Słońce już zachodziło gdy złotooka dziewczyna wybiegła z domu. Ocierając łzy cieknące z jej oczu, przemykała przez uliczki Tokio. Zapukała do drzwi jednego z pobliskich domów  i zamarła w oczekiwaniu. Usłyszała szumy, i dźwięk przekręcanego klucza, aż w końcu drzwi utworzyły się ukazując czerwonowłosego dwudziestolatka

-Annie? - mruknął zdziwiony widząc zapłakaną ukochaną przed swoim domem - Na Boga co się stało?

Złotooka tylko wpadła mu w ramiona, szepcząc ciche

-Jestem w ciąży Kyo...

✧✧✧

3 lata później...

-Oj Haru zostaw to kochanie! - zaśmiała się An podchodząc do brzdąca próbującego dosięgnąć miski z ryżem

-Coś czuję, że wyrośnie z ciebie niezły łobuz maluchu - zaśmiał się  Kyo, wchodząc do salonu i całując malca w czółko

Ten popatrzył na swojego ojca, tymi lśniącymi blaskiem złotymi oczkami
Tak podobnymi do tych jej matki, i machnął wesoło rączką

-Miłego dnia kochanie - przytuliła go kobieta, i zamknęła za nim drzwi

W tym samym czasie usłyszała hałas dochodzący z kuchni. Zamrugała zdziwiona i popatrzyła na swojego synka, który z niewinnym wzrokiem patrzył na leżącą miskę, i rozrzucony wokół ryż.
An tylko pokręciła głową, i zaśmiała cicho, zrzucając nasiona z jego czerwonych kosmyków

-Cieszę się, że cię mam Haruya...

Chłopiec zachichotał cicho, i z pomocą mamy podniósł się do góry.

-To co? - uśmiechnęła się do niego - Kto pomoże mamusi zrobić obiadek?

-Haru pomozie! - krzyknął wesoło unosząc rączki do góry i tym samym tracąc równowagę

Złotooka złapała go i podniosła do góry, kierując się ku kuchni

-Zrobimy ulubione danie taty?

-A kiedy tata wróci, mamusiu? - mruknął chłopiec patrząc z utęsknieniem na drzwi, za którymi zniknął jego opiekun

Kobieta zaśmiała się i poczochrała go po włosach, wyjmując miskę

-Wieczorkiem wróci płomyczku...

Oczy malca zalśniły, gdy zaczął mieszać sos z myślą o jak najszybszym powrocie taty

Problem w tym, że Nagumo Kyo nie wrócił już do domu... Ani tego dnia, ani następnego...

2 lata później

-Panie Doktorze czy... Naprawdę nie da się nic zrobić? -mruknęła zrozpaczona kobieta

Siwowłosy westchnął i spojrzał na nic nieświadomego Haruyę bawiącego się  puzzlami

-Naprawdę chciałbym... Ale - tu spojrzał jej w oczy i westchnął - Nic nie mogę zrobić... Trwał w śpiączce zbyt długo...

An zacisnęła oczy i odwróciła się roniąc łzy.

-Mamusiu?

Usłyszała cichy głos, i poczuła jak Haruya przytula się do jej kolan. Uchyliła powieki patrząc na przestraszonego smutkiem matki chłopca.

-Coś się stało? - szepnął łapiąc swoją rączką jej spódnicę

Kobieta zaśmiała się bezsilnie i ukucnęła głaszcząc go po policzku

-Haruya tatuś nie wróci już do domku...

-Ale... - zdziwił się - Jutro już przyjdzie i...

Złotooka pokręciła głową, coraz bardziej płacząc

-Haru tata nie żyje... - wydusiła spuszczając głowę - Już nigdy nie wróci do domu...

Chłopiec zamarł spuszczając wzrok.

-Ale... - zaczął płakać gdy przytulał się do swojej matki - Ja nie chcę!

-Ja też Haru - wychlipała - Ja też!

✧✧✧

Od tej pory wiele rzeczy się zmieniło... An starała się być silna, dla swojego synka. Każde poranne wstawanie, jedzenie i oddychanie było dla niego. Ona już nie miała innego celu w życiu... Została sama, pozostawiona sobie na pastwę losu.
Tylko widok czerwonowłosego  pięciolatka dodawał jej otuchy.

-Mamooooooo - usłyszała jęk synka z przedpokoju

Mimowolnie uśmiechnęła się widząc tylko wystające spod koca czerwone włosy.
Zaśmiała się i odchyliła koc, widząc znajome złote oczka

-Zimno mi - mruknął zakładając ręce na piersi

Czerwonowłosa pokręcił głową i wskazała na okno, przez które widać było spadający śnieg

-Nie chcesz może pobawić się na podwórku?

