Kościej: Cz-Cześć wszystkim.
Witam w kolejnym odcinku n-naszego życia. J-Jest piątek wieczór, a z p-powodu imprezy, która odbyła się dwa dni temu, pochorowały nam się, aż dwie osoby, które n-nie przetrwały w-wrzucenia do basenu.
N-Nie martwcie się jednak, gdyż one też będą odpowiadać na pytania.
N-No dobrze...
Pytanie jest znów od Bury_konik:

Zadam kolejne pytanie. A btw, macie *rzuca każdemu ulubione słodycze*
A pytanie to: Kim chcielibyście być za dzieciaka? Pytam o wymarzony zawód.

Kościej: *Łapie galaretkę*
D-Dzięki! T-To miłe z t-twojej strony. I-Inni też zapewne się ucieszą.
N-No dobra, t-to może najpierw nasze
chorowite osoby.
P-pan Francesco bardzo ucieszy się z k-kawy. A Jin z bezy.
Chodźmy do nich.

*Siup do sypialni!*

Kościej: N-No to jesteśmy.
I-I... O, cześć Midsi.

Midas: Cześć kosteczko.
*Całusek*
Byłem właśnie u naszych pacjentów.
Pan Francesco to z tydzień przeleży.
Jin młoda i ruchliwa to może z trzy dni. A co tu masz?

Kościej: A.... M-Mam list i trochę słodyczy. Mam też coś dla ciebie.
*Daje opakowanie pianek*

Midas: Oh, dziękuję.
To miło ze strony naszej widzki.
Może ją tu kiedyś zaprosimy?
Miła z niej osóbka.

Kościej: T-Tak... Całkiem fajna jest...
M-Mam pytanie.
K-Kim chciałeś być, j-jak byłeś mały?

Midas: Hehe, żebym to ja pamiętał...
Hmm.... Jak byłem mały, to zawsze chciałem zostać kucharzem.
Z jednej strony chciałem pomagać ludziom karmiąc ich, a z drugiej strony... Wystarczyło, żebym wziął mięso do ręki i masz steka.

Kościej: C-Ciekawie...
J-Ja zawsze chciałem być...
G-Grajkiem jak moja rodzina...
Każdy umiał na czymś g-grać.

Midas: I ty też umiesz.
Twoje skrzypki są wspaniałe.
Może kiedyś z panem Salio i kocią rodziną zrobicie jakiś koncert?
Byłoby bardzo ciekawie.

Kościej: C-Czemu nie...
A-Ale wracając, Jin i pan Francesco są chorzy, Tak?

Midas: Zgadza się.
Jin wpadła do basenu uciekając przed dziadkiem po incydencie z cukrem pudrem, a pan Francesco...
Cóż... Starał się rozwiązać konflikt, który znów wywiązał się między panem Rafaelem, a panem Sergiuszem.

Kościej: A-Aj.... To może...
Pójdę najpierw do Jin...

Midas: Dobrze, tylko się nie zaraź.

Kościej: J-Jestem szkieletem, M-Midsi.

Midas: I jakimś cudem jedzenie, które spożywasz znika z twojego przełyku i zamienia się w energię.

Kościej: *Loading...*
R-Racja... To pójdę zobaczyć co tam u niej...

*Siup do Jin!*

Kościej: H-Hej Jin.
Jak się czujesz?

Jin: *Kicha*
W pytę! Jeśli nie licząc gorączki i kataru, to nie mogę narzekać.
Co cię do mnie sprowadza...
Wasza wysoKOŚĆ.

Kościej: *Milczy przez dłuższy czas*

Jin: ...A nie?

Kościej: M-Musiałem przekalkulować twoje słowa i.... N-Na niebiosa...
*Prycha*

Jin: Choroba nie odbierze mi mojego poczucia humoru!
*Kicha*

Kościej: A-Ale odebrała ci m-możliwość swobodnego oddychania.

Jin: Tia... Wracając...
Jakie wiatry cię tu przywiały?

Kościej: *???*

Jin: *Wzdycha*
Czego chcesz?

Kościej: Dostaliśmy kolejny list i chciałem ci p-przeczytać pytanie.
Przy okazji łap *Rzuca bezę*.

Jin: Skąd masz ten cud cukiernictwa?
*Łapie cud cukiernictwa*

Kościej: Dostaliśmy od Burego Konika.

Jin: Z niej to równa laska jest!
Wiedziałam, że się zakumplujemy.

Kościej: D-Dobra, wracając...
Kim chciałaś zostać, kiedy byłaś mała?

Jin: Ło cie panie.... Cóż....
Hmm... Szczerze? To chyba chciałam zostać sniperem, ale potem zobaczyłam, że w wojsku ciągle ci tylko rozkazują, a wszyscy wiedzą, że jestem wolną duszą!

Kościej: Jako dziecko.... Co?

Jin: A czy dzieci nie fantazjują o zostaniu piłkarzem, policjantem, czy pójściu do wojska?
A poza żołnierzem to, chciałam zostać malarką. Przeniosłam się jednak na rysowanie komiksów.
Jak już coś się komuś spodoba, to gruba kasa z tego leci mogłabym pomagać dziadkowi tym, czym lubię.

Kościej: Heh.... T-To dosyć wielkoduszne.

Jin: Nigdy o tym tak nie myślałam, jednak możesz mi to mówić w każdą środę. A właśnie, mam dla ciebie żart.
Co mówi matematyk do drwala?

Kościej: O matko.... C-Co?

Jin: ROMB.
*Badum tsss!*

Kościej: ...Wypoczywaj *le wychodzi*.

