Wpycham ostatnią koszulkę do torby. Wracam do domu. Mam dość świadomości, że jestem tutaj nie potrzebny. Zee jest szczęśliwy z kimś innym. Cicho wychodzę, jednak gdy jestem już na podjeździe ktoś mnie zauważa. Cholera, Zayn. Ruszam przed siebie nie myśląc o niczym innym niż ucieczka. Uciekam. Tak jak zawsze. Ale co mogę innego zrobić, bo chyba nie siedzieć i zabijać mojej kruche kawałki serca, które i tak jest już złamane od tego wszystkiego.

ja: Zayn, wróciłem

Rosół: no wiem

Rosół: może się spotkamy?

ja: nie wiem, teraz już nie wiem

Rosół: proszę

ja: za 3 godziny w twoim domu, ok?

ja: jeśli przyjdę

robimy zaległy maraton?