Kuroo Tetsurou (3) ~ Rozczarowanie. ✔

Czułaś ogromne podekscytowanie na myśl spotkania z Kuroo, choć za wszelką cenę starałaś się tego nie okazywać. Na pewno nie lubi mnie w ten sposób...Jest kapitanem, więc musi się ze mną spotkać — pomyślałaś i humor od razu ci się pogorszył.

Weszłaś do szkoły pełna negatywnych myśli. W oddali dostrzegłaś Lev'a i Yaku, których poznałaś na obozie. Postanowiłaś się przywitać.

— Cześć chłopcy! — zaczęłaś. — Widzieliście gdzieś może Tetsurou?

— No proszę! Już mówicie sobie po imieniu. Nie wiedziałem, że zaszliście tak daleko — powiedział Lev dziarskim tonem.

— To nie tak! — zawstydziłaś się.

— Chyba go dzisiaj nie ma — mruknął Yaku. — Skoro masz zostać naszą menadżerką to może pójdziesz z nami? Oprowadzimy cię po sali, opowiemy o treningach...

Za nimi dostrzegłaś skradającą się Akirę, która zapisywała coś w notesie z wypiekami na twarzy.

— Um tak jasne! Idźcie przodem, za chwilę was dogonię. Muszę coś załatwić — powiedziałaś patrząc na wciąż skradającą się dziewczynę.

Co ona wyprawia?

Chłopcy zdziwieni twoim zachowaniem wzruszyli ramionami i ruszyli do sali gimnastycznej.

Podeszłaś do Akiry. Zanim zdążyłaś się odezwać dziewczyna zarzuciła cię pytaniami.

— O czym z nimi rozmawiałaś? Wiesz czy są parą? — ekscytowała się.

— O czym ty znowu mówisz? Jaką parą? — zdziwiłaś się.

— Nie widziałaś tej chemii pomiędzy nimi?! Muszę o tym napisać!

No tak...Szkolna gazetka. Odkąd Akira zaczęła do niej należeć ciągle szuka skandali. Przewróciłaś oczami i życząc jej powodzenia pożegnałaś się.

Nie miałaś teraz czasu na jej wygłupy.

Lev i Yaku oprowadzili cię po sali i opowiedzieli o drużynie. Bycie menadżerką wydawało się całkiem zabawną rolą!

Kenma szykował się do treningu. Może on wie coś o Kuroo?

— Rozchorował się — powiedział chłopak zanim zdążyłaś go o cokolwiek zapytać. — Pewnie chciałaś spytać o Tetsurou — stwierdził z uśmiechem.

Skinęłaś głową i smutna wyszłaś z sali. Chyba nici z waszego spotkania..

— <Twoje Imię>!

Odwróciłaś się i zobaczyłaś Mirię.

— Ważne! Opowiedz mi jaki powinien być twój idealny facet?

— Dlaczego pytasz o to akurat teraz? — zdziwiłaś się.

— BEEZ POOWOOODU.

— Eh sama nie wiem...Powinien być zabawny i uroczy. No i powinniśmy się dobrze dogadywać — stwierdziłaś.

— Tylko tyle? Nie masz żadnych wymagań? Nie powinien by to książę, który przybędzie pod twoje okno i zaśpiewa ci romantyczną serenadę? Co sądzisz?

— Sądzę, że naoglądałaś się za dużo romansów — zaśmiałaś się. — Choć gdyby ktoś taki istniał to chętnie bym go poznała.

Następnego dnia lekcje wlokły się w nieskończoność. Bez Kuroo i jego uśmiechu wszystko wydawało się puste. Gdy nareszcie zadzwonił ostatni dzwonek pognałaś do wyjścia.

Na korytarzu usłyszałaś znajome głosy. Schowałaś się za ścianą.

— Dziękuję ci Miria, jesteś kochana — Kuroo przytulił się do dziewczyny i wyszedł ze szkoły.

Czy on nie miał być chory? Zirytowałaś się. Co on tu robił? I dlaczego przytulał Mirię?

Nie zauważyłaś by wcześniej okazywał jej jakieś względy. Wkurzona ruszyłaś do domu starając się nie myśleć o złotookim.

Właśnie jadłaś kolacje, gdy usłyszałaś głośny śpiew. Podbiegłaś do okna i zobaczyłaś nikogo innego jak Kuroo Tetsurou we własnej osobie z wielkim bumboxem na ramieniu, który starał się dość nieudolnie zaśpiewać twoją ulubioną piosenkę.

Podbiegłaś do niego.

— Co ty wyrabiasz?

— JESTEM TWOIM KSIĘCIEM Z BAJKI! — krzyknął.

— Przymknij się — powiedziałaś patrząc na stojącego nieopodal sąsiada, który patrzył na Kuroo jakby ten był niedorozwinięty. — Podobno jesteś chory. Co tu robisz? — zapytałaś, starając się ukryć zdenerwowanie.

— Jestem chory z miłości! — znowu zaczął podnosić głos.

— Przestań w końcu żartować!

— Szczerze...Zestresowałem się naszym spotkaniem i udałem chorobę — westchnął. — Bałem się, że mnie nie polubisz, więc gdy Miria powiedziała, że jest inaczej...

— Chwila Miria?! — przerwałaś mu.

To wiele wyjaśnia...

— Niby skąd ona ma takie informacje? Wcale cię nie lubię! — broniłaś się.

Kuroo tylko uśmiechnął się zadziornie i pocałował cię w policzek. Nie odsunęłaś się. Chłopak nie przestawał swojej ścieżki pocałunków, dopóki nie natrafił na twoje usta.

— Skoro tak bardzo mnie nie lubisz, dlaczego oddałaś pocałunek? — szepnął ci do ucha. Spaliłaś buraka.

— <Twoje Imię>? W drzwiach zobaczyłaś swoją mamę. O nie. — Może zaprosisz swojego kolegę na kolację?

— O świetny pomysł! Jestem głodny jak wilk — powiedział puszczając ci oczko.

— Widzę. Prawie zjadłeś mi córkę... — mruknęła twoja mama wchodząc do domu.

Poczułaś, że zaraz spalisz się ze wstydu. Kuroo też delikatnie się zarumienił.

Chwycił cię za rękę i oboje weszliście do twojego domu.

W NASTĘPNYM ROZDZIALE:

Magda Gessler i kreatywne gotowanie

Czyli: Kuroo Tetsurou (4) ~ Jak NIE gotować.

Do napisania!

TrashInDisguise~