Jin: ;_;
*Kicha*

Kościej: T-Teraz możemy iść do pana Francesco. M-Może po drodze k-kogoś spotkamy?

*Ale nikogo nie spotyka*

Kościej: ...N-No to czas na pana Francesco.
*Wchodzi do pokoju*
Dz-Dzień dobry panu.

Francesco: *Kaszlnął*
Dzień dobry... Miło, że ktoś jeszcze mnie odwiedził.

Kościej: O... A-A kto jeszcze pana odwiedził?

Rafael: *Le pojawia się za nim*
Buongiorno (Dzień dobry).

Kościej: *Le zawał*
AAAAAAaaaale niespodzianka dz-dzień dobry, panie V-Vinci.

Rafael: Milo, że ktoś jieszcze sje interesuje zdrowjem Francesco.

Kościej: T-Tak.... M-Mam pytanie do panów. D-Dostaliśmy nowy list.

Francesco: Oh... Akurat teraz jak jestem chory...

Kościej: A-Ale to nic.
To jest pytanie i przy okazji....
Poczęstunek? W każdym razie, niech panowie trzymają.

Francesco: *Bierze kubek kawy*
Łał... To bardzo miło ze strony tej osoby, dziękuję.

Rafael: *Uśmiecha się szeroko*
Grazie (Dziękuję).
Dawno nje mialem karmelka w ustach.

Kościej: H-Heh....
Miło mi widzieć, że wam się podoba....
N-No a co do pytania, to...
Kim chcieliście panowie zostać w dzieciństwie?

Francesco: Cóż.... Muszę sobie przypomnieć....

Rafael: W tim czasje ja mogę powjedzieć. Chcialem zostać psichologiem albo ogrodnikiem.

Kościej: O-Oh, to brzmi ciekawie.
Skąd taki wybór?

Rafael: Psichologiem, bo zawsze interesowalem sje psychiką ludzi, a ogrodnikjem, bo... Cóż... Uwjelbiam naturę.

Kościej: Fajne z-zawody.
A pan, panie Francesco?
P-Przypomniał już pan sobie ulubiony zawód z dz-dzieciństwa?

Francesco: Wydaje mi się, że to był chyba listonosz.
Ale nie jestem pewny.
Może dlatego, że jeździ się wtedy dużo po miastach?

Kościej: Brzmi f-fajnie...
Ale niestety m-muszę już iść.
Jeszcze zostali mi panowie Greyfurowie, pan Salio i pan Sergiusz.

Francesco: Powodzenia *Kaszle*.

Kościej: A ja ż-życzę zdrowia.
Do widzenia p-panom.

Rafael i Francesco: Arivederci.

Kościej: O-Oby byli w jednym miejscu....

Wise, Bernard, Salio, Sergiusz:
*Siedzą w salonie i grają w szachy*

Kościej: Uffff... N-Na szczęście nie muszę znów chodzić...

Wise: Szach i mat.

Bernard: Niech to!

Salio: Wspaniałe zagranie, panie Greyfur.

Wise: Dziękuję. Może rewanżyk, bracie? Albo może ty że chciałbyś zagrać, Salio?

Salio: Podziękuję.

Kościej: Dz-Dzień dobry, panom.

Bernard: Dzień dobry, Kościeju...

Kościej: W-Widzę, że o-ogrywa pana własny b-brat.

Wise: I dobrze widzisz, mój drogi.
Rozłożyłem go na łopatki.

Salio: Trzeci raz z rzędu.

Sergiusz: Niesamowite, że mnie też pokonał!

Bernard: W rewanżu zamienimy się miejscami, Wisu.

Wise: Jeszcze zobaczmy, wąsku.

Kościej: W-W każdym razie, dostaliśmy nowy l-list i słodycze.

Wise i Bernard: Słodycze?

Kościej: T-Tak
*Pokazuje pudełko z dwoma bezami, kawą z miodem i.... Torebką krwi*.

Salio: Z jednej strony to miłe, że o nas pomyślała, ale z drugiej....
Skąd wzięła krew?

Sergiusz: Mój drogi, nie słyszałeś o oddziałach szpitalnych?
Tam przecież przechowują krew
*Bierze torebkę i wbija się w nią kłami*.

Salio: *Bierze kawę*
Dziękuję.

Bernard: Czy to są bezy?

Kościej: U-Um... Tak.

Wise: *Wziął jedną*
Mniam... Oh, chce ktoś kawałek?

Bernard: Nie dzięki, mam własną
*Wziął swoją*.

Kościej: A co d-do pytania...
Kim chcieliście zostać j-jako dzieci?

Sergiusz: Ja spełniłem swoje marzenie i już od urodzenia byłem najlepszym wampirem na świecie✨.

Wise: Hmm... Dobre pytanie...
Chyba chciałem zostać bibliotekarzem.

Bernard: Zawsze chciałem prowadzić własną firmę stolarską.
Nie wiem dlaczego, ale robienie mebli wydawało się wtedy takie zabawne...

Salio: Chciałem być policjantem, byłem policjantem, przestałem być policjantem, bo już nie chciałem być policjantem.

Kościej: Krótko i szybko jak w-widzę...

Salio: A co tu dużo mówić?

Sergiusz: Może przyłączysz się do naszej gry? Może teraz zaczniemy obstawiać?

Kościej: A-Ale ja nie mam nic do p-postawienia.

Wise: A dla czystej przyjemności?

Kościej: A-A dla przyjemności, t-to czemu nie.

Sergiusz: A więc obstawiamy!

*****************************
Saqu: I jak wam się na razie podoba książka? Wasze pytania i wyzwania dodają mi +15 do weny.
W każdym razie, życzę wam przyjemnego weekendu ^^.

Żegnom