00:00

Aoi: 150 dzień.

00:02

Seijuuro: Gdzie jesteś?

00:04

Aoi: <załącznik>

Aoi: Sala ósma. Piętro czwarte. Trzy godziny.

02:44

Przeszedł przez drzwi, prowadzony przez nieco zirytowaną pielęgniarkę. Wpuściła go kiedy zaczął grozić jej sądem, wywaleniem z pracy, oraz tym, że jego dziadek ma prawa do tego miejsca i spokojnie może rozwalić cały ten szpital. No cóż, postąpiła raczej nieprofesjonalnie wpuszczając go do środka, ale dobre dla niego. Zamknęła za nim drzwi i zaczęła gapić się w spore okno w ścianie. 

Spojrzał znowu na zegarek na swoim nadgarstku.

02:46

- Aka-chin.

Spojrzał na nią; była zupełnie inna niż jej starszy brat. Czarne włosy, duże, niebieskie oczy i nieco zadziorny uśmieszek. Mimo to, widać było, że jest zmęczona; blada, z czerwonymi policzkami i spuchniętymi oczami. Siedziała na łóżku, a on powoli przyjrzał się kabelkom, które od niej odchodziły do jakiejś dziwnej maszyny, gdzie było monitorowane jej serce.

- Pośpieszmy się, dobrze? Moja rodzina zjedzie się za maks pół godziny.

Nie odezwał się, tylko zaczął przyglądać półkom obok niej. Mangi, jakieś płyty, laptop, wielki zegar, lampka, jakieś rysunki i książki. Mnóstwo rzeczy; wydawało się, że tu mieszka. Co było prawdą.

- Więc jednak istniejesz?

Zmarszczyła brwi.

- Jak widać - odpowiedziała nieco zirytowanym głosem, a po chwili westchnęła i zamknęła oczy. - Nie chcę się kłócić w ostatnich chwilach życia.

Podszedł do szafki, biorąc pierwszą z rzędu kartkę. Zmrużył oczy, dokładnie się mu przyglądając i wyjrzał przez okno na miasto, niezwykle ładnie oświetlone przez lampy i wielkie banery na budynkach. Przyłożył obrazek do okna, a kąciki jego ust uniosły się do góry.

- Podobne.

- Oczywiście, że podobne. Siedzę tutaj od zimy, dzień w dzień, od czasu do czasu wychodząc. Znam ten widok na wylot.

Pokiwał głową, odkładając kartkę i opadając na krzesło obok jej łóżka.

- Przepraszam - powiedziała nagle, spuszczając głowę. - Kiedy jeszcze czułam się dobrze zaczęłam do ciebie pisać, potem... A potem zaczęłam umierać. Powoli.

Pokiwał głową, przyglądając się jej.

- Boisz się?

- Oczywiście, że się boję. - Podniosła głowę i spojrzała mu w oczy. - Wszyscy się boją. Strach jest w każdym.

Zerknął na jej zegarek. 

02:57

- Jak się czujesz?

Zakaszlała, w ręcznik, wycierając pośpiesznie usta.

- Paskudnie. Psychicznie albo fizycznie, nie rozpoznaje.

Przewróciła oczami, znowu kaszląc. Akashi podniósł wzrok na pielęgniarkę, która gapiła się na nią z niepokojem, a kiedy znowu zaczęła kaszleć, zniknęła w korytarzu. Spojrzał znowu na Mayuzumi, która odchyliła się do tyłu i położyła na łóżku.

- Wyjdź. 

- Aoi...

- Wyjdź, Akashi. Kocham cię, ale prosiłam, abyś w takiej sytuacji wyszedł!

Wstał.

03:00

Aoi zaczęła nieco szybciej oddychać, a na korytarzu rozległy się kroki. Drzwi otworzyły się, a dziewczyna nieco zirytowanym głosem wyszeptała:

03:01

- Miękkiego łóżk-

Pisk.

Epilog będzie nieco później, misie! :):