Kręcę się na boki, czując nieprzyjemne odrętwienie.

Fukam zdenerwowana i otwieram powoli oczy, zostając oślepioną przez światło.

Wszystko przede mną się rozmazuje, a dobijająca biel razi.

-Trish? Obudziła się! - słyszę nade mną czyiś krzyk i zakrywam uszy dłońmi.

Wszystko mnie drażni, odczuwam to zbyt mocno.

Stanowczo zbyt mocno.

-Jak się czujesz? - szepcze ktoś, a ja się krzywię.

-A jak może czuć się ktoś, kto przed chwilą umarł? - mruczę, zaciskając jeszcze mocniej oczy.

-To zależy, czy trafił do nieba czy do piekła. - Śmieje się ktoś, prawdopodobnie chłopak. - Jesteś w szoku, tak mówią lekarze. Chcesz o coś zapytać?

-Czy anioły mają skrzydła? - mówię, nie zastanawiając się nad sensem moich słów.

-Tak, chyba tak. - W głosie chłopaka wyczuwam nutkę rozbawienia.

-Hej, nie śmiej się. Poważnie pytam. A ty masz skrzydła? - Pytanie znów wypływa z moich ust, a ja myślę, że naprawdę umarłam, bo to niemożliwe, by tak się przy kimś zbłaźnić.

Chociaż, szczerze mówiąc, powinnam już przywyknąć do tych moich wpadek.

-Pewnie, że mam - szepcze w odpowiedzi, odsuwając dłonie od moich oczu. - Ale ciii, to tajemnica.

-Jasne. - Wzruszam ramionami, mrugając. - Jest tu ktoś jeszcze?

-Nie, na razie nie, ale zaraz powinien przyjść lekarz. - Blondyn uśmiecha się kojąco, a ja wzdycham.

-Trudno, już chciałam mu powiedzieć o naszej tajemnicy. - Krzywię się lekko, wywołując radosny grymas na twarzy chłopaka.

-Kim jesteś? - pytam po chwili, podpierając się z trudem na łokciach.

-Aniołem, to chyba oczywiste. - Szczerzy się, a ja fukam.

-To ty byłeś tam na dachu? - Brak odpowiedzi odbieram jako aprobatę do dalszego prowadzenia tej rozmowy. - To głupie.

-Dlaczego tak sądzisz? - pyta, kryjąc twarz w dłoniach.

-Przecież widzę, że nie masz skrzydeł. Nie poleciałbyś za daleko - stwierdzam, próbując usiąść.

-Tak, to prawda. - Śmieje się gorzko, wstając. - Ja już chyba pójdę.

-Hej, poczekaj! Spotkamy się jeszcze? - krzyczę za nim, w myślach karcąc za nadmierne zainteresowanie jego osobą.

Nie słyszę jednak odpowiedzi i opadam bez tchu na poduszki szpitalnego łóżka.

Kroki chłopaka powoli milkną na korytarzu, dając mi jasny znak, że więcej go nie zobaczę.

Cholera.

Dlaczego zawsze muszę powiedzieć coś nieodpowiedniego?