Haruya wyjrzał spod koca i popatrzył oceniająco na spadające płatki śniegu

-Zamarznę - mruknął widząc sople za oknem - I będę taką chodzącą kostką lodu... A nawet nie miałbym z kim się bawić...

An uniosła brew patrząc na synka. Przysiadła się do niego i przygarnęła go ramieniem, a ten wtulił się w jej pierś.

-Oj Haru... - mruknęła gładząc go po włosach - Kiedyś napewno zdobędziesz przyjaciół...

✧✧✧

Minęło kilka dni, Haruya obudził się i potarł ręką oczy.
Ziewnął i zsunął się z łóżka zbiegając po schodach.

-Mamo? - mruknął wchodząc do kuchni

Ze zdziwieniem zauważył, że mimo później godziny, jego rodzicielki nigdzie nie było
Zaskoczony skierował się do jej sypialni i uchylił drzwi

-O! Tu jesteś mamusiu! - krzyknął zadowolony i wskoczył na łóżku

Potrząsnął czarnowłosą i usiadł obok  niej zdziwiony

-No mamooo, obudź się!

Wydął usta w podkówkę i założył ręce na piersi

-To nie jest śmieszne mamusiu...

Przeszedł nad nią, i usiadł jej przed twarzą

-No mamo... - mruknął smutny i lekko przestraszony

Minuty mijały, a kobieta nadal nie reagowała. Chłopiec niepewnie wziął telefon kobiety, nie chcąc by na niego nakrzyczała, i wybrał numer który  kazała mu kiedyś zapamiętać.

-Dzieńdobry... - mruknął - Ja... Moja mama się nie odzywa, i cały czas śpi
Boję się... - mruknął

-Spokojnie, gdzie mieszkasz mały?

-Ja... Przy takim przedszkolu, wie pani... Przy ulicy Hoshi i...

-Wiem, wiem dziękuję. Już ktoś do was jedzie, jak się nazywasz?

-Nagumo Haruya - mruknął, patrząc na mamę

-Nie martw się, zaraz ktoś do ciebie przyjedzie, nie rozłączaj się mały

-Nie jestem mały... - mruknął

-Masz rację... Jesteś bardzo dzielny Haruya

✧✧✧

Zapłakana kobieta patrzyła na swojego synka, który przedłużył jej i tak przesądzone życie

-Skarbie... Muszę cię zostawić...- wypłakała

-Ale... - wydusił płacząc - Ale obudziłaś się i wszystko będzie dobrze - mruknął

Kobieta przyciągnęła go do siebie na szpitalnym łóżku, czując otępiający ból. Wiedziała, że zostało jej niewiele czasu.

-Skarbie jesteś silny. Jesteś dzielny - mruknęła ocierając jego łzy - Proszę cię, moja dawna przyjaciółka zajmie się tobą... Znajdź przyjaciół, braci, siostry, zaufaj im, teraz to oni będą twoją rodziną - powiedziała tuląc go

-Ale... Mamo!

-Obiecaj mi to skarbie, zawsze bądź sobą. Bądź grzeczny, i nie krzywdź innych. Bądź taki jak teraz. Moim Haru dobrze?

Chłopiec spojrzał w jej zaszklone oczy i kiwnął głową

-I pamiętaj... - wyszeptała całując go w czoło - Każdy błąd da się naprawić...

Wtedy jej ręce opadły a chłopiec zaczął płakać głośno, gdy maszyny zaczęły piszczeć.
Jednak złożył obietnicę... A ona wiele dla niego znaczyła...

✧✧✧

-Haruya? - usłyszał z góry

Uniósł głowę, patrząc na czarnowłosą kobietę, która ukucnęła przy jego łóżku.

-Możemy jechać... - szepnęła gładząc go po kolanie

-Czy tam mnie polubią Hitomiko-chan? - mruknął

Ta uśmiechnęła się niepewnie i wyciągnęła rękę

-Ostatnio przybyło do nas dużo dzieci w twoim wieku... Napewno z kimś się zaprzyjaźnisz...

Ten kiwnął niepewnie głową, i łapiąc ją za rękę, rozpoczął nowy rozdział swojego życia...
Co mu przyniesie?
Dowiemy się już niebawem...

__________________________
Oł geez tu to się poryczałam
Jak się to pisze to serio emocje mi strzeliły😭
Leżę i ryczę xD
Dobra koniec, trza się pozbierać
A więc to była historia naszego tulipanka
Jako następny pojawi się Suzuś
Bayooo
~Reicia