- Przesadzasz!- oburzyłem się w stronę syna.- Po prostu upewniam się czy masz wszystko co potrzeba.

- Mam tatusiu mam. To nie tak, że wyjeżdżam na zawsze czy też wyprowadzam się na drugi koniec świata.- zapewnił mnie spokojnie, kładąc mi dłonie na ramionach.- Birmingham jest zaledwie dwie godziny drogi stąd. Będę tu co weekend.- dodał a ja wypuściłem z siebie ciężko powietrze.

- Przepraszam.- oznajmiłem skruszony.

- To nic.- odpowiedział Freddie i przyciągnął mnie do swojego ciała. Chłopak był wzrostu Harrego, dlatego przy nim byłem taki malutki. Wtuliłem się w jego klatkę piersiową a on głaskał mnie po plecach.

- Po prostu będę tęsknił.- powiedziałem i pociągnąłem nosem. Usłyszałem jak Harry zaśmiał się cicho a to mogło oznaczać tylko jedno. – Nie przewracaj na mnie oczami!- krzyknąłem i oderwałem się od syna. Wchodząc trzasnąłem drzwiami i od razu skierowałem się do swojego gabinetu. Może i faktycznie nie powinienem robić scen, ale on też powinien uszanować to, że się martwię.

Nie minęło nawet dziesięć minut, kiedy usłyszałem, że ktoś wchodzi do pomieszczenia. Stałem przy oknie i podziwiałem widok. Jesień zbliżała się już do nas coraz większymi korkami. Jeszcze niedawno bawiliśmy się razem w basenie a tu już znowu trzeba zakładać ciepłe kurtki i czapki. Całą wiosnę i lato można rzec, że się modliłem, aby ta jesień nie nadeszła. Wiedziałem, że będzie się to wiązało z wyjazdem syna na studia. Melanie wyprowadziła się dwa lata temu. Jednak ona nadal jest w Londynie. Chciała poużywać życia studentki, ale i tak większość czasu spędza w domu niż w akademiku a Freddie nie będzie mógł codziennie tu zaglądać. Niby dwie godziny drogi to nie dużo, ale jednak. Nie chciałem żeby wyjeżdżał, ale dostał się do jednej z najlepszych sportowych uczelni i jeszcze dodatkowo zdobył stypendium. Nie miałem prawa mu tego zabronić. Nie jest już dzieckiem. Jest już dorosłym mężczyzna. Jednak dla mnie zawsze będzie moim małym synkiem. Stojąc tak i wpatrując się w spadające liście poczułem obejmujące mnie silne ramiona. Harry. Ten zapach poznałbym nawet na końcu świata. Tyle lat już jesteśmy razem a on zawsze pachnie tak samo i nigdy nie chciałby tego zmieniać.

- Kochanie.- szepnął kołysząc nasze ciała. – Freddie nie chciał.

- Wiem. Poniosło mnie. Po prostu...- zacząłem, ale przerwałem nie mogąc nic z siebie wykrztusić.

- Już spokojnie.- pocałował mnie w tył głowy. – Zaraz przyjeżdża po niego Zoe, powinniście się pożegnać.- zasugerował a ja wiedziałem, że ma rację. Cieszyłem się, że chociaż Zoe będzie blisko i będzie miała na niego oko.

- Zaraz przyjdę. – powiedziałem a Harry tylko pokiwał głową i składając jeszcze jeden pocałunek na mojej głowie wyszedł.

Musiałem się uspokoić. Wziąłem kilka głębszych oddechów i szybko wytarłem oczy chusteczką. I tak wszyscy będą widzieli, że płakałem, ale nic na to nie poradzę. Przecież to mój kochany synek.

Kiedy wyszedłem z gabinetu wszyscy już byli w salonie. Panowała tam wesoła atmosfera. Bliźniaki standardowo przekomarzały się o coś, Harry i Freddie przeglądali coś na tablecie a Zoe i Melanie na komórce. Jeszcze tylko Mel tu brakowało już widzę jak się będzie ze mnie wyśmiewała i po raz kolejny będzie miała okazję do podkreślenie tego, że bardziej kocham syna niż ją. Co w ogóle nie jest prawdą.

- Cześć wujku. – powiedziała Zoe i całując mnie w policzek.

- Cześć motylku.- odpowiedziałem na co dziewczyna zaraz się zarumieniła.

- Wujku!- pisnęła.

- O której musicie wyjeżdżać?- zapytałem dziewczyny chcąc jak najdłużej uniknąć wzroku syna.

- Już. Czekaliśmy tylko na ciebie.- oznajmiła.

- Przepraszam. – powiedziałem

- Nic nie szkodzi.- machnęła ręką i udała się do wyjścia a ja poczłapałem za nią.

- Zoe?

