To przedziwne uczucie kogoś nie cierpieć,  a jednocześnie kochać. Postanowiłem na chwilę dać się ponieść tym kilku sprzecznym emocjom.

Byliśmy w pociągu, pewnie o cholernie późnej porze.

Rzeczywiście, było dwadzieścia minut po trzeciej.

Na zewnątrz ciemno.

Na kolanach miałem rozłożony laptop, z informacjami o najbliższej misji.

A na ramieniu spał mi Chuuya.

Ech, a to pech.

W sumie to więcej, oparł głowę na moim obojczyku i tulił się do mego ramienia.

Szepcąc moje imię przez sen.

Nie nazwisko, imię.

Odetchnąłem.

Przedział był całkiem pusty, a światełka w nim tylko czasem na moment się włączały.

Pachniało w nim jakoś nieprzyjemnie, niedobrze. W sumie to jak w melinie.

Czułem lekkie ciepło na sercu.

Postanowiłem się pomęczyć jeszcze chwilę i zastanowić się nad kwestią mojej kolejnej śmierci.

Jak umrzeć, nie budząc Chuuyi?

Zamknąłem oczy.

— Kocham cię, Dazai Osamu. — usłyszałem senny szept i zadrżałem.

Taki sam ton.

Te same słowa!

Tylko ich nadawca nie ten.

Ile razy kochałem słuchać tego od mego Odasaku?

A dziś mówi mi to Chuuya.

To okrutna kpina.

Zadecydowałem, by zregenerować siły.

Zasnąłem.

Obudził mnie Chuuya, lekkim pocałunkiem w usta.

Smakował papierosami i tanią kanapką.

— Chodźmy, im szybciej zaczniemy, tym szybciej skończymy.

Gdybyś wiedział, co dla mnie znaczą te słowa, na pewno byś ich nie użył w tej rozmowie.

Przygotowaliśmy się wspólnie do misji, a ja udawałem całkiem dobrze najzwyczajniejaszą rozmowę z nim.

Chociaż... dla mnie z pewnością nie była zwyczajna.

— Śniło ci się coś? — zagaiłem, zaintrygowany nieco tym jego wcześniejsz wyznaniem.

— Wesele, na którym ktoś dla żartu rzucił bukietem i dostałeś nim w twarz.

Uśmiechnąłem się.

— I co wtedy?

— Stwierdziłeś, że jesteś przeznaczonym mi ćwokiem.

— Ćwokiem?

— W moich snach jesteś głupszy niż zwykle.

— Nawzajem. Mi... mi się śniło, że to ty jesteś wyższy. To było śmieszne, bo nie mogłem ci spojrzeć w twarz.

— Czemu?

— Bo wtedy mi spadało sombrero.

Ten sen akurat był prawdą. Kiedyś śniło mi się, że byliśmy Meksykanami. To było... dziwne.

Chuuya roześmiał się, a ten śmiech wydał mi się taki... przyjemny dla ucha.

Ech.

Co to będzie, gdy się okaże, że jestem dla Chuuyi kimś takim jak Odasaku dla mnie?

Spojrzeliśmy wspólnie w dół, gdzie czekał tłum ludzi. Pewnych wygranej z nami, oczywiście.

Niedoczekanie.

— To jaki jest twój dzisiejszy niesamowity plan? — zakpił rudzielec, jednak jego spojrzenie było ciepłe.

— "Kropla drąży skałę"? — zasugerowałem jedną z wymyślnych misji. — Pamiętasz, jak mówili do siebie agenci CIA w tym filmie?

— Do zobaczenia po drugiej stronie, Osamu. — wyszeptał, zdejmując zębami rękawiczkę.

— Do zobaczenia po drugiej stronie, Chuu.

— Nadawcy ciemnej hańby, nie musicie budzić mnie ponownie.

Odsunąłem się na bezpieczną odległość, sam zaczynając walkę od boku, a Chuuya zeskoczył na nich z góry, od razu pokonując jednym susem kilkudziesięciu.

Uśmiechnąłem się lekko. Czasem brakowało mi tych misji.

Ale tylko czasem.

Sam uporałem się z tymi, którzy biegli na mnie, a Chuuya używając Uszkodzenia rozniósł w pył wszystkich pozostałych.

Dziwiło mnie, że budynek wytrzymał.

Wpadłem jednak na myśl, że jeśli teraz go zostawię, to on zginie.

A to ja miałem ginąć.

Westchnąłem i jeszcze na chwilę odłożyłem moment mojej autoegzekucji.

Podszedłem do niego, ignorując niebezpiecznie brzmiący śmiech.

Wtem wpadł mi idealny pomysł.

Zanim złapałem go za nadgarstek, splotłem palce mojej drugiej dłoni z jego.

Poczułem dotyk... niczego.

Skumulowanego niczego, co właśnie miało mnie zabić.

Chyba mu się udało.

Najwyraźniej, skoro nie czuję już nic, a powieki mi opadły.

Żegnaj, żabojadzie.

Przepraszam, Chuuya.