- Tak wiem. Będę o niego dbała i będę go pilnować jak oka w głowie.- powiedziała wiedząc o co mi chodzi. Cieszyłem się, że Freddie ma taką wspaniała przyjaciółkę. Mimo kilku prób bycia razem obydwoje zgodnie uznali, że są dla siebie jak rodzeństwo i nici z ich związku. Jednak pozostali najlepszymi przyjaciółmi. Freddie nigdy nie miał takiego kontaktu z Mel a Zoe nawet, jako siostra bliźniaczka Willa również nie za bardzo potrafiła się z nim dogadać, za to z moim synem już tak. Willy jest całkiem taki sam jak Zayn. Spokojny opanowany i trochę odizolowany od świata. Zoe natomiast jest jak burza, wszędzie jej pełno i również jak Freddie uwielbia sport. Dlatego też mieszka w Birmingham gdzie jest w sekcji lekkoatletycznej. Zayn i Niall kupili jej tam mieszkanie i na całe szczęście Freddie się do niej wprowadza. Dlatego wiem, że będzie miała go na oku, bo mimo swojej energii jest najbardziej odpowiedzialna ze wszystkich „naszych" dzieci.

Zaraz za nami w korytarzu pojawili się Harry i Freddie.

- Tatusiu?- zapytał spokojnie chłopak chcąc wybadać mój nastrój.

- No już choć się przytul. – zachęciłem go. Chłopak natychmiast wtulił się we mnie. – Mój mały chłopczyk.- powiedziałem smutno.

- Zawsze nim będę. Niezależnie od tego czy urosnę czy też będę daleko. Zawsze będę twoim małym synkiem tatusiu. – powiedział a ja już nie potrafiłem powstrzymywać płaczu.

- Zadzwoń jak tylko dojedziesz tak?- upewniłem się.

- Oczywiście. Kocham cię.- oznajmił uśmiechając się. Był taki podobny do Hazzy. nawet miał te same pieprzone dołeczki. Pocałował mnie w policzek i udał się do auta Zoe.

Patrzyłem jak odjeżdżają dopóki nie zniknęli mi z oczu. Wtedy ponownie wybuchłem płaczem. Harry tylko stał za mną i obejmował mnie. Wiedział, że potrzebuję chwili.

***

Wieczorem, kiedy siedziałem na kanapie przykryty kocem i bez żadnych chęci do życia w salonie pojawiły się bliźniaki.

- Melanie powiedziała, że Freddiego kochasz bardziej niż nas wszystkich. – powiedział oburzony dziesięcioletni już Leo.

- Wcale tak nie jest. – odpowiedziałem pewnie.

- Więc dlaczego cały dzień płaczesz?- zarzucił.

- Bo jest mi smutno. Będziecie mieli własne dzieci to zobaczycie jak to jest.

- Za Melanie tak nie płakałeś!

- Leo!- obroniła mnie Darcy.- Za Melanie płakał tato chyba i to chyba wystarczająco długo.- przypomniała. Tak Harry mimo to, że Mel wyprowadzała się raptem kilka dzielnic od nas Harry biadolił i szlochał chyba ze dwa dni za nią.

- Teraz za Freddiem płacze tatuś a za Tobą będą płakali obydwoje. – powiedziała pewnie. Skąd ona bierze te pomysły?

- To kto będzie płakał za Tobą hm?- zapytał przekomarzając się z nią.

- Nikt!- oznajmiła stanowczo i wgramoliła się na moje kolana, domagając się przykrycia kocem. – Bo ja nigdy nie odejdę od tatusia. Prawda?- powiedziała wtulając się we mnie.

- Prawda myszko.- odpowiedziałem i ucałowałem ją w główkę.

- Pff!- prychnął Leo a ja zaśmiałem się.

***

Kilka godzin później Harry zabrał ze mnie śpiącą córkę i poszliśmy do łóżka.

- Darcy powiedziała, że nigdy nas nie opuści.- powiedziałem przytulając się do męża.

- Nie wiem czy mam się cieszyć czy płakać.- zaśmiał się loczek.

- Hary!- skarciłem go.

- No co? Wiesz, że najgorsze przed nami? Mel i Freddie to był pikuś tak czuję.

- Ja też, ale nie żałuję, że są z nami. Byłoby tak pusto.

- I cicho i spokojnie i.... wspaniale?

- Harry!

- Żartuje. Kocham Cię Lou.

- Ja ciebie też Hazz.

- I dziękuję Ci za wspaniałe dzieci.

- A ja Tobie Hazz, a ja Tobie. – odpowiedziałem i pocałowałem mojego wspaniałego męża.

****

Uhu mamy dodatek 2 :)

A teraz mała prywata.  W weekend napotkałam cudowne opowiadanie i uważam, że autorka nie została doceniona a warto.  Więc zachęcam. Opowiadanie @Doniks  "Dni naszego życia" i fabuła w skrócie: Lola, Gwen, Mia, Harry, Louis, Liam, Zayn i Niall to ósemka przyjaciół mieszkających w centrum Londynu. Pięciu Anglików, Irlandczyk, Szkotka i Amerykanka. Lola i Liam to rodzeństwo, Nialla poznali gdy byli dziećmi gdy ten przyjechał do Wolverhampton na wakacje do ciotki, Liam poznał Louisa na studiach, Mię i Gwen poznali gdy wprowadziły się naprzeciwko, Harry'ego Lola poznała na obozie gdy miała 16 lat a Zayna Harry poznał w liceum. Są młodzi i niektórzy mogą powiedzieć że jeszcze głupi ale wszystkiego co chcą to być szczęśliwi.

Jeśli lubisz Przyjaciół, One Direction, Larrego i Ziama(@HumanIThink) zajrzyj Warto!